روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۴۳۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

: 

وَ قَضَى‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فِي أَرْبَعَةِ أَنْفُسٍ شُرَكَاءَ فِي بَعِيرٍ فَعَقَلَهُ أَحَدُهُمْ فَانْطَلَقَ اَلْبَعِيرُ فَعَبِثَ بِعِقَالِهِ فَتَرَدَّى فَانْكَسَرَ فَقَالَ أَصْحَابُهُ لِلَّذِي عَقَلَهُ اِغْرَمْ لَنَا بَعِيرَنَا فَقَضَى بَيْنَهُمْ أَنْ يَغْرَمُوا لَهُ حَظَّهُ مِنْ أَجْلِ أَنَّهُ أَوْثَقَ حَظَّهُ فَذَهَبَ حَظُّهُمْ بِحَظِّهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۷۴

و امير المؤمنين عليه السّلام در باره چهار تن كه در شترى شركت داشتند و يكى از آنها شتر را عقال كرد- (زانوى او را در حال نشستن با طناب بست)- و شتر با عقال برخاست و بر زمين خورد و شكست، شركاء ديگر به آن كس كه شتر را عقال كرده بود گفتند: بايد غرامت سهم ما را تو بپردازى چون تو او را عقال كرده‏اى، حضرت عليه السّلام حكم فرمود كه آنها بايد سهم او را غرامت كشند، زيرا او سهم خود را از حيوان عقال كرده بوده و شركاء ديگر اگر هر يك، يك پاى شتر را عقال ميكرد شتر برنمى‏خاست و زمين نمى‏خورد و آسيب‏ نمى‏ديد، و سهم ايشان موجب نابود شدن حظ و نصيب او بوده است.