روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۲۲۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن يحيي عن طلحه بن زيد عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ قَرْيَتَيْنِ مِنْ‏ أَهْلِ اَلْحَرْبِ‏ لِكُلِّ وَاحِدَةٍ مِنْهُمَا مَلِكٌ عَلَى حِدَةٍ اِقْتَتَلُوا ثُمَّ اِصْطَلَحُوا ثُمَّ إِنَّ أَحَدَ اَلْمَلِكَيْنِ غَدَرَ بِصَاحِبِهِ فَجَاءَ إِلَى‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏ فَصَالَحَهُمْ عَلَى أَنْ يَغْزُوَ مَعَهُمْ تِلْكَ اَلْمَدِينَةَ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ لاَ يَنْبَغِي‏ لِلْمُسْلِمِينَ‏ أَنْ يَغْدِرُوا وَ لاَ يَأْمُرُوا بِالْغَدْرِ وَ لاَ يُقَاتِلُوا مَعَ اَلَّذِينَ غَدَرُوا وَ لَكِنَّهُمْ يُقَاتِلُونَ‏ اَلْمُشْرِكِينَ‏ حَيْثُ وَجَدُوهُمْ وَ لاَ يَجُوزُ عَلَيْهِمْ مَا عَاهَدَ عَلَيْهِ‏ اَلْكُفَّارُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۸۵

از طلحة بن زيد، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: دو آبادى است و هر دو از كفار حربى است و هر كدام پادشاه جدائى دارند، با هم دغلى كردند و سپس سازش نمودند، سپس يكى از آن دو پادشاه دغلى كرد و آمد با مسلمانان ساخت و ساز كرد كه به همراه آنها آن آبادى ديگر را غارت كند، امام صادق (ع) فرمود: براى مسلمانان نشايد كه دغلى كنند و دستور دغلى دهند و يا نبرد كنند به همراه كسانى كه دغلى و عهدشكنى كرده‏اند ولى حق دارند هر جا مشركان را يافتند با آنها بجنگند و آنچه كفار بر آن پيمان بسته‏اند بر مسلمانان نافذ نيست و در برابر آن الزامى ندارند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۳

طلحة بن زبير گويد: از حضرت صادق عليه السلام پرسيدم: دو شهر است و اهل هر دو كافر حربى هستند، و براى هر كدام پادشاهى جدا است، (اهل آن دو) با هم جنگ كردند سپس سازش نمودند، پس از آن‏ يكى از آن دو پادشاه برفيقش (يعنى بپادشاه ديگرى) خدعه زد و آمد با مسلمانان سازش كرد كه بوسيله آنها با آن شهر ديگر جنگ كند؟ حضرت صادق عليه السلام فرمود: براى مسلمين نشايد كه خدعه كنند، و نه دستور بخدعه دهند، و نه جنگ كنند با آنان كه نيرنگ زنند (و عهدشكنى كنند) ولى ميتوانند هر جا كه مشركين را يافتند با آنها بجنگند، و آنچه كفار بر آن پيمان بسته‏اند بر آنان گذرا (و نافذ) نيست. (يعنى پيمان مشركين و سازششان با يك ديگر صحيح نيست و مانع از جنگ مسلمانان با آنها نيست، و هر كجا كه مشركين را يافتند ميتوانند با آنها جنگ كنند).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۵

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن يحيى، از طلحة بن زيد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از دو شهر از كافران حربى، كه هر يك از آنها را پادشاهى است على‏حدة و جداگانه، با هم جنگ كردند، بعد از آن آشتى كردند. پس يكى از آن دو پادشاه با ديگرى بى‏وفايى كرد، و به نزد مسلمانان آمد و با ايشان مصالحه نمود، بر اين شرط كه ايشان با او به جنگ آن شهر روند «۱». حضرت صادق عليه السلام فرمود كه: «سزاوار نيست مسلمانان را كه بى‏وفايى كنند، و نه آنكه به بى‏وفايى امر كنند، و نه آنكه با آن كسانى كه بى‏وفايى كرده‏اند، جنگ كنند، وليكن خود مسلمانان با مشركان جنگ مى‏كنند، در هر جا كه ايشان را بيابند. و آنچه كافران بر آن با يكديگر عهد كرده‏اند، بر مسلمانان جايز نيست». __________________________________________________

(۱). و بنابر بعضى از نسخ كافى، با ايشان به جنگ آن شهر روند؛ يعنى او و لشكرش.