تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها

ثُمَّ أَخَذْت الَّذِينَ كَفَرُوا فَكَيْف كانَ نَكِيرِ(۲۶)

اى مردم! شما محتاج به خداييد و خدا تنها بى نياز و ستوده است (۱۵).

آنگاه من هم از كسانى كه انكار ورزيدند، مؤاخذه كردم و تعرض من چه قدر سخت بود (۲۶).

بعد از آن كه براى مشركين بيان كرد كه خلقت و تدبير مستند به خداى تعالى است و نتيجه گرفت كه رب ايشان همان خدا است، و تنها مالك اوست، نه آلهه اى كه به جاى او مى پرستند، پس آلهه، مالك چيزى نيستند تا آنكه مدبر آن چيز باشند. اينك در اين آيات، شروع كرده همان مطلب را با بيانى آميخته با وعده و وعيد افاده كند. و خلاصه اش اين است كه خدا از ايشان بى نياز، و ايشان محتاج خدايند، پس او مى تواند ايشان را به كيفر اعمالى كه كردند از بين ببرد و اگر خواست خلقى جديد بياورد.