الرحمن ١٥

از الکتاب
نسخهٔ تاریخ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۲۶ توسط 127.0.0.1 (بحث) (افزودن سال نزول)


ترجمه

و جنّ را از شعله‌های مختلط و متحرّک آتش خلق کرد!

|و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد
و جن را از تشعشعى از آتش خلق كرد.
و جنّیان را از رخشنده شعله آتش خلق کرد.
و جن را از آمیزه ای [از شعله های مختلف] آتش به وجود آورد.
و جن را از شعله‌اى بى‌دود.
و جن را از زبانه آتش پدید آورد
و پريان را از زبانه آتشى بى‌دود آفريد.
و جن را از زبانه‌ی شعله‌ور آتش خلق نموده است.
و جنّ را از مخلوطی آتشین آفرید.
و آفرید پری را از آمیخته‌ای از آتش‌


الرحمن ١٤ آیه ١٥ الرحمن ١٦
سوره : سوره الرحمن
نزول : ٢ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٧
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«الْجَآنَّ»: جِنّ. جانّ و جنّ هر دو به یک معنی است (نگا: اسراء / ، ذاریات / ، رحمن / ). «مَارِجٍ»: شعله لرزان و پیچان آتش. زبانه تنوره کش و لرزان آتش. آفرینش جن از چنین آتش شعله‌ور و زبانه‌کش و پیچان، چگونه و به چه شکلی بوده، و چه اندازه طول کشیده است، و این گونه موجودات چگونه می‌زیند و چه سیمائی دارند، دانش بشری بدان پی نبرده است.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

نکات آیه

۱ - جن، آفریده شده به اراده الهى، از شعله هاى خالص و بدون دود آتش (و خلق الجانّ من مارج من نار) «مارج»، به معناى آتش خالص بدون دود است (قاموس المحیط).

۲ - جن، موجودى جسمانى است. (و خلق الجانّ من مارج من نار)

۳ - آفرینش انسان و جن، دو موجود شعورمند، از دو عنصر کاملاً متفاوت (خاک و آتش)، نمود قدرت خداوند (خلق الإنسن من ... و خلق الجانّ من مارج من نار)

روایات و احادیث

۴ - «عن الحسین بن على(ع) کان على بن أبى طالب(ع) بالکوفة فى الجامع إذ قام إلیه رجل... و سأله عن اسم أبى الجنّ فقال: شومان و هو الذى خلق من مارج من نار...;[۱] از امام حسین(ع) روایت شده که حضرت على(ع) در جامع کوفه بود که مردى برخاست [و در ضمن چند سؤال از آن حضرت] از پدر جن سؤال کرد; حضرت فرمود: پدر جن «شومان» نام داشت [و فرمود:] هو الذى خلق من مارج من نار...».

موضوعات مرتبط

  • انسان: انسان از خاک ۳; عنصر خلقت انسان ۳
  • جن: پدر جن ۴; جسمانیت جن ۲; جن از آتش ۱، ۳; عنصر خلقت جن ۱، ۳، ۴; منشأ خلقت جن ۱
  • خدا: آثار اراده خدا ۱; نشانه هاى قدرت خدا ۳
  • موجودات: موجودات با شعور ۳

منابع

  1. عیون أخبارالرضا، ج ۱، ص ۲۴۲، ب ۲۴، ح ۱; نورالثقلین، ج ۵، ص ۱۹۰، ح ۱۴.