روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۲۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ شَهَادَةِ الزُّورِ وَ مَا جَاءَ فِيهَا

روي جميل بن دراج عمن اخبره عن احدهما ع :

وَ فِي اَلشُّهُودِ إِذَا شَهِدُوا عَلَى رَجُلٍ ثُمَّ رَجَعُوا عَنْ شَهَادَتِهِمْ وَ قَدْ قُضِيَ عَلَى اَلرَّجُلِ ضُمِّنُوا مَا شَهِدُوا بِهِ وَ غُرِّمُوا فَإِنْ لَمْ يَكُنْ قُضِيَ طُرِحَتْ شَهَادَتُهُمْ وَ لَمْ يُغَرَّمِ اَلشُّهُودُ شَيْئاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۷

جميل بن درّاج از يكى از اصحابش از امام باقر يا امام صادق عليهما السّلام روايت كرده در مورد گواهانى كه بر عليه شخصى شهادت دهند و سپس‏ از شهادتشان برگردند. اگر امام حكم را بر ضرر آن مرد صادر كرده باشد شاهدان ضامن آنچه شهادت داده‏اند مى‏باشند و بايد غرامت دهند، و اگر امام حكم صادر نكرده باشد شهادتشان خودبخود باطل و غرامتى نمى‏پردازند.