حِين
«حِین» به معناى وقت، در سوره «یس»، اشاره به پایان زندگى انسان و اجل او است، و بعضى، آن را به پایان جهان تفسیر کرده اند.
ریشه کلمه
- حين (۳۵ بار)
قاموس قرآن
وقت. (صحاح) [بقره:36] شما را در زمين تا وقتى قرارگاه و متاع هست [مائده:101] اگر وقت نزول قرآنها از آنها بپرسيد بر شما آشكار و روشن مىشود. راغب گويد: حين: وقت رسيدن و حصول شىء است و آن مبهم است و با مضاف اليه معلوم مىگردد. بعد گويد: به معنى مدت و سال و ان و مطلق زمان مىآيد. ناگفته نماند آنها همه از مصاديق وقت اند. در آيه [انسان:1] گفتهاند: حين به معنى مدّت است . در اقرب گويد: حين به معنى وقت مبهم است به هر زمان صلاحيت دارد كوتاه باشد يا دراز. ولى در مجمع ذيل آيه 36 بقره گفته: بيشتر در زمان دراز به كار مىرود . اين كلمه در قرآن مجيد 34 بار آمده است و يك بار به صورت حينئذ [واقعة:84] كه به معنى «حين اذكان كذا» است و نيز به اسم و فعل هر دو اضافه شده و مقطوع الاضافه نيز آمده مثل [بقره:177]، [نحل:6]، [مؤمنون:54]. * [ص:3] گفتهاند لات همان لا است كه تاء به آن لاحق شده و به معنى ليس است و اسم آن محذوف و حين خبر آن است يعنى: «لَيْسَ الْحينُ حينَ مَناصٍ» آن وقت نجات نيست معنى آيه چنين مىشود: چه بسيار مردمانى كه پيش از آنها هلاك كرديم هنگام هلاكت ناله و استغاثه كردند ولى آن وقت مهلت و نجات نيست.
