روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن النعمان عن حمزه بن حمران قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

إِنَّ مِمَّا حُفِظَ مِنْ خُطَبِ‏ اَلنَّبِيِّ ص‏ أَنَّهُ قَالَ يَا أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّ لَكُمْ مَعَالِمَ فَانْتَهُوا إِلَى مَعَالِمِكُمْ‏ وَ إِنَّ لَكُمْ نِهَايَةً فَانْتَهُوا إِلَى نِهَايَتِكُمْ‏ أَلاَ إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ يَعْمَلُ بَيْنَ مَخَافَتَيْنِ بَيْنَ أَجَلٍ‏ قَدْ مَضَى لاَ يَدْرِي مَا اَللَّهُ صَانِعٌ فِيهِ وَ بَيْنَ أَجَلٍ قَدْ بَقِيَ لاَ يَدْرِي مَا اَللَّهُ قَاضٍ فِيهِ‏ فَلْيَأْخُذِ اَلْعَبْدُ اَلْمُؤْمِنُ مِنْ نَفْسِهِ لِنَفْسِهِ‏ وَ مِنْ دُنْيَاهُ لآِخِرَتِهِ‏ وَ فِي اَلشَّبِيبَةِ قَبْلَ اَلْكِبَرِ وَ فِي اَلْحَيَاةِ قَبْلَ اَلْمَمَاتِ‏ فَوَ اَلَّذِي نَفْسُ‏ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ مَا بَعْدَ اَلدُّنْيَا مِنْ مُسْتَعْتَبٍ‏ وَ مَا بَعْدَهَا مِنْ دَارٍ إِلاَّ اَلْجَنَّةُ أَوِ اَلنَّارُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۱۵

امام صادق (ع) مى‏فرمود: از سخنرانيهاى پيغمبر كه ضبط شده اين است كه فرموده: أيا مردم، شما را نشانه‏ها است، به نشانه‏هاى خود برسيد و به راستى براى شما پايانى است به پايان خود برسيد، هلا كه مؤمن ميان دو ترس كار كند: ميان عمر گذشته‏اى كه نداند خدا در آن چه‏ كند و ميان عمر مانده‏اى كه نداند خدا براى او در آن چه مقدر كرده است، بايد بنده مؤمن از خود براى خود برگيرد و از دنيايش براى ديگر سرايش و از جوانيش براى پيرى (از ريش سفيدش براى سالخوردگى خ ل) و در زندگى پيش از مردن، بدان كه جان محمد به دست او است، پس از دنيا جاى عذر خواهى و تلافى نيست و پس آن خانه‏اى نيست جز بهشت و دوزخ.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۱۳

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: آنچه از خطبه‏هاى پيغمبر حفظ شده اينست كه فرمود: اى مردم شما نشانه‏هائى داريد (از قرآن و سنت و عقل) به نشانه‏هاى خود رسيد، و شما را پايانى است (و آن كمال استعداد و قابليت شما و رسيدن ببهشت و رضوان خداست) بپايان خود برسيد، همانا مؤمن در ميان دو ترس كار ميكند: ميان زمانى كه از عمرش گذشته، و نميداند خدا با او چه ميكند (آمرزيده است يا معاقب) و ميان زمانى كه از عمرش باقى مانده و نميداند، خدا در باره او چه حكم ميكند (كى ميميرد و چه پيش آمدى برايش ميكند). پس بنده مؤمن بايد از خود براى خود (يعنى بايد خود را در طاعت و عبادت بزحمت اندازد تا سودش در آخرت عايد خود او گردد) و از دنيا براى آخرت خود كسب كند و در جوانيش پيش از سالخوردگى و در زندگيش پيش از مرگ. سوگند بآن كه جان محمد در دست اوست. كه پس از گذشت از دنيا عذر خواهى و توبه ممكن نيست و بعد از دنيا خانه‏ئى جز بهشت و دوزخ نباشد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۹۹

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن نعمان، از حمزة بن حمران روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «به درستى كه از جمله آن‏چه حفظ شد از خطبه‏هاى پيغمبر صلى الله عليه و آله آن است كه فرمود: اى گروه مردمان! شما را نشانه‏ها است، پس به نشانه‏هاى خويش منتهى شويد. و شما را عاقبتى است؛ پس به نهايت و آخر خويش برسيد، مگر اينكه مؤمن عمل مى‏كند در ميان دوترس؛ يعنى ميان مدّتى كه گذشت، نمى‏داند كه خدا در آن چه كرده، و مدّتى كه باقى مانده، نمى‏داند كه خدا در آن چه مقدّر خواهد فرمود. پس بايد كه بنده مؤمن، از خود براى خود فرا گيرد، آن‏چه را كه بايد فرا گرفت. و از دنيا براى آخرت خويش ذخيره كند، و اينها را در زمان جوانى، پيش از پيرى، و در هنگام زندگى، پيش از مردن، به جا آورد؛ پس سوگند ياد مى‏كنم به آن كسى كه جان محمد به دست قدرت او است، كه بعد از دنيا چيزى نيست كه رضامندى خدا به آن حاصل شود، و بعد از آن خانه‏اى نيست، مگر بهشت يا دوزخ».