روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۲۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ سَجْدَةِ الشُّكْرِ وَ الْقَوْلِ فِيهَا

و روي احمد بن ابي عبد الله عن ابيه عن محمد بن ابي عمير عن حريز عن مرازم عن ابي عبد الله ع :

سَجْدَةُ اَلشُّكْرِ وَاجِبَةٌ عَلَى كُلِّ مُسْلِمٍ‏ تُتِمُّ بِهَا صَلاَتَكَ وَ تُرْضِي بِهَا رَبَّكَ وَ تَعْجَبُ اَلْمَلاَئِكَةُ مِنْكَ وَ إِنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا صَلَّى ثُمَّ سَجَدَ سَجْدَةَ اَلشُّكْرِ فَتَحَ اَلرَّبُّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى اَلْحِجَابَ بَيْنَ اَلْعَبْدِ وَ بَيْنَ اَلْمَلاَئِكَةِ فَيَقُولُ يَا مَلاَئِكَتِي اُنْظُرُوا إِلَى عَبْدِي أَدَّى فَرْضِي وَ أَتَمَّ عَهْدِي ثُمَّ سَجَدَ لِي شُكْراً عَلَى مَا أَنْعَمْتُ بِهِ عَلَيْهِ مَلاَئِكَتِي مَا ذَا لَهُ عِنْدِي قَالَ فَتَقُولُ اَلْمَلاَئِكَةُ يَا رَبَّنَا رَحْمَتُكَ ثُمَّ يَقُولُ اَلرَّبُّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى ثُمَّ مَا ذَا لَهُ فَتَقُولُ اَلْمَلاَئِكَةُ يَا رَبَّنَا جَنَّتُكَ ثُمَّ يَقُولُ اَلرَّبُّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى ثُمَّ مَا ذَا فَتَقُولُ اَلْمَلاَئِكَةُ يَا رَبَّنَا كِفَايَةُ مُهِمِّهِ فَيَقُولُ اَلرَّبُّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى ثُمَّ مَا ذَا قَالَ وَ لاَ يَبْقَى شَيْ‏ءٌ مِنَ اَلْخَيْرِ إِلاَّ قَالَتْهُ اَلْمَلاَئِكَةُ فَيَقُولُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَا مَلاَئِكَتِي ثُمَّ مَا ذَا فَتَقُولُ اَلْمَلاَئِكَةُ رَبَّنَا لاَ عِلْمَ لَنَا قَالَ فَيَقُولُ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَشْكُرُ لَهُ كَمَا شَكَرَ لِي وَ أُقْبِلُ إِلَيْهِ بِفَضْلِي وَ أُرِيهِ وَجْهِي‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۳

احمد بن محمّد بن خالد برقى از پدرش از محمّد بن ابى عمير از حريز از مرازم از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: سجده شكر بر هر مسلمانى واجب است، نمازت را با آن كامل و رضاى پروردگارت را حاصل ميسازى، و فرشتگان آن را از تو بپسندند، و بدون شك هر گاه بنده نماز بگزارد و پس از فراغ در پى آن بسجده شكر رود، پروردگار متعال حجاب از ميان او و فرشتگان برگيرد، و به آنان خطاب كند: بنگريد بسوى بنده من كه وظيفه واجب انجام داده و به پيمان من وفا نموده، و بشكرانه برخوردارى از انعام من برايم بسجده افتاده، اكنون‏ بگوئيد نزد من پاداش او چه خواهد بود؟ فرشتگان گويند: اى پروردگار ما پاداش او رحمت تو است، خداوند متعال فرمايد: ديگر چه؟ گويند: خداوندا بهشت تو، باز پرسيد ديگر چه پاداشى دارد؟ گويند: آنكه گرفتاريهاى او را برطرف سازى، باز خداوند پرسيد: ديگر چه؟ امام عليه السّلام فرمود: چيزى باقى نماند مگر آنكه فرشتگان آن را نام برند، باز خداوند تكرار فرمايد: ديگر چه؟ آنها گويند: بار الها ما را فهم آن نيست، آنگاه خداوند متعال گويد: آنكه من از او تشكّر نمايم همان طور كه او مرا شكر نمود، و با فضل خود به او رو كنم، و از ديدار وجه خويش برخوردارش سازم. مصنّف كتاب- رحمة اللَّه عليه- گويد: هر كس خداوند را- تعالى ذكره- بوجه مانند وجوه مردم وصف كند پس بى‏شك كافر گشته و براى او انباز گرفته، و وجه پروردگار پيامبران و اولياء معصومين صلوات اللَّه عليهم اجمعين ميباشند و آنانند كه بندگان به سبب آنها به خداوند رو ميكنند و بشناخت او و دين او ميرسند، نظر كردن به ايشان در روز رستاخيز ثواب بزرگى است كه برتر از تمام ثوابها است، و خداوند متعال فرموده: كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى‏ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‏ (هر كس‏ بر روى زمين است فانى خواهد بود و تنها وجه پروردگارت كه صاحب عظمت و كرامت است باقى مى‏باشد» و نيز فرموده: فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ‏ (هر سو رو كنيد همان جا رو به خداست) يعنى همان جاست توجّه بسوى خداوند و واجب نيست الفاظ قرآن از اخبار انكار شود. (يعنى الفاظى كه در اخبار آمده و ظاهرش مراد نيست و مانند آن الفاظ در قرآن ميباشد لازم نيست انكار كنيم). مترجم گويد: «بعيد نيست مراد از ديدار وجه خدا، مرگ با نفس پاك از هر گناه و مطمئن به رحمت حقّ باشد كه كمال رستگارى و سعادت است».