گمنام

تفسیر:المیزان جلد۹ بخش۳۰: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
خط ۱۴۰: خط ۱۴۰:
به عبارت ديگر: يك سال حرمت آن را تأخير مى انداختند و به ماه ديگرى مى دادند، و يك سال، دوباره حرمتش را بر مى گرداندند، و منظورشان اين بوده كه هم كار خود را كرده باشند و هم شماره ماه هاى حرام كاسته نشده باشد.
به عبارت ديگر: يك سال حرمت آن را تأخير مى انداختند و به ماه ديگرى مى دادند، و يك سال، دوباره حرمتش را بر مى گرداندند، و منظورشان اين بوده كه هم كار خود را كرده باشند و هم شماره ماه هاى حرام كاسته نشده باشد.


«''' زُيِّنَ لَهُم سُوءُ أعمَالِهِم وَ اللهُ لَا يَهدِى القَومَ الكَافِرِينَ '''» - مقصود از زينت دهند ، شيطان است. به شهادت اين كه در آياتى از قرآن مجيد، شیطان را، زينت دهندۀ اعمال زشت دانسته، و اگر در پاره اى از آيات، ضلالت گمراهان را به خدا نسبت داده، نه از اين جهت است كه شرّ از خداوند سر مى زند، بلكه در هر جا نسبت داده شده، به عنوان جزاى شرّ است. مانند آيه: «يُضِلُّ بِهِ كَثِيراً وَ يَهدِى بِهِ كَثِيراً وَ مَا يُضِلُّ بِهِ إلّا الفَاسِقِينَ».
«''' زُيِّنَ لَهُم سُوءُ أعمَالِهِم وَ اللهُ لَا يَهدِى القَومَ الكَافِرِينَ '''» - مقصود از زينت دهنده، شيطان است. به شهادت اين كه در آياتى از قرآن مجيد، شیطان را، زينت دهندۀ اعمال زشت دانسته، و اگر در پاره اى از آيات، ضلالت گمراهان را به خدا نسبت داده، نه از اين جهت است كه شرّ از خداوند سر مى زند، بلكه در هر جا نسبت داده شده، به عنوان جزاى شرّ است. مانند آيه: «يُضِلُّ بِهِ كَثِيراً وَ يَهدِى بِهِ كَثِيراً وَ مَا يُضِلُّ بِهِ إلّا الفَاسِقِينَ».


مثلا در همين آيه، كه اضلال به خدا نسبت داده شده، به عنوان كيفر فسق است. آرى، وقتى بنده مرتكب فسق و فجور شود، خداى تعالى، هدايت را از او دريغ مى نمايد و به همين معنا، در حقيقت اذنى است براى داعى ضلالت يعنى شيطان، و وقتى شيطان دست خدا را از سرِ بنده اش كوتاه و خلاصه ميدان را خالى ديد، اعمال زشت را در نظر آن بنده جلوه و زينت داده و او را گمراه مى كند، و لذا به دنبال جملۀ «زُيِّنَ لَهُم سُوءُ أعمَالِهِم»، فرموده: «إنَّ اللهَ لَا يَهدِى القَومَ الكَافِرِينَ».  
مثلا در همين آيه، كه اضلال به خدا نسبت داده شده، به عنوان كيفر فسق است. آرى، وقتى بنده مرتكب فسق و فجور شود، خداى تعالى، هدايت را از او دريغ مى نمايد و به همين معنا، در حقيقت اذنى است براى داعى ضلالت يعنى شيطان، و وقتى شيطان دست خدا را از سرِ بنده اش كوتاه و خلاصه ميدان را خالى ديد، اعمال زشت را در نظر آن بنده جلوه و زينت داده و او را گمراه مى كند، و لذا به دنبال جملۀ «زُيِّنَ لَهُم سُوءُ أعمَالِهِم»، فرموده: «إنَّ اللهَ لَا يَهدِى القَومَ الكَافِرِينَ».  
۱۶٬۹۹۹

ویرایش