روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۸۰
آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر
محمد بن يحيي عن محمد بن احمد عن السياري عن محمد بن جمهور قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۶۷۹ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۶۸۱ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۶۵
از محمد بن جمهور، گويد: نجاشى كه يك دهقانى بود، حاكم اهواز و فارس شد، يكى از كارمندانش به امام صادق (ع) گفت: در دفتر نجاشى خراجى به عهده من است و او مردى است مؤمن و فرمانبر، شما اگر صلاح مىدانى براى من نامهاى به او بنويس، گويد: امام (ع) به او نوشت: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، شاد كن برادرت را تا خدا شادت كند، گويد: چون نامه به او رسيد، در مجلس كار خود بود و چون تنها شد، نامه را به او داد و گفت: اين نامه امام صادق (ع) است، آن را بوسيد و بر دو چشم نهاد و به او گفت: چه حاجتى دارى؟ گفت: خراجى كه در دفترت بر عهده من است، به او گفت: چه مقدار است؟ گفت: ده هزار درهم. نجاشى دفتر دار خود را خواست و به او دستور داد تا از طرف او بپردازد و آن را از دفتر بيرون آرد و دستور داد براى سال آينده هم برابر همين مبلغ را براى او بنويسد، سپس به او گفت: من تو را شاد كردم؟ پاسخ داد: آرى قربانت، سپس فرمان داد يك مركب سوارى و يك كنيز و يك غلام به او دادند با يك دست جامه و در عطاى هر كدام مىگفت: آيا تو را شاد كردم؟ و او جواب مىداد: آرى قربانت، و هر چه مىگفت: آرى، براى او مىافزود تا از عطا فراغت يافت و سپس به او گفت: همه فرش اين اتاق را هم كه من در آن نشستهام با خود ببر چون كه نامه آقاى مرا در اين جا به من دادى و هر حاجتى دارى به من اظهار كن و برسان، گويد: اين كار را كرد و آن مرد بيرون شد و پس از آن خدمت امام صادق (ع) رسيد و به او همه را باز گفت و آن حضرت هم شاد شد به كار او، آن مرد گفت: يا ابن رسول اللَّه، گويا كارى كه با من كرده، شما را شاد نمود؟ فرمود: آرى، به خدا هر آينه خدا و رسولش را هم شاد كرد.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۷۳
محمد بن جمهور گويد: نجاشى مردى دهقان «۱» و حاكم اهواز و شيراز بود، يكى از كارمندانش بامام صادق عليه السلام عرضكرد: در دفتر نجاشى خراجى بعهده من است و او مؤمن است و فرمانبردن از شما را عقيده دارد، اگر صلاح بدانيد برايم باو توصيهئى بنويسيد، امام صادق عليه السلام نوشت. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ برادرت را شاد كن تا خدا ترا شاد كند __________________________________________________
(۱) دهقان، معرب دهگان، بمعنى صاحب ده يا رئيس ده است كه در اين زمان او را كه خدايا دهدار گويند.
