الأعراف ٩٩

از الکتاب
کپی متن آیه
أَ فَأَمِنُوا مَکْرَ اللَّهِ‌ فَلاَ يَأْمَنُ‌ مَکْرَ اللَّهِ‌ إِلاَّ الْقَوْمُ‌ الْخَاسِرُونَ‌

ترجمه

آیا آنها خود را از مکر الهی در امان می‌دانند؟! در حالی که جز زیانکاران، خود را از مکر (و مجازات) خدا ایمن نمی‌دانند!

ترتیل:
ترجمه:
الأعراف ٩٨ آیه ٩٩ الأعراف ١٠٠
سوره : سوره الأعراف
نزول : ٩ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ١١
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«مَکْرَ»: چاره نهانی و مجازات ناگهانی. مراد از مکر خدا در حق بندگان این است که ایشان را در ناز و نعمت و کفر و معاصی آزاد می‌گذارد و به ناگاه تازیانه عذاب را بر آنان می‌نوازد و کار ایشان را می‌سازد (نگا: آل‌عمران / ).

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر


نکات آیه

۱- تکذیب کنندگان انبیا، در معرض مکر خداوند و برنامه هاى پنهانى و ناشناخته وى براى مجازات آنان (أفأمنوا مکر اللّه)

۲- فراگیرى عذاب بر کفرپیشگان بى تقوا به هنگام غفلتهاى شبانه و سرگرمیهاى روزانه، از مکرها و برنامه هاى پنهانى خداوند با آنان (أن یأتیهم بأسنا بیتا ... ضحى و هم یلعبون. أفأمنوا مکر اللّه)

۳- کفرپیشگان به پندار باطل، خویشتن را از مکر خدا و کیفرهاى ناگهانى وى ایمن مى شمارند. (أفأمنوا مکر اللّه)

۴- کسانى که على رغم تکذیب انبیا، خویشتن را از عذاب الهى مصون مى پندراند، زیانکار هستند. (و لکن کذبوا ... فلا یأمن مکر اللّه إلا القوم الخسرون)

۵- تکذیب کنندگان انبیا، زیانکار هستند. (و لکن کذبوا ... فلا یأمن مکر اللّه إلا القوم الخسرون)

روایات و احادیث

۶- عن امیرالمؤمنین (ع): لا تأمننّ على خیر هذه الامة عذاب اللّه لقوله تعالى: «فلا یأمن مکر اللّه إلا القوم الخاسرون» ... .[۱] از امیرالمؤمنین (ع) روایت شده است: هیچ کس، حتى بهترین فرد این امت را، نباید از عذاب خداوند در امان دانست ; زیرا خداوند متعال فرمود: «جز مردم زیانکار، کسى خود را از مکر خدا ایمن نمى داند».

موضوعات مرتبط

  • انبیا: زیان مکذبان انبیا ۴، ۵ ; کیفر تکذیب انبیا ۴ ; کیفر مکذبان انبیا ۱
  • خدا: کیفر ناگهانى خدا ۳ ; کیفرهاى خدا ۱ ; مکر خدا ۱، ۲
  • زیانکاران:۴، ۵
  • عذاب: در شب ۲ ; عذاب ناگهانى ۲ ; مصونیت از عذاب ۴
  • کافران: احساس امنیت کافران ۳ ; سرگرمى کافران ۲ ; عذاب کافران ۲ ; عقیده کافران ۳ ; کیفر کافران ۳ برداشت فوق از صفاءَّ تفریع استفاده شده است.

منابع

  1. نهج البلاغه، قصار ۳۷۷ ; نورالثقلین، ج ۲- ، ص ۵۲، ح ۲۰۱.