روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۹۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه و عده من اصحابنا عن سهل بن زياد جميعا عن جعفر بن محمد عن ابن القداح عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ضَنَائِنَ مِنْ خَلْقِهِ يَغْذُوهُمْ بِنِعْمَتِهِ وَ يَحْبُوهُمْ‏ بِعَافِيَتِهِ وَ يُدْخِلُهُمُ‏ اَلْجَنَّةَ بِرَحْمَتِهِ تَمُرُّ بِهِمُ اَلْبَلاَيَا وَ اَلْفِتَنُ لاَ تَضُرُّهُمْ شَيْئاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۸۱

از امام صادق (ع)، فرمود: به راستى كه براى خدا ضنائن و مخصوصانى است، به نعمت‏ خود، آنها را خوراك دهد، و به عافيت خود، بدانها بخشش مخصوص دهد بى‏عوض و منّت، و به رحمت خود، آنها را به بهشت برد، بلاها بدانها گذرند و هم فتنه‏ها و به آنها زيانى نرسانند. (و آن شامل است آنچه را كه خدا از امت مؤاخذه نكند)

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۰۳

و نيز حضرت صادق عليه السّلام فرمود: براى خداى عز و جل خواصى از بندگان هستند كه بنعمت خود آنان را خوراك دهد، و بعافيت خود بدانها بخشش كند، و برحمت خود آنان را ببهشت برد، بلاها و فتنه‏ها بر آنها بگذرند و هيچ گونه زيانى بآنان نرسانند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۸۵

على بن ابراهيم روايت كرده است، از پدرش و چند نفر از اصحاب ما، از سهل بن زياد و هر دو، از جعفر بن محمد، از ابن قدّاح، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل را مخصوصانى چندند از آفريدگانش، كه ايشان را به نعمت خويش مى‏پروراند، و عافيت خود را به ايشان عطا مى‏فرمايد، و به رحمت خويش ايشان را داخل بهشت مى‏گرداند. بلاها و فتنه‏ها به ايشان مى‏گذرد، و هيچ ضرر به ايشان نمى‏رساند».