ق ١
ترجمه
| سوره ق | آیه ١ | ق ٢ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«ق»: از حروف مقطعه است (نگا: بقره / . «الْمَجِیدِ»: بزرگوار. مراد کثیرالفوائد، و دارای ظاهری آراسته و محتوائی ارزشمند، و دستورهائی عالی، و برنامه‌هائی آموزنده و حیات‌بخش است. «وَالْقُرْآنِ الْمَجِیدِ»: مقسوم‌له یا جواب قسم (إِنَّکَ رَسُولُ اللهِ) محذوف است.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
- آيات ۱ - ۱۴، سوره ق
- محتواى سوره مباركه ق
- اقوال مختلف درباره جواب قسم ((و القرآن المجيد))
- مفاد آيه : ((قد علمنا ما تنقص الارض منهم ...)) كه در مقام ردّ سخن مشركين مبنى بر استبعادمعاد است
- مراد از كتاب در ((عندنا كتاب حفيظ)) لوح محفوظ است
- مقصود از اينكه فرمود تكذيب كنندگان قيامت حق را تكذيب كرده در ((امر مريج )) هستند
- اشاره به برهانى كه جمله : ((و احيينا به بلدة ميتا كذلك لك الخروج )) در ردّ استبعادمعاد توسط مشركين متضمن است
- (رواياتى درباره كوه قاف و بيان اينكه اين روايات غيرقابل اعتماد و مردودند)
نکات آیه
۱- سوگند خداوند، به قرآن مجید (ق و القرءان المجید)
۲- تأکید خداوند، بر حقانیت رسالت پیامبراسلام (ق و القرءان المجید . بل عجبوا أن جاءهم منذر) سوگند به قرآن در حقیقت تثبیت حقانیت آن و در نتیجه تأکید بر حقانیت رسالت پیامبراسلام(ص) و نوعى تأیید غیرمستقیم است.
۳- قرآن، خود گواه حقانیت خویش * (و القرءان المجید) وجود سوگند به «قرآن» در متن آن، در صورتى منطقى خواهدبود که از متن قرآن، بتوان اهمیت و حقانیت آن را استفاده کرد.
۴- قرآن، داراى ارج و عظمتى والا (و القرءان المجید)
۵- «قرآن مجید»، عنوانى انتخاب شده از سوى خداوند (ق و القرءان المجید)
روایات و احادیث
۶- «المروىّ عن أئمّتنا - علیهم السلام - انّها من المتشابهات الّتى استأثر اللّه تعالى بعلمها و لایعلم تأویلها إلاّ هو;[۱] از امامان ما(ع) روایت شده است: این ها (حروف مقطعه که سوره ها با آنها آغاز مى شود) از متشابهاتى است که خداوند علم آنها را به خود اختصاص داده و تأویل آنها را غیر از او کسى نمى داند».
موضوعات مرتبط
- خدا: اختصاصات خدا ۶; علم خدا ۶
- حروف مقطعه :۶
- سوگندهاى قرآن: سوگند به قرآن ۱
- قرآن: سوگندهاى قرآن ۱; عظمت قرآن ۴; گواهان حقانیت قرآن ۳; گواهى قرآن ۳; متشابهات قرآن ۶; مجید ۵; نامهاى قرآن ۵
- محمد(ص): حقانیت نبوت محمد(ص) ۲
منابع
- ↑ مجمع البیان، ج ۱، ص ۱۱۲; نورالثقلین، ج ۱- ، ص ۳۰، ج ۸.
