روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۵۴۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْوَصِيَّة

ما رواه احمد بن محمد بن عيسي عن عبد العزيز بن المهتدي عن سعيد بن سعد قال :

وَ تَصْدِيقُ ذَلِكَ‏ سَأَلْتُهُ يَعْنِي‏ أَبَا اَلْحَسَنِ اَلرِّضَا ع‏ عَنْ رَجُلٍ كَانَ لَهُ اِبْنٌ يَدَّعِيهِ فَنَفَاهُ وَ أَخْرَجَهُ مِنَ اَلْمِيرَاثِ وَ أَنَا وَصِيُّهُ فَكَيْفَ أَصْنَعُ فَقَالَ ع لَزِمَهُ اَلْوَلَدُ لِإِقْرَارِهِ بِالْمَشْهَدِ لاَ يَدْفَعْهُ اَلْوَصِيُّ عَنْ شَيْ‏ءٍ قَدْ عَلِمَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۲

خبريست كه احمد بن محمّد بن عيسى از عبد العزيز بن مهتدى، از سعد بن سعد روايت كرده است كه گفت: از او- يعنى امام ابو الحسن الرّضا عليه السّلام- در باره مردى سؤال كردم كه پسرى داشته و او را ادّعاء ميكرده، آنگاه بازگشته و ويرا از ميراث اخراج كرده، و من وصىّ اويم، اكنون ميبايد چه كنم؟ امام عليه السّلام فرمود: فرزندى آن پسر بعلّت اقرار او در حضور جمع بر او ثابت و لازم شده است، و وصى نميتواند او را از چيزى كه ميداند دفع كند.