روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۹۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ التَّعْقِيب

و قال امير المومنين ع :

إِذَا فَرَغَ أَحَدُكُمْ مِنَ اَلصَّلاَةِ فَلْيَرْفَعْ يَدَيْهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ لْيَنْصَبْ‏ فِي اَلدُّعَاءِ فَقَالَ‏ اِبْنُ سَبَإٍ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ أَ لَيْسَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِكُلِّ مَكَانٍ قَالَ بَلَى قَالَ فَلِمَ يَرْفَعُ يَدَيْهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ فَقَالَ أَ وَ مَا تَقْرَأُ وَ فِي اَلسَّمََاءِ رِزْقُكُمْ وَ مََا تُوعَدُونَ‏ فَمِنْ أَيْنَ يُطْلَبُ اَلرِّزْقُ إِلاَّ مِنْ مَوْضِعِهِ وَ مَوْضِعُ اَلرِّزْقِ وَ مَا وَعَدَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلسَّمَاءُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۰۸

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: هر گاه كسى از شما از نماز فارغ شود بايد دستهايش را بسوى آسمان بلند كند و بكوشد و بدعا پردازد، عبد اللَّه بن سبا عرض كرد: يا امير المؤمنين مگر خداوند عزّ و جلّ در همه جا حاضر نيست؟ آن حضرت فرمود: بلى، گفت: پس چرا بنده هنگام دعا دستهايش را بسوى آسمان بلند مى‏كند؟ آن حضرت‏ فرمود: مگر در قرآن اين آيه را نمى‏خوانى: وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ‏ (يعنى: و روزى شما در آسمان است و بهشت و هر آنچه از قضا و تقديرات خير كه بشما وعده داده‏اند در آسمان است) پس به اين ترتيب روزى را جز از محلّى كه آنجا واقع شده از كجا بايد طلب كرد، و محلّى كه روزى و آنچه خداوند عزّ و جلّ وعده فرموده همگى آسمان است.