روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۷۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْخَوْفِ وَ الْمُطَارَدَةِ وَ الْمُوَاقَفَةِ وَ الْمُسَايَفَة

و سال علي بن جعفر اخاه موسي بن جعفر ع :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَلْقَاهُ‏ اَلسَّبُعُ وَ قَدْ حَضَرَتِ اَلصَّلاَةُ فَلَمْ يَسْتَطِعِ اَلْمَشْيَ مَخَافَةَ اَلسَّبُعِ قَالَ يَسْتَقْبِلُ اَلْأَسَدَ وَ يُصَلِّي وَ يُومِئُ بِرَأْسِهِ إِيمَاءً وَ هُوَ قَائِمٌ وَ إِنْ كَانَ اَلْأَسَدُ عَلَى غَيْرِ اَلْقِبْلَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۴۷

على بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر عليهما السّلام سؤال كرد در مورد شخصى كه با شير (يا درنده‏اى) رو برو شود. و وقت نماز فرا رسد و او از ترس آن حيوان نتواند حركت كند (تا بجائى رود كه از حمله آن حيوان در امان باشد) تكليفش چيست؟ فرمود: رو به شير كرده و همچنان كه ايستاده است به ايماء با سر خود نماز كند، هر چند شير در جهتى غير از قبله قرار گرفته باشد.