روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۷۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن محمد بن خالد عن فضاله بن ايوب عن عمر بن ابان و سيف بن عميره عن فضيل بن يسار قال :

دَخَلْتُ عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فِي مَرْضَةٍ مَرِضَهَا لَمْ يَبْقَ مِنْهُ إِلاَّ رَأْسُهُ فَقَالَ يَا فُضَيْلُ‏ إِنَّنِي كَثِيراً مَا أَقُولُ‏ مَا عَلَى رَجُلٍ‏ عَرَّفَهُ اَللَّهُ هَذَا اَلْأَمْرَ لَوْ كَانَ فِي رَأْسِ جَبَلٍ حَتَّى يَأْتِيَهُ اَلْمَوْتُ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ إِنَّ اَلنَّاسَ أَخَذُوا يَمِيناً وَ شِمَالاً وَ إِنَّا وَ شِيعَتَنَا هُدِينَا اَلصِّرََاطَ اَلْمُسْتَقِيمَ‏ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَيْنَ اَلْمَشْرِقِ وَ اَلْمَغْرِبِ كَانَ ذَلِكَ خَيْراً لَهُ وَ لَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاؤُهُ كَانَ ذَلِكَ خَيْراً لَهُ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ إِنَّ اَللَّهَ لاَ يَفْعَلُ بِالْمُؤْمِنِ إِلاَّ مَا هُوَ خَيْرٌ لَهُ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ لَوْ عَدَلَتِ اَلدُّنْيَا عِنْدَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ مَا سَقَى عَدُوَّهُ مِنْهَا شَرْبَةَ مَاءٍ يَا فُضَيْلَ بْنَ يَسَارٍ إِنَّهُ مَنْ كَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً كَفَاهُ اَللَّهُ هَمَّهُ وَ مَنْ كَانَ هَمُّهُ فِي كُلِّ وَادٍ لَمْ يُبَالِ اَللَّهُ بِأَيِّ وَادٍ هَلَكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۶۵

از فضيل بن يسار، گويد: خدمت امام صادق (ع) رسيدم در يك حال بيمارى آن حضرت كه از بس او را لاغر كرده بود، جز سر او چيزى به جا نگذاشته بود، پس به من فرمود: اى فضيل! من بسيار شود كه بگويم: بر مردى كه اين امر امامت را شناخته هيچ زيانى نيست كه بر سر كوهى بماند تا بميرد، اى فضيل بن يسار! به راستى مردم به راست و چپ راه زدند و ما و شيعيان ما به راه راست رهبرى شديم، اى فضيل بن يسار! راستى مؤمن اگر صبح كند و از مشرق تا مغرب از آن او باشد، همان برايش خوب است و اگر صبح كند و او را تيكه تيكه كنند، همان برايش خوب است، اى فضيل بن يسار! خدا با مؤمن نكند جز آنچه خير او است، اى فضيل بن يسار! اگر دنيا نزد خداى عز و جل برابر بال مگسى ارزش داشت به دشمنِ خود از آن شربت آبى نمى‏داد، راستش اين است كه هر كه همّت او متوجّه يك چيز است (كه دين حق باشد) خدا كفايت كار او را مى‏كند و هر كس همّت او متوجّه هر چيز است، خدا باك ندارد كه در چه درّه‏اى نابود شود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۴۳

فضيل بن يسار گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدم در مرضى كه (او را لاغر و نحيف كرده بود و) جز سرش باقى نمانده بود «۱»، فرمود: اى فضيل! من بسيار ميگويم: كسى را كه خدا باين امر (تشيع) آشنا كرد، اگر بر سر كوهى باشد __________________________________________________

(۱) اين جمله در لغت عرب در مورد لاغرى زياد گفته مى‏شود.

تا مرگش برسد زيانى نيست. اى فضيل بن يسار! مردم راه راست و چپ پيش گرفتند و ما و شيعيان ما به صراط مستقيم هدايت شديم. اى فضيل بن يسار! اگر ميان مشرق و مغرب (تمام دنيا) از آن مؤمن باشد خير اوست و اگر اعضائش را تكه تكه كنند خير او است. اى فضيل بن يسار! خدا نسبت بمؤمن جز خير انجام ندهد. اى فضيل بن يسار! اگر دنيا نزد خداى عز و جل باندازه بال مگسى ارزش ميداشت، شربت آبى از آن بدشمنش نمى‏آشامانيد. اى فضيل بن يسار! كسى كه هدف و همتش يك چيز (رضاى خدا) باشد، خدا هدفش را كارگزارى كند، و كسى كه همتش بهمه سو متوجه باشد، خدا باك ندارد كه در چه دره‏ئى هلاك شود (يعنى خدا هدايت و توفيقش را از او برگيرد و او را بخود و هواى نفسش واگذارد تا در راه يكى از اديان باطل جان سپارد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۰۳

از او، از احمد بن محمد بن خالد، از فضالة بن ايّوب، از عمر بن ابان و سيف بن عميره، از فضيل بن يسار روايت است كه گفت: بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شدم در وقت بيمارى كه حضرت به آن مبتلى شده بود، و از او چيزى باقى نمانده بود، مگر سر مباركش. پس فرمود كه: «اى فضيل! به درستى كه من بسيارى از اوقات مى‏گويم كه: باكى نيست بر مردى كه خدا اين امر را به او شناسانيده باشد، اگر در سر كوهى باشد، تا او را مرگ در رسد. اى فضيل، پسر يسار! به درستى كه مردم راست و چپ را گرفتند و هر يك به راهى رفتند، و ما و شيعيان ما هدايت شديم به راه راست. اى فضيل، پسر يسار! اگر مؤمن صبح كند و آن‏چه در ميان مشرق و مغرب است مال او باشد، از برايش خير باشد، و اگر صبح كند و اعضايش پاره‏پاره شده باشد، از برايش خير باشد. اى فضيل، پسر يسار! به درستى كه خدا با مؤمن كارى نمى‏كند، مگر آن‏چه از برايش خير است. اى فضيل، پسر يسار! اگر دنيا در نزد خدا با بال پشّه‏اى برابرى مى‏نمود، از آن، شربت آبى به دشمن خويش نمى‏داد. اى فضيل، پسر يسار! به درستى كه هر كه قصد و همّتش يكى باشد، خدا آن قصد را از او كفايت مى‏كند، و هر كه همّتش در هر وادى جولان زند، خدا پروايى ندارد از آنكه او در هر وادى كه باشد، هلاك گردد».