مَعَنَا
از الکتاب
ریشه کلمه
قاموس قرآن
مع به قول مشهور اسم است به دليل دخول تنوين در «معاً» و به قولى حرف جر است. و آن دلالت بر اجتماع دارد خواه اجتماع در مكان باشد مثل «هُما مَعاً فَى الدَّارِ» و خواه در زمان مثل «هُما وُلِدا مَعاً» آن دو با هم زائيده شدند. و خواه در مقام مثل «هُما مَعاً فِى الْعُلُوِّ». ايضاً مفيد معنى نصرت و يارى است، يارى شده همان مضاف اليه «مع» است چنانكه راغب مىگويد مثل [توبه:40]. يعنى محزون نباش خدا يار ماست [نحل:128]. خدا يار آنان است كه تقوا كرده و آنانكه نيكوكارانند. و آن به لفظ «مَعَ - مَعَكَ - مَعَكُمْ - مَعَكُما - مَعَنا - مَعَهُ - مَعَها - مَعَهُمْ و مَعى» در قرآن مجيد آمده است.
کلمات نزدیک مکانی
وَ إِنّا لا بَنِي فَأَرْسِل قَال اللّه لَه إِسْرَائِيل يَا غَدا فَقُولا ارْکَب أَرْسِلْه لَنَاصِحُون أَخَانَا أَرْسِل فَأَنْزَل يَرْتَع الْکَيْل رَبّک بُنَي أَن نَکْتَل الْعَالَمِين إِن لَم تَحْزَن رَسُولا سَکِينَتَه رَب مِنّا تَکُن أَ لَحَافِظُون يَلْعَب مُنِع مَع مَعْزِل رَسُول عَلَيْه فِي تُعَذّبْهُم لِصَاحِبِه أَبَانَا نُرَبّک يُوسُف الْکَافِرِين قَد فَأْتِيَاه أَرَى إِلَى فِينَا يَقُول أَيّدَه کَان عَلَى سَآوِي فِرْعَوْن وَلِيدا تَأْمَنّا بِجُنُود إِذ هَل قَالُوا جِئْنَاک الْغَار أَبِيهِم ابْنَه بِآيَة مِن نُوح تَرَوْهَا
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
