أَلْف

آیات شامل این کلمه

اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الف‏هائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مى‏نمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مى‏شوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مى‏كند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مى‏آيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمع‏ها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مى‏شوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مى‏شوند همچنان كه در آخر ابيات مى‏آيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الف‏ها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مى‏شوند (مفردات باختصار).

ریشه کلمه

• الف‌ (۲۲ بار)

قاموس قرآن

(بروزن عقل) هزار. از اسماء عدد است جمع آن در قرآن كريم الوف و آلاف بكار رفته است [حج:47] يك روز نزد پروردگار مانند هزار سال است [بقره:243]، [آل عمران:124].

کلمات نزدیک مکانی

وَ سَنَة إِلَى مِن مِقْدَارُه خَمْسِين کَان يَغْلِبُوا الْقَدْر يَوْم مِائَة فِي مَا بِإِذْن لَيْلَة مِنْکُم اللّه يُعَمّر فَاصْبِر فِيهِم الرّوح إِلَيْه الْمَلاَئِکَة أَو شَهْر تَنَزّل إِلاّ يَزِيدُون فَآمَنُوا خَيْر يَکُن لَو صَبْرا أَلْفَيْن فَلَبِث مِمّا ذٰلِک أَحَدُهُم تَعُدّون فَمَتّعْنَاهُم إِنّهُم جَمِيلا قَوْمِه أَرْسَلْنَاه إِن يَقْطِين عَالِم عَاما هُو يَوَدّ يَرَوْنَه بَعِيدا حِين فَاسْتَفْتِهِم فَأَخَذَهُم مِائَتَيْن فِيهَا بِمُزَحْزِحِه أَشْرَکُوا الْغَيْب نُوحا الطّوفَان أَرْسَلْنَا يَعْرُج شَجَرَة الّذِين الْعَذَاب رَبّهِم لَقَد أَدْرَاک عَلَيْه ثُم الشّهَادَة مَع صَابِرَة هُم أَن الصّابِرِين الْأَرْض ظَالِمُون حَيَاة

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...