روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۷۳۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْفَرَائِضِ وَ الْمَوَارِيث

و روي صفوان بن يحيي عن عبد الله بن جندب عن هشام بن سالم قال سال حفص الاعور ابا عبد الله ع و انا حاضر فقال :

كَانَ لِأَبِي أَجِيرٌ وَ كَانَ‏ لَهُ عِنْدَهُ شَيْ‏ءٌ فَهَلَكَ اَلْأَجِيرُ فَلَمْ يَدَعْ وَارِثاً وَ لاَ قَرَابَةً وَ قَدْ ضِقْتُ بِذَلِكَ كَيْفَ أَصْنَعُ فَقَالَ رَابَكَ اَلْمَسَاكِينُ‏ رَابَكَ اَلْمَسَاكِينُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي قَدْ ضِقْتُ بِذَلِكَ كَيْفَ أَصْنَعُ فَقَالَ هُوَ كَسَبِيلِ مَالِكَ فَإِنْ جَاءَ طَالِبٌ أَعْطَيْتَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۴۴

و صفوان بن يحيى، از عبد اللَّه بن جندب، از هشام بن سالم، روايت كرده است كه گفت: حفص أعور با حضور من به امام صادق عليه السّلام معروض داشت كه پدرم أجيرى داشت، و آن أجير سپرده‏اى نزد پدرم داشت، پس اجير در گذشت، در حالى كه نه وارثى بجاى گذاشت، و نه خويشاوندى، و من اكنون در تنگنا قرار گرفته‏ام كه چگونه عمل كنم؟ پس امام فرمود: آن بينوايان تو را بسرگردانى شكّ و ترديد كشيده‏اند. [آن بينوايان تو را بسرگردانى شك و ترديد كشيده‏اند] پس گفتم: فدايت شوم، من از اين جهت در تنگنا افتاده‏ام كه با آن چه‏ كنم؟ فرمود: راه بر- خورد تو با آن مال همان راه برخورد تو با مال خود تو است، كه آن را حفظ ميكنى تا چون طالبى فراز آمد آن را به او بدهى.