او نامه را گرفت و نزد نجاشى آمد، زمانى كه در مجلس عمومى نشسته بود، چون خلوت شد نامه را باو داد و گفت: اين نامه امام صادق عليه السلام است، نجاشى نامه را بوسيد و روى ديده گذاشت و گفت: حاجتت چيست؟ گفت در دفتر شما خراجى بر من است، نجاشى گفت: چه مقدار است؟ گفت: ده هزار درهم، نجاشى دفتردارش را خواست و دستور داد از حساب خود او بپردازد و بدهى او را از دفتر خارج كند و براى سال آينده هم همان مقدار بنام نجاشى بنويسد، سپس باو گفت: آيا ترا شاد كردم؟ گفت: آرى قربانت، آنگاه دستور داد باو مركوب و كنيز و نوكرى دهند و نيز دستور داد يك دست لباس باو دادند، و در هر يك از آنها ميگفت ترا شاد كردم؟ او ميگفت: آرى قربانت، و هر چه او ميگفت آرى نجاشى ميافزود تا از عطا فراغت يافت، سپس گفت: فرش اين اتاق را هم كه رويش نشسته بودم هنگامى كه نامه مولايم را بمن دادى برادر و ببر و بعد از اين هم حوائجت را پيش من آر. مرد فرش را برداشت و خدمت امام صادق عليه السلام رفت و جريان را چنان كه واقع شده بود گزارش داد، حضرت از رفتار او مسرور ميشد مرد گفت: مثل اينكه نجاشى با اين رفتارش شما را هم شادمان كرد؟ فرمود: آرى بخدا، خدا و پيغمبرش را هم شاد كرد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۸۱
محمد بن يحيى، از محمد بن احمد، از سيّارى، از محمد بن جمهور روايت كرده است كه گفت: نجاشى كه مردى است از دهقانان و كدخدايان، عامل ديوان بود كه بر اهواز و فارس گماشته بود. بعضى از كاركنانش به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كرد كه: در ديوان نجاشى بر من خراجى هست- و خراج، به فتح خاء، حاصل ملكى است كه به پادشاهان دهند- و نجاشى مؤمن است كه به طاعت تو ديندارى مىكند و به امامت تو اعتقاد دارد؛ پس اگر صلاح دانى كه در باب من نامهاى به او بنويسى، بسيار لطف فرمودهاى. راوى مىگويد كه: حضرت صادق به نجاشى نوشت كه: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ؛ برادرت را شاد گردان تا خدا تو را شاد گرداند». راوى مىگويد كه: پس در هنگامى كه نامه حضرت بر نجاشى وارد شد، صاحب نامه بر او داخل شد و او در مجلس خود نشسته بود. و چون مجلس خلوت شد نامه مبارك را به نجاشى داد و گفت كه: اينك نامه امام جعفر صادق عليه السلام است؛ پس نجاشى نامه را بوسيد و آن را بر چشمهاى خود گذاشت و به صاحب نامه گفت كه: چه حاجت دارى؟ گفت كه: بر من خراجى است در ديوان تو. نجاشى با او گفت كه: دادنى تو چه قدر مىشود؟ گفت كه: ده هزار درم؛ پس نجاشى نويسنده خود را طلبيد و او را امر فرمود كه ده هزار درم به نيابت او بدهد. بعد از آن، او را از آن مبلغ خلاص كرد و اسمش را از دفتر بيرون كرد و نويسنده را امر فرمود كه همين ده هزار درم را در سال آينده از برايش ثابت دارد. بعد از آن به صاحب نامه گفت كه: آيا تو را شاد گردانيدم؟ گفت: آرى، فداى تو گردم! پس امر كرد كه يك اسب و يك كنيز و غلامى به او دهند، و امر كرد كه يك صندوق از جامه نيز به او دهند. و در هر يك از آنها كه به او مىداد مىگفت كه: آيا تو را شاد گردانيدم؟ و او مىگفت: آرى، فداى تو گردم! و در هر مرتبه كه مىگفت: آرى، از برايش زياد مىكرد تا آن كه فارغ گرديد. بعد از آن با وى گفت كه: بردار فرش اين حجره را كه من در آن نشسته بودم در هنگامى كه به من تسليم كردى نامه آقاى مرا- كه آن نامه را در آن به من دادى-، و حوائج خود را به من خبر ده و هر مطلبى كه دارى به من برسان. راوى مىگويد كه: آن مرد چنين كرد و هر مطلبى كه به نجاشى داشت برمىآورد. و آن مرد بعد از آن بيرون آمد و به خدمت حضرت صادق عليه السلام رسيد و آن حضرت را به اين قصّه خبر داد؛ به طورى كه اتّفاق افتاده بود؛ پس حضرت شروع كرد كه اظهار شادى مىفرمود به آنچه نجاشى كرده بود. آن مرد عرض كرد كه: يابنرسول اللَّه! گويا كه آنچه با من كرده است تو را شاد گردانيد؟ فرمود: «آرى، به خدا سوگند كه خدا و رسولِ او را شاد گردانيد».
