روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۱۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

علي بن ابراهيم عن ابيه عن علي بن معبد عن ابيه عمن ذكره عن ابي عبد الله ع انه قال :

لاَ تَمَلُّوا مِنْ قِرَاءَةِ إِذََا زُلْزِلَتِ اَلْأَرْضُ زِلْزََالَهََا فَإِنَّهُ مَنْ كَانَتْ قِرَاءَتُهُ بِهَا فِي نَوَافِلِهِ لَمْ يُصِبْهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِزَلْزَلَةٍ أَبَداً وَ لَمْ يَمُتْ بِهَا وَ لاَ بِصَاعِقَةٍ وَ لاَ بِآفَةٍ مِنْ آفَاتِ اَلدُّنْيَا حَتَّى يَمُوتَ وَ إِذَا مَاتَ نَزَلَ عَلَيْهِ مَلَكٌ كَرِيمٌ مِنْ عِنْدِ رَبِّهِ فَيَقْعُدُ عِنْدَ رَأْسِهِ فَيَقُولُ يَا مَلَكَ اَلْمَوْتِ‏ اُرْفُقْ بِوَلِيِّ اَللَّهِ فَإِنَّهُ كَانَ كَثِيراً مَا يَذْكُرُنِي وَ يَذْكُرُ تِلاَوَةَ هَذِهِ اَلسُّورَةِ وَ تَقُولُ لَهُ اَلسُّورَةُ مِثْلَ ذَلِكَ وَ يَقُولُ‏ مَلَكُ اَلْمَوْتِ‏ قَدْ أَمَرَنِي‏ رَبِّي أَنْ أَسْمَعَ لَهُ وَ أُطِيعَ وَ لاَ أُخْرِجَ رُوحَهُ حَتَّى يَأْمُرَنِي بِذَلِكَ فَإِذَا أَمَرَنِي أَخْرَجْتُ رُوحَهُ وَ لاَ يَزَالُ‏ مَلَكُ اَلْمَوْتِ‏ عِنْدَهُ حَتَّى يَأْمُرَهُ بِقَبْضِ رُوحِهِ وَ إِذَا كُشِفَ لَهُ اَلْغِطَاءُ فَيَرَى مَنَازِلَهُ فِي‏ اَلْجَنَّةِ فَيُخْرِجُ رُوحَهُ مِنْ أَلْيَنِ مَا يَكُونُ مِنَ اَلْعِلاَجِ ثُمَّ يُشَيِّعُ رُوحَهُ إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ يَبْتَدِرُونَ بِهَا إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۶۱

از امام صادق (ع) فرمود: از خواندن سوره إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها خسته نشويد زيرا هر كه نمازهاى نافله خود را با آن بخواند خداى عز و جل هرگز او را به زمين لرزه دچار نكند و بدان به برق‏زدگى نميرد و به هيچ آفتى در دنيا دچار نگردد تا بميرد، و چون بميرد يك فرشته كريمى از جانب پروردگارش بدو فرود آيد و بالاى سرش نشيند و گويد: اى ملك الموت جان دوستِ خدا را آسان بگير زيرا كه او بسيار مرا ياد مى‏كرد، و اين سوره را مى‏خواند و سوره اذا زلزلت هم همين سفارش را به ملك الموت مى‏كند و ملك الموت مى‏گويد: پروردگارم به من فرمان داده كه از اين شخص حرف‏شنو باشم و فرمان او را برم و جان او را نگيرم تا خودش دستور دهد به من كه جان او را بگيرم و چون خودش فرمان داد جانش را مى‏گيرم. و پيوسته ملك الموت در بر او بماند تا خودش خواهد كه جانش را بستاند و چون پرده از برابر ديده‏اش به كنار رود منازلِ خود را در بهشت بنگرد و جانش به آسانترين روشى بر آيد و سپس هفتاد هزار فرشته جانِ او را تا به بهشت بدرقه كنند و او را شتابان به بهشت رسانند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۳۴

و نيز آن حضرت عليه السّلام فرمود: از خواندن سوره‏ إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها خسته نشويد زيرا هر كس در نمازهاى نافله خود آن سوره را بخواند هرگز خداى عز و جل او را بزمين لرزه گرفتار نكند و بدان نميرد و (نيز) ببرق زدن و آفتهاى ديگر دنيا دچار نگردد تا بميرد، و چون بميرد فرشته كريمى از جانب پروردگارش بر او فرود آيد و بالاى سرش بنشيند پس گويد: اى ملك الموت با دوست خدا مدارا كن (و جانش را بآسانى بگير) زيرا كه او بسيار مرا ياد ميكرد و اين سوره را ميخواند و آن سوره نيز بملك الموت مانند همين حرف را بگويد، و ملك الموت گويد: پروردگارم بمن فرمان داده كه گوش بفرمان و مطيع او باشم و جانش را نگيرم تا بدان دستور دهد، و چون خودش دستور داد آنگاه جانش را بگيرم، و پيوسته ملك الموت نزد او است تا خود او بگرفتن جانش دستور دهد، و چون پرده از برابر ديده‏اش بكنار رود منزلهاى خود را در بهشت ببيند، و جانش بآسانترين وجهى بيرون رود، سپس جان او را هفتاد هزار فرشته تا بهشت بدرقه كنند و شتابانه او را ببهشت رسانند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۶۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از على بن معبد، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «از خواندن سوره «إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها» ملال به هم مرسانيد؛ زيرا كه هر كه در نمازهاى نافله كه به جا مى‏آورد، قرائتش به اين سوره باشد، خداى عز و جل هرگز او را به زلزله مبتلى نگرداند و به آن نميرد، و نه به صاعقه و آفتى از آفت‏هاى دنيا، تا بميرد، و چون هنگام مردنش رسد، فرشته بزرگوارى از نزد پروردگارش بر او فرود آيد و در بالاى سرش بنشيند، و از جانب خدا به ملك موت بگويد كه: اى ملك موت! با دوست خدا نرمى و مدارا كن، كه او بسيار مرا ياد مى‏كرد، و اين سوره را بسيار مى‏خواند، و اين سوره، مثل آن را به ملك موت مى‏گويد. پس ملك موت مى‏گويد كه: پروردگار من، مرا امر فرمود كه سخن او را بشنوم و او را اطاعت كنم، و روحش را از بدنش بيرون نبرم، تا مرا به آن امر كند. پس چون مرا امر كند، روحش را بيرون خواهم برد و قبض آن خواهم كرد، و پيوسته ملك موت در نزد او باشد، تا آنكه او را به قبض روحش امر كند، در وقتى كه پرده از پيش ديده او برگرفته شود، و منزل‏هاى خود را در بهشت ببيند. پس روحش بيرون آيد يا ملك موت آن را قبض نمايد، در نرم‏ترين چيزى كه مى‏باشد از علاج و چاره و درمان (يعنى در نهايت سهولت و آسانى). بعد از آن، هفتاد هزار فرشته روح او را مشايعت كنند و به همراهش روند، و به زودى آن را به بهشت رسانند».