تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۳۵: تفاوت میان نسخه‌ها

و در آيه شريفه كه مى فرمايد: «وَ إذَا رَأوا...»، التفاتى از خطاب «فَانتَشِرُوا - متفرق شويد» به غيبت «وَ إذَا رَأوا - و چون لهو و تجارتى مى بينند» به كار رفته، و نكتۀ آن، تأكيد مفاد سياق - يعنى آن عتاب و استهجانى كه در عمل آنان بود - است، و مى خواهد بفهماند اين مردم كه از شرافت و افتخار گوش دادن به سخنان شخصى چون خاتم انبياء اعراض مى كنند، قابليت آن را ندارند كه پروردگارشان روى سخن به ايشان بكند.

در جمله «قُل مَا عِندَ اللّه خَيرٌ» هم، اشاره اى به اين اعراض خدا هست. چون مى توانست خداى تعالى را گوينده قرار دهد و بفرمايد: «آنچه نزد ماست، بهتر است»؛ ولى به پيامبرش فرمود از قول او به ايشان بگويد: «آنچه نزد خداست، بهتر است» و در همين مقدار هم به پيامبرش نفرمود: «قُل - به ايشان بگو»، تنها فرمود: «قُل»، همچنان كه اول آيه هم كه فرمود «وَ إذَا رَأوا»، ضمير آن را بدون داشتن مرجع آورد. چون قبلا نامى از ايشان نبرده بود، تا ضمير به ايشان برگرداند، بلكه به دلالت سياق اكتفاء نمود، و همۀ اين ها شدت خشم و اعراض خداى تعالى را از ايشان مى رساند. و كلمۀ «خَيرُ الرّازِقِين» يكى از اسماى حُسناى خداست، نظير رازق، كه آن نيز نام اوست. و ما در سابق، درباره معناى رازقيت خداى تعالى بحث كرديم.