الحاقة ١١: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
(Edited by QRobot)
 
(افزودن سال نزول)
خط ۱۶: خط ۱۶:
|-|معزی=همانا گاهی که فزونی گرفت آب سوارتان کردیم در رونده‌
|-|معزی=همانا گاهی که فزونی گرفت آب سوارتان کردیم در رونده‌
|-|</tabber><br />
|-|</tabber><br />
{{آيه | سوره = سوره الحاقة | نزول = | نام = [[شماره آیه در سوره::11|١١]] | قبلی = الحاقة ١٠ | بعدی = الحاقة ١٢  | کلمه = [[تعداد کلمات::7|٧]] | حرف =  }}
{{آيه | سوره = سوره الحاقة | نزول = [[نازل شده در سال::4|٤ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::11|١١]] | قبلی = الحاقة ١٠ | بعدی = الحاقة ١٢  | کلمه = [[تعداد کلمات::7|٧]] | حرف =  }}
===معنی کلمات و عبارات===
===معنی کلمات و عبارات===
«حَمَلْنَاکُمْ»: شما را حمل کردیم. این تعبیر کنایه از اسلاف و نیاکان ما است. چرا که اگر آنان نجات نمی‌یافتند، ما نیز امروزه وجود نداشتیم. «الْجَارِیَةِ»: کشتی (نگا: ذاریات /  شوری / ، رحمن / ).
«حَمَلْنَاکُمْ»: شما را حمل کردیم. این تعبیر کنایه از اسلاف و نیاکان ما است. چرا که اگر آنان نجات نمی‌یافتند، ما نیز امروزه وجود نداشتیم. «الْجَارِیَةِ»: کشتی (نگا: ذاریات /  شوری / ، رحمن / ).

نسخهٔ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۳۰


ترجمه

و هنگامی که آب طغیان کرد، ما شما را سوار بر کشتی کردیم،

|ما وقتى كه آب طغيان كرد، شما را بر كشتى سوار نموديم
ما، چون آب طغيان كرد، شما را بر كشتى سوار نموديم.
(شما مردم فرزندان نوحید که) ما چون طوفان دریا طغیان کرد شما را به کشتی نشاندیم (و نجاتتان دادیم).
هنگامی که آب طغیان کرد، ما شما را در کشتی سوار کردیم،
چون آب طغيان كرد، شما را به كشتى سوار كرديم.
ما آنگاه که سیلاب طغیان کرد، شما را در کشتی سوار کردیم‌
همانا ما هنگامى كه آب از حد درگذشت شما را در آن كشتى- كشتى نوح- سوار كرديم،
ما بدان گاه که (در طوفان نوح) آب طغیان کرد (و از حدّ معمول فراتر رفت، نیاکان) شما را سوار کشتی کردیم.
ما به‌راستی هنگامی که آب طغیان کرد شما را در (کشتیِ) روان حمل کردیم (در حالی که ذریه‌هایی در صلب‌های مردان و ترائب ]: سینه‌های زنان[ (بودید).
همانا گاهی که فزونی گرفت آب سوارتان کردیم در رونده‌


الحاقة ١٠ آیه ١١ الحاقة ١٢
سوره : سوره الحاقة
نزول : ٤ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٧
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«حَمَلْنَاکُمْ»: شما را حمل کردیم. این تعبیر کنایه از اسلاف و نیاکان ما است. چرا که اگر آنان نجات نمی‌یافتند، ما نیز امروزه وجود نداشتیم. «الْجَارِیَةِ»: کشتی (نگا: ذاریات / شوری / ، رحمن / ).

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

نکات آیه

۱ - نابودى قوم نوح، با طغیان آب و غرق شدن (إنّا لمّا طغا الماء) این آیه درصدد بیان سرگذشت اولین قوم عقوبت شده است که در آیه قبل، بدان اشاره شده و آن قوم نوح است.

۲ - نجات یافتن عده اى از قوم نوح بهوسیله کشتى از هلاکت و غرق شدن (حملنکم فى الجاریة)

۳ - ساختن کشتى و نجات یافتن عده اى از قوم نوح به وسیله آن، با هدایت و تدبیر الهى بود. (حملنکم فى الجاریة) نسبت داده شدن فعل «حملناکم» به خداوند، گویاى مطلب یاد شده است. تصریح به این مطلب در آیات دیگر مؤید آن است (فأوحینا إلیه أن اصنع الفلک بأعیننا و وحینا...). (مؤمنون (۲۳) آیه ۲۷).

۴ - مردم جزیرة العرب، از نسل مؤمنان عصر نوح بودند. (حملنکم فى الجاریة) در این آیه، «حمل شدن» به مخاطبان عصر نزول قرآن نسبت داده شده است و مقصود حمل اجداد آنان است و چون نجات آنان به سبب مؤمن بودن ایشان بوده است; مى توان نتیجه گرفت مردم جزیرة العرب (مخاطبان این آیه)، از نسل همین مؤمنان نجات یافته بودند.

۵ - مردم جزیرة العرب، از نظر نژادى از نسل قوم نوح بودند. (حملنکم فى الجاریة)

روایات و احادیث

۶ - «عن علىّ بن أبى طالب(ع) قال: لم تنزل قطرةٌ من ماء إلاّ بمکیال على یدى مَلَک إلاّ یوم نوح، فإنّه أَذِنَ للماء دون الخُزّان، فطغى الماءُ على الخزّان فخرج، فذلک قوله: «إنّا لمّا طغى الماء»...;[۱] از امام على(ع) روایت شده که فرمود: خداوند هیچ قطره آبى را از آسمان نازل نکرده; مگر این که به دست فرشته اى پیمانه شده است (یعنى زیر نظر فرشته باران به اندازه معین باریده است); مگر روز طوفان نوح که در آن روز خداوند به خود آب مستقیماً و بدون دخالت خزانه داران اذن داد [تا جارى گردد]. پس آب بر خزینه داران طغیان نمود و خارج گردید و این است سخن خداوند: «إنّا لمّا طغا الماء»...».

موضوعات مرتبط

  • جزیرة العرب: نژاد مردم جزیرة العرب ۵; نیاکان مردم جزیرة العرب ۴
  • خدا: آثار تدبیر خدا ۳; آثار هدایتهاى خدا ۳
  • قوم نوح: تاریخ قوم نوح ۱، ۲، ۳; عذاب قوم نوح ۱; غرق قوم نوح ۱; نجات مؤمنان قوم نوح ۲، ۳; نسل قوم نوح ۵; نسل مؤمنان قوم نوح ۴; هلاکت قوم نوح ۱
  • نوح(ع): طغیان آب در طوفان نوح(ع) ۱، ۶; منشأ کشتى سازى نوح(ع) ۳; نقش کشتى نوح(ع) ۲

منابع

  1. الدرّالمنثور، ج ۸، ص ۲۶۴; بحارالأنوار، ج ۵۷، ص ۲۰، ح ۴۵.