الذاريات ٤: تفاوت میان نسخهها
(Edited by QRobot) |
(افزودن سال نزول) |
||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|-|معزی=پس بخشکنندگان کار | |-|معزی=پس بخشکنندگان کار | ||
|-|</tabber><br /> | |-|</tabber><br /> | ||
{{آيه | سوره = سوره الذاريات | نزول = | {{آيه | سوره = سوره الذاريات | نزول = [[نازل شده در سال::1|١ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::4|٤]] | قبلی = الذاريات ٣ | بعدی = الذاريات ٥ | کلمه = [[تعداد کلمات::2|٢]] | حرف = }} | ||
===معنی کلمات و عبارات=== | ===معنی کلمات و عبارات=== | ||
«الْمُقَسِّمَاتِ»: تقسیمکنندگان. مراد فرشتگان است که هر یک عهدهدار کاری از کارهای جهان هستند. رابطه ذاریات، حاملات، جاریات، و مقسمات در این است که تا بادها ابرها را به حرکت در نیاورند و آنها را بارور و تلقیح نسازند، آبی در میان نخواهد بود، و اگر آب نباشد، کشتیها از حرکت میایستند، و دنیای زندگان کره زمین هم نابود میشود، و هنگامی که جانداران و بویژه انسان بر کره زمین نباشند، کار فرشتگان راجع به انسان تعطیل میگردد (نگا: التفسیر القرآنی للقرآن). | «الْمُقَسِّمَاتِ»: تقسیمکنندگان. مراد فرشتگان است که هر یک عهدهدار کاری از کارهای جهان هستند. رابطه ذاریات، حاملات، جاریات، و مقسمات در این است که تا بادها ابرها را به حرکت در نیاورند و آنها را بارور و تلقیح نسازند، آبی در میان نخواهد بود، و اگر آب نباشد، کشتیها از حرکت میایستند، و دنیای زندگان کره زمین هم نابود میشود، و هنگامی که جانداران و بویژه انسان بر کره زمین نباشند، کار فرشتگان راجع به انسان تعطیل میگردد (نگا: التفسیر القرآنی للقرآن). |
نسخهٔ ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۲۵
ترجمه
الذاريات ٣ | آیه ٤ | الذاريات ٥ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«الْمُقَسِّمَاتِ»: تقسیمکنندگان. مراد فرشتگان است که هر یک عهدهدار کاری از کارهای جهان هستند. رابطه ذاریات، حاملات، جاریات، و مقسمات در این است که تا بادها ابرها را به حرکت در نیاورند و آنها را بارور و تلقیح نسازند، آبی در میان نخواهد بود، و اگر آب نباشد، کشتیها از حرکت میایستند، و دنیای زندگان کره زمین هم نابود میشود، و هنگامی که جانداران و بویژه انسان بر کره زمین نباشند، کار فرشتگان راجع به انسان تعطیل میگردد (نگا: التفسیر القرآنی للقرآن).
تفسیر
- آيات ۱ - ۱۹، سوره ذاريات
- بيان غرض و مفاد اين آيات شريفه
- اشاره به اينكه سوگندهاى چهارگانه در آيات : ((والذاريات ذروا...))سوگند به همهاسباب مؤ ثر در تدبير سراسر جهان است
- تاءكيد بر صدق و وقوع معاد و جزا
- معناى آيه : ((والسماء ذات الحبك )) و مقصود از اينكه كفار در((قول مختلف )) هستند
- وجوه مختلف در معناى جمله : ((يؤ فك عنه من افك ))
- توضيحى در مورد جمله : ((ايّان يوم الدين )) كه سؤال ((خراصون )) از زمان روز قيامت است
- معناى اينكه در وصف متقين فرمود: ((كانوا قليلا منالليل ما يهجعون ))
- چند روايت درباره مراد از ذاريات ، حاملات ، جاريات ، مقسمات ، و در معناى ((و السماء ذاتالحبك ))
- روايتى در معناى ((قليلا من الليل ما يهجعون )) و ((بالاسحارهم يستغفرون )) و مراد از((سائل )) و ((محروم ))
نکات آیه
۱ - سوگند الهى، به فرشتگان تقسیم کننده امور (فالمقسّمت أمرًا)
۲ - سامان یافتن نظام جهان، در پرتو تقسیم و دسته بندى امور، به دست کارگزاران الهى (فرشتگان) (فالمقسّمت أمرًا)
۳ - کیفیت رانش ابرها به وسیله بادها، ریزش باران و برخوردارى قسمت هاى مختلف زمین از آن، داراى اهمیت و شایان مطالعه (فالمقسّمت أمرًا) برداشت بالا، با توجه به این نکته است که مراد از «مقسّمات» بادها باشند که با راندن ابرها و ریزش تدریجى باران، ذخیره هاى حیاتى آب را بر سرزمین هاى پست و بلند و دور و نزدیک تقسیم مى کنند.
۴ - وزش بادها، تشکیل توده هاى ابر و حرکت آنها و ریزش باران، از مظاهر حکمت و تدبیر الهى در نظام طبیعت (و الذریت ذروًا . فالحملت وقرًا . فالجریت یسرًا . فالمقسّمت أمرًا) خداوند، با برشمردن بخشى از امور دقیق طبیعت و مهم دانستن آنها با سوگند خوردن، در حقیقت تدبیر و حکمت خویش را به آدمیان یادآور شده است.
روایات و احادیث
۵ - «عن الصادق(ع) فى قول اللّه عزّوجلّ: «فالمقسّمات أمراً» قال: الملائکة تقسّم أرزاق بنى آدم;[۱] از امام صادق(ع) درباره «فالمقسّمات أمراً» روایت شده که فرمود: ملائکه روزى انسان ها را تقسیم مى کنند».
موضوعات مرتبط
- آفرینش: عوامل نظم آفرینش ۲
- ابر: اهمیت حرکت ابر ها ۳، ۴; مطالعه حرکت ابر ها ۳
- باد: اهمیت وزش باد ها ۴; نقش باد ها ۳
- باران: اهمیت بارش باران ۴; اهمیت تقسیم باران ۳; مطالعه تقسیم باران ۳
- خدا: نشانه هاى تدبیر خدا ۴; نشانه هاى حکمت خدا ۴
- سوگند: سوگند به ملائکه ۱
- قرآن: سوگندهاى قرآن ۱
- کار: آثار تقسیم کار ۲
- کارگزاران خدا: نقش کارگزاران خدا ۲
- ملائکه: ملائکه روزى ۵; نقش ملائکه ۲
منابع
- ↑ نورالثقلین، ج ۵، ص ۱۲۱، ح ۵; بحارالأنوار، ج ۸۳ ، ص ۱۳۰، ح ۲.