روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۸۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن ابيه عن عبد الله بن القاسم عن حنان بن السراج عن داود بن سليمان الكسايي عن ابي الطفيل قال :

شَهِدْتُ جِنَازَةَ أَبِي بَكْرٍ يَوْمَ مَاتَ وَ شَهِدْتُ‏ عُمَرَ حِينَ بُويِعَ وَ عَلِيٌّ ع‏ جَالِسٌ نَاحِيَةً فَأَقْبَلَ غُلاَمٌ‏ يَهُودِيٌ‏ جَمِيلُ اَلْوَجْهِ بَهِيٌ‏ عَلَيْهِ ثِيَابُ حِسَانٌ وَ هُوَ مِنْ وُلْدِ هَارُونَ‏ حَتَّى قَامَ عَلَى رَأْسِ‏ عُمَرَ فَقَالَ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ أَنْتَ أَعْلَمُ‏ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ بِكِتَابِهِمْ وَ أَمْرِ نَبِيِّهِمْ قَالَ فَطَأْطَأَ عُمَرُ رَأْسَهُ فَقَالَ إِيَّاكَ أَعْنِي وَ أَعَادَ عَلَيْهِ اَلْقَوْلَ فَقَالَ لَهُ‏ عُمَرُ لِمَ ذَاكَ قَالَ إِنِّي جِئْتُكَ مُرْتَاداً لِنَفْسِي‏ شَاكّاً فِي دِينِي‏ فَقَالَ دُونَكَ‏ هَذَا اَلشَّابَّ قَالَ وَ مَنْ هَذَا اَلشَّابُّ قَالَ هَذَا عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ‏ اِبْنُ عَمِ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ هَذَا أَبُو اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ اِبْنَيْ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ هَذَا زَوْجُ‏ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَأَقْبَلَ‏ اَلْيَهُودِيُ‏ عَلَى‏ عَلِيٍّ ع‏ فَقَالَ أَ كَذَاكَ أَنْتَ قَالَ نَعَمْ قَالَ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَسْأَلَكَ عَنْ ثَلاَثٍ وَ ثَلاَثٍ وَ وَاحِدَةٍ قَالَ فَتَبَسَّمَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ مِنْ غَيْرِ تَبَسُّمٍ وَ قَالَ يَا هَارُونِيُّ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَقُولَ سَبْعاً قَالَ أَسْأَلُكَ عَنْ ثَلاَثٍ فَإِنْ أَجَبْتَنِي سَأَلْتُ عَمَّا بَعْدَهُنَّ وَ إِنْ لَمْ تَعْلَمْهُنَّ عَلِمْتُ أَنَّهُ لَيْسَ فِيكُمْ عَالِمٌ قَالَ‏ عَلِيٌّ ع‏ فَإِنِّي أَسْأَلُكَ بِالْإِلَهِ اَلَّذِي تَعْبُدُهُ لَئِنْ أَنَا أَجَبْتُكَ فِي كُلِ‏ مَا تُرِيدُ لَتَدَعَنَّ دِينَكَ وَ لَتَدْخُلَنَّ فِي دِينِي قَالَ مَا جِئْتُ إِلاَّ لِذَاكَ قَالَ فَسَلْ قَالَ أَخْبِرْنِي عَنْ أَوَّلِ قَطْرَةِ دَمٍ قَطَرَتْ عَلَى وَجْهِ اَلْأَرْضِ أَيُّ قَطْرَةٍ هِيَ وَ أَوَّلِ عَيْنٍ فَاضَتْ عَلَى وَجْهِ اَلْأَرْضِ أَيُّ عَيْنٍ هِيَ وَ أَوَّلِ شَيْ‏ءٍ اِهْتَزَّ عَلَى وَجْهِ اَلْأَرْضِ أَيُّ شَيْ‏ءٍ هُوَ فَأَجَابَهُ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فَقَالَ لَهُ أَخْبِرْنِي عَنِ اَلثَّلاَثِ اَلْأُخَرِ أَخْبِرْنِي عَنْ‏ مُحَمَّدٍ كَمْ لَهُ مِنْ إِمَامِ عَدْلٍ وَ فِي أَيِ‏ جَنَّةٍ يَكُونُ وَ مَنْ سَاكَنَهُ‏ مَعَهُ فِي جَنَّتِهِ فَقَالَ يَا هَارُونِيُّ إِنَ‏ لِمُحَمَّدٍ اِثْنَيْ عَشَرَ إِمَامَ عَدْلٍ لاَ يَضُرُّهُمْ خِذْلاَنُ مَنْ خَذَلَهُمْ وَ لاَ يَسْتَوْحِشُونَ بِخِلاَفِ مَنْ خَالَفَهُمْ وَ إِنَّهُمْ فِي اَلدِّينِ أَرْسَبُ‏ مِنَ اَلْجِبَالِ اَلرَّوَاسِي فِي اَلْأَرْضِ وَ مَسْكَنُ‏ مُحَمَّدٍ فِي جَنَّتِهِ‏ مَعَهُ أُولَئِكَ اَلاِثْنَيْ عَشَرَ اَلْإِمَامَ اَلْعَدْلَ فَقَالَ صَدَقْتَ وَ اَللَّهِ اَلَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ إِنِّي لَأَجِدُهَا فِي كُتُبِ أَبِي‏ هَارُونَ‏ كَتَبَهُ بِيَدِهِ وَ أَمْلاَهُ‏ مُوسَى‏ عَمِّي ع قَالَ فَأَخْبِرْنِي عَنِ اَلْوَاحِدَةِ أَخْبِرْنِي عَنْ وَصِيِ‏ مُحَمَّدٍ كَمْ يَعِيشُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هَلْ يَمُوتُ أَوْ يُقْتَلُ قَالَ يَا هَارُونِيُّ يَعِيشُ بَعْدَهُ ثَلاَثِينَ سَنَةً لاَ يَزِيدُ يَوْماً وَ لاَ يَنْقُصُ يَوْماً ثُمَّ يُضْرَبُ ضَرْبَةً هَاهُنَا يَعْنِي عَلَى قَرْنِهِ فَتُخْضَبُ هَذِهِ مِنْ هَذَا قَالَ فَصَاحَ اَلْهَارُونِيُّ وَ قَطَعَ كُسْتِيجَهُ‏ وَ هُوَ يَقُولُ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَ‏ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَنَّكَ وَصِيُّهُ يَنْبَغِي أَنْ تَفُوقَ وَ لاَ تُفَاقَ وَ أَنْ تُعَظَّمَ وَ لاَ تُسْتَضْعَفَ قَالَ ثُمَّ مَضَى بِهِ‏ عَلِيٌّ ع‏ إِلَى مَنْزِلِهِ فَعَلَّمَهُ مَعَالِمَ اَلدِّينِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۵۷۳

از أبى الطفيل، گويد: من حاضر بودم سر جنازه ابو بكر در روزى كه مُرد و حضور داشتم هنگامى كه با عُمَر بيعت شد، در آن روز على (ع) در گوشه‏اى نشسته بود، كه يك جوان يهودى زيباروى، ارجمند با جامه‏هاى خوب از فرزندان هرون وارد شد و رفت تا بالاى سر عُمَر ايستاد و گفت: اى امير المؤمنين، تو دانشمندترين اين امت هستى به كتابشان و امر پيغمبرشان؟ گويد: عُمَر سر به زير انداخت، پس آن جوان يهودى گفت: من با تو هستم و آن گفته را بازگو كرد. عُمَر گفت: براى چه؟ جوان يهودى: من نزد تو آمدم براى خود راهى بجويم و در دين خود به شك افتاده‏ام. عُمَر: برو به اين جوان بچسب. جوان يهودى: اين جوان كه به او رهنمائى كنى كيست؟ عُمَر: اين على بن ابى طالب، پسر عم رسول خدا (ص) است و اين پدرِ حسن و حسين، دو پسر رسول خدا (ص) است و اين شوهر دختر رسول خدا (ص) است. جوان يهودى، رو به على (ع) آورد و گفت: آيا تو چنين هستى؟ على (ع): آرى، من چنين هستم. جوان يهودى: من مى‏خواهم از شما سه مسأله و سه مسأله و يك مسأله بپرسم. على (ع) با تبسم تلخى: اى هارونى، چرا نگفتى هفتا. جوان يهودى: من سه تا از شما مى‏پرسم، اگر به من پاسخ دادى، از آنچه دنبال آنها است مى‏پرسم و اگر آنها را ندانى، من مى‏دانم كه ميان شماها دانشمندى نيست. على (ع): من تو را به خدائى كه مى‏پرستى سوگند مى‏دهم، اگر من در هر چه خواهى پاسخ تو را بدهم، كيش خود را مى‏گذارى و در كيش من در مى‏آئى؟ جوان يهودى: من نيامدم مگر براى همين. على (ع): پس بپرس از آنچه خواهى. جوان يهودى: به من گزارش ده: ۱- از نخست چكه خونى كه بر روى زمين چكيد، چه چكه‏اى بود؟ ۲- نخست چشمه‏اى كه بر روى زمين جوشيد، چه چشمه‏اى بود؟ ۳- نخست چيزى كه بر زمين جنبيد، چه بود؟ على (ع) به او پاسخ داد. جوان يهودى: مرا از سه ديگر آگاه ساز: ۱- بگو بدانم، محمد را چند رهبر دادخواه در دنبال است؟ ۲- در چه بهشتى جايگزين است؟ ۳- به همراهش در بهشت او، چه كس نشيمن دارد؟ على (ع): اى هارونى، به راستى براى محمد ۱۲ تن رهبر و پيشواى دادخواه در دنبال است كه هر كه آنان را وانهد و بدان‏ها نگرايد برايشان زيانى ندارد و از پايه آنها نكاهد و از هر كه با آنها وارونه باشد نهراسند و به راستى، آنان در كيشهاى خود از كوههاى افراشته بر زمين برجاتر باشند، نشيمنگاه محمد در بهشتى است كه اين دوازده رهبر دادگستر، با وى باشند. جوان يهودى: سوگند بدان خدا كه نيست شايان پرستشى با او كه راست گفتى، به راستى، من در نوشته‏هاى پدرم هارون كه با دست خود نوشته و موسى عمويم به وى در خوانده، چنين يافتم، اكنون به من گزارش بده از آن يكى، به من بگو كه: وصىّ محمد چند سال زنده باشد پس از وى و آيا بميرد و يا كشته شود؟ على (ع): اى هارونى، پس از وى سى سال بپايد كه نه روزى افزايد و نه بكاهد. سپس به او در اينجا- يعنى بر تار كش- زخمى زنند و اين ريش او از اين خون سر او، رنگين گردد. جوان يهودى (هارونى): فريادى كشيد و دست برد و كستى خود را بريد (رشته‏اى كه يهودان روى جامه و زير زنار بندند) و مى‏گفت: من گواهم كه: نيست شايسته پرستشى جز خدا، يگانه است، شريك ندارد و گواهم كه محمد بنده و فرستاده او است و به راستى تو وصىّ او هستى و بايد در فراز همه باشى و نه در نشيب كسى و بزرگوارت شمرند و نه ناتوان (و لا تستصغر خ ل و نه كوچك). گويد: سپس على او را به خانه خود برد و معالم دين را به او آموخت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۷۵

ابى الطفيل گويد: روزى كه ابو بكر مرد، من سر جنازه‏اش حاضر بودم، و زمانى كه با عمر بيعت كردند حضور داشتم، كه على (بن ابى طالب عليه السلام) گوشه‏ئى نشسته بود، جوانى يهودى، خوش صورت زيبا، نيكو لباس كه از اولاد هارون (وصى موسى) بود، وارد شد و بالاى سر عمر ايستاد و گفت: يا امير المؤمنين! توئى دانشمندترين اين امت بكتابشان و امر نبوت پيغمبرشان؟ عمر سرش را پائين انداخت. يهودى- با تو هستم و سخنش را تكرار كرد. عمر- چرا اين سؤال را ميكنى؟ يهودى- نزد تو آمده‏ام تا براى خود راهى بجويم، زيرا در دينم بشك افتاده‏ام. عمر- دامن اين جوان را بگير. يهودى- اين جوان كيست؟ عمر- او على بن ابى طالب، پسر عموى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است. او پدر حسن و حسين دو فرزند رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است: او شوهر فاطمه دختر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است. يهودى متوجه على عليه السلام شد و گفت: تو چنين هستى؟ فرمود: آرى. يهودى- من ميخواهم از تو سه مسأله و سه مسأله و يك مسأله بپرسم. على عليه السلام، لبخندى بدون حقيقت لبخند زد و فرمود: چرا نگفتى هفت مسأله؟. يهودى- براى اينكه سه مسأله خواهم پرسيد، اگر جواب گفتى، دنباله آنها را ميپرسم و اگر جواب آنها را ندانستى، ميدانم كه در ميان شما دانشمندى نيست. على عليه السلام- من از تو ميپرسم بحق خدائى كه پرستش ميكنى، اگر هر چه خواهى جوابت گويم، دينت را رها ميكنى و بدين من ميگرائى؟. يهودى- جز براى اين نيامده‏ام. على عليه السلام- پس بپرس. يهودى- بمن بگو: اولين قطره خونى كه بر روى زمين چكيد چه خونى بود؟ و نخستين چشمه‏ئى كه بر روى زمين جارى گشت كدام چشمه بود؟ و اولين چيزى كه در روى زمين بجنبش آمد چه بود؟ امير المؤمنين عليه السلام جوابش فرمود: يهودى گفت: سه مسأله ديگر را بگو: بمن بگو: محمد چند امام عادل (بعنوان وصى و جانشين) دارد؟ و او در كدام بهشت است؟ و چه اشخاصى همراه او در آن بهشت سكونت دارند؟. على عليه السلام- اى هارونى! محمد دوازده امام عادل دارد كه هر كه ايشان را واگذارد و رها كند، بآنها زيانى نرسد و آنها از مخالفت مخالفين وحشت نكنند و در امر دين از كوههاى پابرجاى روى زمين استوارترند و محل سكونت محمد در بهشت خود او است و همراهيان او همين دوازده امام عادل باشند. يهودى- راست گفتى، بخدائى كه جز او شايان پرستشى نيست، من اينها را در كتب پدرم هارون‏ ديده‏ام كه با دست خود نوشته و عمويم موسى عليه السلام املا كرده، سپس گفت: آن يك مسأله را بگو، بمن بگو جانشين محمد چند سال پس از او زندگى ميكند و آيا خودش ميميرد يا او را ميكشند؟. على عليه السلام- اى هارونى او بعد از پيغمبر ۳۰ سال زندگى ميكند بدون يك روز كم و زياد «۱» سپس ضربتى باينجا- يعنى بتاركش- برسد و اين ريشش از خون اين تارك رنگين شود. راوى گويد: هارونى فرياد كشيد و كستى «۲» خود را بريد و ميگفت: گواهى دهم كه شايسته پرستشى جز خداى يگانه بى‏شريك نيست و گواهى دهم كه محمد بنده و رسول اوست و تو وصى او هستى، شايسته آنست كه تو برترى داشته باشى و بر تو برترى نگيرند و ترا تعظيم كنند و ضعيف نشمارند. سپس على عليه السلام او را بمنزل خود برد و معالم دين را باو آموخت.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۸۰۲

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از عبداللَّه بن قاسم، از حنّان بن سدير سرّاج «۱»، از داود بن سليمان كناسى «۲»، از ابوطفيل كه گفت: جنازه ابوبكر را ديدم در آن روزى كه مُرد و حاضر بودم و عمر را مشاهده كردم در هنگامى كه با او بيعت مى‏شد و على عليه السلام در گوشه‏اى نشسته بود كه پسر يهودى نيكوى زيبايى آمد و جامه‏هاى نيكو پوشيده بود و آن يهودى از فرزندان هارون بود و آمد تا بر بالاى سر عمر ايستاد و گفت: يا امير المؤمنين، تويى داناترين امّت به كتاب ايشان و سنّت پيغمبر ايشان؟ ابوطفيل مى‏گويد كه: عمر سر خويش را به زير انداخت. يهودى گفت: تو را قصد مى‏كنم و با تو دارم و اين سخن را بر او اعاده نمود. عمر گفت: براى چه اين سؤال مى‏كنى؟ گفت: براى اين‏كه من به نزد تو آمده‏ام، در حالتى كه طالب دينم از براى خويش و در دينى كه دارم، شكّ به هم رسانيده‏ام. عمر گفت كه: اين جوان در نزد تو است، گريبان او را بگير. يهودى گفت كه: اين جوان كيست؟ گفت كه: اينك على بن ابى‏طالب است، پسر عموى رسول خدا و اينك پدر حسن و حسين پسران رسول خداست و اينك شوهر فاطمه عليها السلام دختر رسول خداست. پس يهودى رو به على بن ابى‏طالب آورد و گفت: آيا تو چنينى كه او مى‏گويد؟ فرمود: آرى، يهودى گفت كه: من اراده دارم كه تو را سؤال كنم از سه مسأله و سه‏ __________________________________________________

(۱). در نسخه موجود، حيّان سراج است.
(۲). در نسخه موجود، كسائى است.

مسأله و يك مسأله. راوى مى‏گويد كه: امير المؤمنين عليه السلام تبّسم فرمود بى‏آن‏كه بخندد، فرمود كه: «اى فرزند هارون، چه چيز تو را مانع شد از آن‏كه بگويى از هفت مسأله؟» عرض كرد كه:تو را از سه مسأله سؤال مى‏كنم. پس اگر مرا جواب دادى، تو را از آنچه بعد از آنهاست سؤال مى‏كنم، و اگر آنها را ندانستى، مى‏دانم كه در ميان شما دانايى نيست. على عليه السلام فرمود كه: «تو را سؤال مى‏كنم به حقّ خدايى كه او را مى‏پرستى كه اگر من تو را جواب دادم در هر چه اراده دارى، دين خويش را وا مى‏گذارى و در دين من داخل مى‏شوى». يهودى عرض كرد كه: من نيامده‏ام، مگر از براى همين. فرمود: «چون چنين است، آنچه مى‏خواهى بپرس». عرض كرد:مرا خبر ده از اوّل قطره‏اى از خون كه بر روى زمين چكيد، كدام قطره است؟ و اوّل چشمه‏اى كه بر روى زمين روان گرديد، كدام چشمه است؟ و اوّل چيزى كه بخوارى رسيد. بر روى زمين، چه چيز است؟ امير المؤمنين عليه السلام او را جواب فرمود. بعد از آن، به حضرت عرض كرد كه: مرا از سه مسأله ديگر خبر ده. خبر ده مرا از محمد صلى الله عليه و آله كه او را چند امام عادل و وصىّ به حقّ خواهند بود و در كدام بهشت مى‏باشد و كى با آن حضرت در بهشتى كه او ساكن است، مسكن مى‏كند؟ فرمود كه: «اى پسر هارون، به درستى كه محمد را دوازده امام عادل و وصىّ است كه هر كه ايشان را وا گذارد، به ايشان ضرر نمى‏رساند و به مخالفت آن‏كه با ايشان مخالفت ورزد، وحشت به هم نمى‏رسانند. و به درستى كه ايشان در باب دين از كوه‏هاى استوار در زمين، ثابت‏ترند، و مسكن محمد در بهشتِ مخصوص اوست و اين گروه دوازده امام عادل با او خواهند بود». گفت: راست گفتى؛ سوگند ياد مى‏كنم به آن خدايى كه خدايى غير از او نيست كه من اينها را مى‏يابم در كتاب پدرم هارون كه آن را به دست خود نوشته و عمويم موسى عليه السلام آن را به قلم او داده كه موسى فرموده و هارون نوشته. يهودى عرض كرد كه: مرا خبر ده از آن يك مسأله. مرا خبر ده از وصىّ محمد كه بعد از او چند سال زندگانى مى‏كند. و بفرما كه آيا مى‏ميرد يا كشته مى‏شود؟ فرمود كه: «اى پسر هارون، وصىّ محمد بعد از او سى سال زيست مى‏كند؛ يك روز زياد نمى‏شود و يك روز كم نمى‏شود (و مخفى نماند كه بودن وفات پيغمبر صلى الله عليه و آله در ماه صفر و شهيدن شدن اميرمؤمنان در ماه مبارك رمضان و زيست آن حضرت بعد از پيغمبر، سى سال، بى‏زياده و نقصان يك روز درست نمى‏آيد و اگر چه به طريقه حساب شمسى و قمرى باشد. و در بعضى از حواشى ديدم كه اين عبارت در اكثر اوقات نسخ كافى نيست و آنچه از نسخ به نظر رسيد، اين عبارت در آن بود و در عيون نظير،اين حديث را ذكر كرده و اين عبارت در آن نيست و در اكمال، همين حديث را به همين سند با زيادتى بعضى از راويان در صدر حديث ذكر نموده و اين عبارت، در آن موجود است و چند حديث ديگر كه نظير و شبيه اين حديث است ايراد كرده كه در بعضى اين عبارت هست و در بعضى نيست. پس اگر اين كلام از امام عليه السلام نباشد، امر آسان مى‏شود و اگر از آن حضرت باشد، وجه آن اين است كه نفى زياده و نقصان يك روز، بسته به سى سال كه در پيش مذكور است، نباشد، بلكه متعلّق به ما بعد آن باشد كه عبارت است از اخبار به ضربت خوردن آن حضرت. و مراد اين باشد كه زمان مقدّر از براى ضربت خوردن، زياد و كم نگردد و اگرچه ظاهر اين بود كه بنابراين، معنى به جاى لفظ ثمّ كه بعد از اين مذكور است، لفظ حتى باشد، تا معنى اين باشد كه يك روز زياد و كم نشود تا آن حضرت ضربت خورد، وليكن ذكر ثم به جهت غرابت و استعجاب اين امر است) تتمه حديث: پس ضربتى مى‏خورد در اينجا (يعنى: فرق سر مباركش) بعد از آن، اين، از اين، رنگ مى‏شود» (يعنى: ريش مباركش از خون سرش) راوى مى‏گويد كه: آن هارونى فرياد بر آورد و كُستيج خويش را پاره كرد (و در قاموس مذكور است كه كُستيج به ضمّ كاف، ريسمانى است ستبر كه ذمىّ آن را در بالاى جامه‏هاى خويش مى‏بندد غير از زنّار و آن معرّب كستى است و در فرهنگ مؤيّد الفضلاء مذكور است كه كُستى بالضّمّ، زنّار، و تعريب اين، كستيج است؛ چنانچه در شرفنامه است و گفته كه در ادات است كه كستى، زنّار و آن ريسمانى است كه گشتى‏گيران خراسان در كمر بندند، آن را در عرف ايشان زنّار گويند. و نيز آن‏كه ترسايان مى‏دارند كه به تازيش كستيج مى‏گويند و نيز در بعضى از لغات معتبره مذكور است كه كستيج، زنّار است و در تاج است كه آنچه مغان بر ميان بندند. حاصل آن‏كه: آنچه بر كمرش بسته بود كه نشانه‏اى ذمّى بودنش بود، پاره نمود) و مى‏گفت: شهادت مى‏دهم كه نيست خدايى، مگر خدا در حالتى كه تنها است و او را شريكى نيست. و شهادت مى‏دهم كه محمد صلى الله عليه و آله، بنده و رسول اوست و آن‏كه تويى وصىّ او. سزاوار است كه از هر كسى در گذرى به فضل و مرتبه و كسى به آن، از تو در نگذرد و بلندى نجويد، و آن‏كه تو را بزرگ دارند و ضعيف نشمارند. راوى مى‏گويد: پس آن حضرت عليه السلام او را به منزل خويش برد و مسائل و نشانه‏هاى دين را به او تعليم فرمود.