روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۲۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن احمد بن ابي داود عن بعض اصحابنا عن احدهما ع قال :

دَخَلَ رَجُلاَنِ اَلْمَسْجِدَ أَحَدُهُمَا عَابِدٌ وَ اَلْآخَرُ فَاسِقٌ فَخَرَجَا مِنَ اَلْمَسْجِدِ وَ اَلْفَاسِقُ صِدِّيقٌ وَ اَلْعَابِدُ فَاسِقٌ وَ ذَلِكَ أَنَّهُ يَدْخُلُ اَلْعَابِدُ اَلْمَسْجِدَ مُدِلاًّ بِعِبَادَتِهِ يُدِلُّ بِهَا فَتَكُونُ فِكْرَتُهُ فِي ذَلِكَ وَ تَكُونُ فِكْرَةُ اَلْفَاسِقِ فِي اَلتَّنَدُّمِ عَلَى فِسْقِهِ وَ يَسْتَغْفِرُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مِمَّا صَنَعَ مِنَ اَلذُّنُوبِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۲۷

از امام باقر يا امام صادق (ع) فرمود: دو مرد به مسجد رفتند، يكى عابد بود و يكى فاسق، از مسجد بدر آمدند، آن فاسق مقام صدّيق داشت و آن عابد، فاسق بود؛ و اين براى آن است كه عابد به مسجد رود و به عبادتِ خود مى‏نازد و همه انديشه‏اش در اين است و فكر فاسق و بدكار دنبال پشيمانى از كارِ بد و توبه است و از خدا عز و جل در باره هر چه گناه كرده است آمرزش مى‏خواهد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۲۸

امام باقر يا امام صادق عليهما السّلام فرمود: دو مرد داخل مسجد شوند كه يكى عابد و ديگرى فاسق باشد، و از مسجد خارج شوند، در حالى كه فاسق صديق (مؤمن واقعى) شده باشد و عابد فاسق، و اين براى آنست كه عابد داخل مسجد شود، در حالتى كه بعبادتش ببالد و بآن بنازد و فكرش در آن باره باشد ولى فكر فاسق در باره ندامت و پشيمانى از فسقش باشد و از خداى عز و جل راجع بگناهانى كه كرده آمرزش خواهد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۴۳

از او، از احمد بن محمد، از احمد بن ابى داود، از بعضى از اصحاب ما، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهما السلام روايت است كه فرمود: «دو مرد داخل مسجد مى‏شوند، يكى از آنها عابد و ديگرى فاسق؛ پس از مسجد بيرون مى‏آيند و فاسق، صدّيق و عابد، فاسق باشد. و علّت اين، آن است كه عابد در مسجد داخل مى‏شود، در حالتى كه به عبادت خويش صاحب ناز و كرشمه است و به آن مى‏نازد؛ پس همه انديشه‏اش در آن است. و انديشه فاسق، در اظهار پشيمانى است بر نافرمانى خويش، و از خداى عز و جل طلب آمرزش مى‏كند، از آنچه كرده از گناهان» «۱». __________________________________________________

(۱). و احتمال دارد كه اين حديث خبر باشد از آنچه در سابق اتفّاق افتاده كه، آن دو كس با حالت خويش داخل مسجد شدند و شد، آنچه شد. و اوّل حديث، ظاهر در اين معنى است، چنان كه آخر آن، ظاهر است در آن‏چه گذشت. (مترجم)