تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها

پس جمله مزبور به اين معنا اشاره مى كند كه: ربّ همۀ مردم يكى است و آن، «اللّه تعالى» است. پس غير او، ارباب ديگرى ندارند، تا هر كسى به ربّ خود بپيوندد، و بر سرِ ارباب خود نزاع كنند. اين بگويد ربّ من بهتر است، او بگويد از من بهتر است، و هر كسى تنها به شريعت پروردگار خود ايمان آورد. بلكه ربّ همه يكى، و صاحب همۀ شريعت ها، يكى است و مردم، همه و همه بندگان و مملوكان يكى هستند. يك خداست كه همه را تدبير مى كند، و به منظور تدبير آن ها، شريعت ها را بر انبيا نازل مى كند. پس ديگر چرا بايد به يك شريعت ايمان بياورند، و به ساير شريعت ها ايمان نياورند. يهود به شريعت موسى ايمان بياورد، ولى شريعت مسيح و محمد «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» را قبول نكند، و نصارا، شريعت عيسى را بپذيرد و در مقابل شريعت محمدى «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» سر فرود نياورد؟ بلكه بر همه واجب است كه به تمامى كتاب هاى نازل شده و شريعت هاى خدا ايمان بياورند، چون همه از يك خدا است.