بَيْنَهُمَا

آیات شامل این کلمه

ریشه کلمه

• بين‌ (۵۲۳ بار)
• هما (۱۵۹ بار)

قاموس قرآن

وسط. [كهف:32] ميان آن دو باغ، زرعى قرار داديم [فرقان:53] اقرب الموارد گويد: بين ظرف است به معناى وسط. راغب گويد: بين وضع شده براى تخلّل و وسط ميان دو چيز. اين كلمه هم اسم و هم ظرف زمان و مكان به كار مى‏رود، و هر گاه به مكان اضافه شود ظرف مكان است مثل دو آيه فوق و چون به زمان اضافه شود ظرف زمان است مثل: «اَزُورك بين العصر و لااصيل» از قرآن مجيد بر آن ظرف زمان مثلى پيدا نشد. اين كلمه در دو آيه فوق مبنى بر فتح است و چون اسم استعمال شود معرب باشد كانند سائر اسماء نحو [انعام:94] بنابر قرائت عدّه‏اى كه «بينكم» را مضموم خوانده و فاعل «تقطّع» گرفته‏اند يعنى وصل و جمع شما پاره شد و آنچه گمان مى‏كرديد گم گرديد. و بنا بر قرائت ديگران كه «بينكم» را مفتوح خوانده و ظرف گرفته‏اند معنى آنست كه رابطه ميان شما قطع گرديد. نا گفته نماند «بين» آنجا به كار مى‏رود كه داراى مسافت باشد مثل [بقره:164] و يا داراى عدد باشد مثل [بقره:224] و مثل [نساء:23] و به آنچه مقتضى معناى وحدت است در صورتى اضافه مى‏شود كه مكرر باشد مثل [مائده:25]، [اعراف:89]. «بَينَ يَديْهِ بَيْنَ اَيْدينا» معناى تحت اللفظ اين تركيب، ميان دو دستش: ميان دستهاى ما، است ولى از اين تركيب نزديكى اراده مى‏شود: راغب گويد: «هذاالشَى‏ءُ بَيْنَ يَدَيْكَ» يعنى اين به تو نزديك است. برسى در تفسير آيه الكرسى گفته «ما بَيْنَ اَيْديهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ» را آنچه در پيش رو و آنچه در پشت سر است، گفته‏اند. در هر حال، مراد از تركيب «بَيْنَ يَدَيْهِ» آنست كه در پيش باشد خواه نزديك باشد و خواه دور و گذشته. [يس:45 ] احتمال دارد كه مراد از «ما» در دو مورد عمل بد باشد يعنى چون به آنها گفته شود بترسيد از كارى كه پيش روى شماست و اكنون مرتكب مى‏شويد و از عملى كه بعداً مرتكب خواهيد شد شايد مورد رحم قرار گيريد. يعنى اكنون از كار بد دست گيريد. يعنى اكنون از كار بد دست بكشيد و در آينده هم نكنيد. ولى در مجمع الجامع از امام صادق «عليه السلام» نقل شده: بترسيد از گناهانى كه فعلاً مى‏كنيد و از عقوبتى كه در پس داريد «اِتَّقو ما بَينَ اَيْديكُمْ مِنَالذُّنوبِ وَ ما خَلْفَكُمْ مِنَ الْعُقوبَةِ». در اينجه چنان كه ملاحظه مى‏شود از «بين ايديهم» عمل نزديك و حاضر اراده شده ولى در آيه [بقره:65 ] ظاهراً مراد از «و ما خلفها»اعمال گذشته باشد يعنى: آن عذاب را، عقوبت گناهان حال گذشته آنها قرار داديم، مگر آنكه نكال به معنى عبرت باشد كه آن وقت مراد از «ما بَيْنَ يَدَيها» اُمَمِ حاضره و از «ما خَلْفَها» اُمَمِ بعدى است ولى وجه اول قوى است. و در آيه [مائده:48] و نظائر آن، كتابهاى سلف و گذشته مراد است كه پيش از قرآن بوده‏اند، و نزديك و پيش رو بودن لازم نيست.

کلمات نزدیک مکانی

وَ مَا الْأَرْض السّمَاوَات إِن اللّه إِلاّ فِي رَب مِن بِالْحَق لا عَلَى خَلَقْنَا سِتّة کُنْتُم أَيّام قَال فَأَصْلِحُوا لاَعِبِين هُو فَإِن مُلْک أَن السّمَاء خَلَق مُوقِنِين تُکَذّبَان الّذِي آلاَء فَبِأَي رَبّکُمَا إِلَيْه أَجَل ثُم يَا الرّحْمٰن السّاعَة يَلْتَقِيَان اسْتَوَى مُسَمًّى لَئِن عَلِيما الْعَرْش لِمَن لِلّه خَيْر نَتّخِذ لَه لِعِبَادَتِه أَهْل أُکُلَهَا هٰذَا زَيّنّا الثّرَى الْمُغْرَقِين جُنَاح مِلْح حَفَفْنَاهُمَا نَبَأ إِلٰه عِوَجا اتّخَذْت يَوْم قِيل رِجَال الْمَشْرِق عَظِيم طَائِفَتَان حَوْلَه الْکِتَاب خِطَابا هَل فَلا الْأُخْرَى هُنَالِک أَنْتُم لَهْوا الدّنْيَا الْقَهّار فَوَيْل لٰکِن الْعَلِيم مَسّنَا إِلَى أُحْضِرَت يُحِب إِعْرَاضا قَد لَم أَعْنَاب يَقُوم لاَتّخَذْنَاه أَهْلِهَا أَ إِلٰها فَقَاتِلُوا تَعْلَم اعْبُدُوا نَسِيّا

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...