روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۰۰۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي محمد بن عذافر عن ابيه عن ابي جعفر ع قال :

وَ قُلْتُ لَهُ لِمَ حَرَّمَ اَللَّهُ اَلْخَمْرَ وَ اَلْمَيْتَةَ وَ اَلدَّمَ وَ لَحْمَ اَلْخِنْزِيرِ فَقَالَ إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمْ يُحَرِّمْ ذَلِكَ عَلَى عِبَادِهِ وَ أَحَلَّ لَهُمْ مَا وَرَاءَ ذَلِكَ مِنْ رَغْبَةٍ فِيمَا أَحَلَّ لَهُمْ وَ لاَ زُهْدٍ فِيمَا حَرَّمَهُ عَلَيْهِمْ وَ لَكِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ اَلْخَلْقَ فَعَلِمَ مَا تَقُومُ بِهِ أَبْدَانُهُمْ وَ مَا يُصْلِحُهُمْ فَأَحَلَّهُ لَهُمْ وَ أَبَاحَهُ لَهُمْ وَ عَلِمَ مَا يَضُرُّهُمْ فَنَهَاهُمْ عَنْهُ ثُمَّ أَحَلَّهُ لِلْمُضْطَرِّ فِي اَلْوَقْتِ اَلَّذِي لاَ يَقُومُ بَدَنُهُ إِلاَّ بِهِ فَأَمَرَهُ أَنْ يَنَالَ مِنْهُ بِقَدْرِ اَلْبُلْغَةِ لاَ غَيْرِ ذَلِكَ‏ ثُمَّ قَالَ وَ أَمَّا اَلْمَيْتَةُ فَإِنَّهُ لَمْ يَنَلْ أَحَدٌ مِنْهَا إِلاَّ ضَعُفَ بَدَنُهُ وَ وَهَنَتْ قُوَّتُهُ وَ اِنْقَطَعَ نَسْلُهُ وَ لاَ يَمُوتُ آكِلُ اَلْمَيْتَةِ إِلاَّ فَجْأَةً وَ أَمَّا اَلدَّمُ فَإِنَّهُ يُورِثُ آكِلَهُ اَلْمَاءَ اَلْأَصْفَرَ وَ يُورِثُ اَلْكَلَبَ وَ قَسَاوَةَ اَلْقَلْبِ وَ قِلَّةَ اَلرَّأْفَةِ وَ اَلرَّحْمَةِ حَتَّى‏ لاَ يُؤْمَنَ عَلَى حَمِيمِهِ وَ لاَ يُؤْمَنَ عَلَى مَنْ صَحِبَهُ وَ أَمَّا لَحْمُ اَلْخِنْزِيرِ فَإِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَسَخَ قَوْماً فِي صُوَرٍ شَتَّى مِثْلَ اَلْخِنْزِيرِ وَ اَلْقِرْدِ وَ اَلدُّبِّ ثُمَّ نَهَى عَنْ أَكْلِ اَلْمُثْلَةِ لِئَلاَّ يُنْتَفَعَ بِهَا وَ لاَ يُسْتَخَفَّ بِعُقُوبَتِهَا وَ أَمَّا اَلْخَمْرُ فَإِنَّهُ حَرَّمَهَا لِفِعْلِهَا وَ فَسَادِهَا ثُمَّ قَالَ إِنَّ مُدْمِنَ اَلْخَمْرِ كَعَابِدِ وَثَنٍ وَ يُورِثُهُ اَلاِرْتِعَاشَ وَ يَهْدِمُ مُرُوءَتَهُ وَ يَحْمِلُهُ عَلَى أَنْ يَجْسُرَ عَلَى اَلْمَحَارِمِ مِنْ سَفْكِ اَلدِّمَاءِ وَ رُكُوبِ اَلزِّنَا حَتَّى لاَ يُؤْمَنَ إِذَا سَكِرَ أَنْ يَثِبَ عَلَى حَرَمِهِ وَ هُوَ لاَ يَعْقِلُ ذَلِكَ‏ وَ اَلْخَمْرُ لاَ يَزِيدُ شَارِبَهَا إِلاَّ كُلَّ شَرٍّ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۳

محمّد بن عذافر گويد: پدرم نقل كرد كه به امام باقر عليه السّلام عرض كردم چرا خداوند خمر (باده)، و ميته، و خون، و گوشت خوك را حرام فرموده است؟ فرمود: خداوند متعال اين طور نبوده كه اينها را بر بندگانش حرام كند و غير اينها را حلال از جهت رغبتى كه به حلالها داشته و يا بى‏رغبتى كه به حرامهائى كه بر ايشان حرام فرموده داشته باشد، نه اين طور نبوده بلكه او عزّ و جلّ خود مردم را آفريده و مى‏داند چه چيز بدن آنها را مقاوم مى‏كند و صلاح حال ايشانست پس آنها را بر ايشان حلال كرده و استفاده بردن از آن را مباح و جايز شمرده است، و نيز دانسته است چه چيز براى آنها مضرّ است و زيان مى‏رساند و پس آنان را از خوردن يا ارتكاب آن نهى فرموده، و سپس همان منهيّات را بر شخص مضطرّ حلال كرده البتّه در هنگامى كه بدنش ياراى ماندن ندارد جز به خوردن آن، پس او را امر فرموده كه به آن مقدار كه از مرگ نجاتش دهد بخورد نه بيشتر، آنگاه امام فرمود: امّا مردار براستى كه كسى از آن نخورد مگر اينكه بدنش نحيف و زار شود، و توانائيش به سستى گرايد، و نسلش قطع (يعنى قدرت تناسل را از دست بدهد) و نميرد مگر بمرگ ناگهانى. و أمّا خوردن خون: (از آن جهت حرام است كه) بيمارى استسقاء كه باعث‏ عطش و تشنگى دائمى است آورد، و شخص را مبتلا به مرض صفرا كند (اين اثر جسمانى) و موجب قساوت قلب و كم مهرى و بى‏رحم شدن مى‏شود به قسمى كه به او اميدى نيست كه به نزديكترين دوستانش رحم كند و يا به همنشينانش دلسوز باشد (اين اثر روانى). و امّا گوشت خوك: (از اين رو حرام است كه) خداوند تبارك تعالى جماعت و مردمى را بصورتهاى (حيوانات) مختلف مسخ نمود مانند خنزير و ميمون و خرس، سپس از خوردن آن حيوانات نهى فرمود تا از آنها استفاده نشود و اين عقوبت مسخ، كوچك شمرده نگردد. و امّا باده: پس آن را براى عمل و تباهيش حرام فرمود، سپس فرمود: هر كس ميگسار شد چون بت پرست باشد و رعشه دائمى بر اندامش افتد، و مردانگى و غيرتش زائل شود و چنان شود كه بر محارم خويش كه به زنا و ريختن خونشان همّت گمارد تا حدّى كه چون مست شود اطمينان نباشد كه بر محارم خويش روى نياورد و برنجهد در حالى كه عقل از او رفته است و نمى‏فهمد چه مى‏كند و خورنده‏اش از خوردن آن جز شرّ و تباهى چيزى براى خود نيفزايد.