روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۷۰۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْفَرَائِضِ وَ الْمَوَارِيث

و روي صفوان بن يحيي عن عبد الرحمن بن الحجاج قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلْحَمِيلِ فَقَالَ وَ أَيُّ شَيْ‏ءٍ اَلْحَمِيلُ فَقُلْتُ اَلْمَرْأَةُ تُسْبَى مِنْ أَرْضِهَا مَعَهَا اَلْوَلَدُ اَلصَّغِيرُ فَتَقُولُ هُوَ اِبْنِي وَ اَلرَّجُلُ يُسْبَى فَيَلْقَى أَخَاهُ فَيَقُولُ هُوَ أَخِي لَيْسَ لَهُمَا بَيِّنَةٌ إِلاَّ قَوْلُهُمَا قَالَ فَمَا يَقُولُ فِيهِ اَلنَّاسُ عِنْدَكُمْ قُلْتُ لاَ يُوَرِّثُونَهُ‏ إِذَا لَمْ يَكُنْ لَهُمَا عَلَى وِلاَدَتِهِ بَيِّنَةٌ إِنَّمَا كَانَ وِلاَدَتُهُ فِي اَلشِّرْكِ قَالَ سُبْحَانَ اَللَّهِ إِذَا جَاءَتْ بِابْنِهَا لَمْ تَزَلْ مُقِرَّةً بِهِ وَ إِذَا عَرَفَ أَخَاهُ وَ كَانَ ذَلِكَ فِي صِحَّةٍ مِنْهُمَا لَمْ يَزَالاَ مُقِرَّيْنِ بِذَلِكَ وَرِثَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۹

و صفوان بن يحيى، از عبد الرّحمن بن حجّاج روايت كرده است كه گفت: از امام صادق عليه السّلام در باره حميل سؤال كردم، فرمود: و حميل چيست؟ گفتم: زن از سرزمين خود به اسارت ميرود، در حالى كه كودكى خردسال بهمراه دارد، و ميگويد: او پسر من است. و مردى را نيز به اسارت مياورند، آن پسر او را ملاقات كرده و ادّعا مى‏كند كه اين مرد برادر من است، بيّنه و شاهدى ندارند جز همين ادّعاء اخوّت كه مى‏كنند؟ فرمود: مردم شما در اين ماجرا چه مى‏گويند؟ عرض كردم آنان را وارث هم نمى‏دانند هر گاه بيّنه‏اى بر ميلاد او ندارند، چرا كه ولادت ايشان در بلاد اجنبى و شرك بوده است، امام فرمود: سبحان اللَّه!! اگر زن با فرزندش از بلاد شرك آمده، هميشه اقرار به فرزندى او داشته، و همين كه برادرش را ديده شناخته و از نظر سنّ و اقرار و از جهات ديگر اشكالى ندارند و صحيح است، و پيوسته اقرار به برادرى داشته‏اند از يك ديگر ارث ميبرند.