الرحمن ٢٨: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
(افزودن سال نزول) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|-|معزی=پس آیا به کدامین نعمتهای پروردگار شما (ای دو کس) تکذیب می‌کنید | |-|معزی=پس آیا به کدامین نعمتهای پروردگار شما (ای دو کس) تکذیب می‌کنید | ||
|-|</tabber><br /> | |-|</tabber><br /> | ||
{{آيه | سوره = سوره الرحمن | نزول = | {{آيه | سوره = سوره الرحمن | نزول = [[نازل شده در سال::4|٤ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::28|٢٨]] | قبلی = الرحمن ٢٧ | بعدی = الرحمن ٢٩ | کلمه = [[تعداد کلمات::4|٤]] | حرف = }} | ||
__TOC__ | __TOC__ | ||
نسخهٔ ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۲۷
ترجمه
| الرحمن ٢٧ | آیه ٢٨ | الرحمن ٢٩ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
تفسیر
- آيا ۱ - ۳۰، سوره الرحمن
- غرض و مفاد سوره مباركه الرحمن
- معناى ((الرحمن )) و اشاره به وجه اينكه در آغاز شمارش نعمت هاى مادى و معنوى ، تعليمقرآن را ذكر فرمود
- مقصود از اينكه خداوند به انسان ((بيان آموخت و اهميت بيان در زندگى بشر
- چند قول ديگر در معناى آيات : ((خلق الانسان ، علمه البيان ))
- مراد از سجده گياه و درخت براى خدا و وجه اينكه آيات دوم و سوم سوره عطف نشده اند
- منظور از رفع سماء و وضع ميزان
- مراد از ((ميزان )) در آيه (الا تطغوا فى الميزان و...)
- مخاطب در آيه : ((فباءى الاء ربكما تكذبان )) جن و انس است
- وجه اينكه در ضمن شمارش نعم الهى از شدائد و نقمت هاى قيامت خبر داده شده است
- مقصود از مشرقين و مغربين و معناى آيه : ((مرج البحرين يلتقيان ...))
- مراد از فناى هر كه بر زمين است و وجه اينكه آن را از جمله نعمتهاى الهى شمرده است
- مقصود از وجه خدا و بقاى آن ، و معناى ((ذوالجلال و الاكرام ))
- منظور از سؤ ال هر كه در آسمان و زمين است از خدا، و معناى اينكه خدا در هر روز در شاءنىاست
- (رواياتى در ذيلبرخى آيات گذشته )
- دو دريا على و فاطمه عليه السلام و لؤ لؤ و مرجان حسن و حسين عليه السلام اند
نکات آیه
۱ - مرگ در زندگى دنیا، نعمتى براى زمینیان است. (کلّ من علیها فان ... فبأىّ ءالآء ربّکما تکذّبان) اطلاق «ءالآء» بر فناى موجودات ذى شعور زمین، از آن جا که آن فناى مطلق نیست و مرحله اى است در سیر تکاملى خلق، بیانگر مطلب بالا است.
۲ - اقتدار و کرامت زوال ناپذیر خداوند، نعمتى شایان توجه براى خلق (و یبقى وجه ربّک ذو الجلل و الإکرام . فبأىّ ءالآء ربّکما تکذّبان) با توجه به این که فناى زمینیان، فناى مطلق و ابدى نیست و آنان پس از مرگ همچنان نیازمند و وابسته به فیض خداوند مى باشند، اقتدار و کرامت جاودان خدا نوید و نعمتى براى آنان است.
۳ - خداوند، خواهان توجه انسان به ناپایدارى زندگى دنیایى و اقتدار و کرامت جاودان پروردگار هستى (کلّ من علیها فان . و یبقى وجه ربّک ... فبأىّ ءالآء ربّکما تکذّبان) پرسش سرزنش آمیز آیه شریفه، در مورد نعمت هاى انکارناپذیر، درصدد توجه دادن انسان به نعمت هایى است که در آیات پیشین مطرح شده است (از جمله ناپایدارى دنیا و بقاى اقتدار خداوند).
۴ - غفلت از زوال پذیرى زندگى دنیایى، زمینه ساز گرایش انسان به کفر و ناسپاسى (کلّ من علیها فان . و یبقى وجه ربّک ... فبأىّ ءالآء ربّکما تکذّبان) خداوند متعال، نخست فناپذیرى زندگى دنیایى را به انسان تذکر داده و در پى آن از آنان خواسته است تا دست از تکذیب نعمت هاى حق بردارند. از این دو استفاده مى شود که یکى از عوامل تکذیب حق، دلبستگى به دنیا و غفلت از ناپایدارى آن است.
۵ - سرزنش کافران و تکذیب گران جن و انس از سوى خداوند، به خاطر نادیده انگاشتن نعمت ها و جلوه هاى ربوبیت حق (فبأىّ ءالآء ربّکما تکذّبان) تثنیه آمدن «کما» و «تکذّبان»، ممکن است به خاطر توجه خطاب به جن و انس باشد.
موضوعات مرتبط
- جن: سرزنش جنیان کافر ۵; مرگ جن ۶
- خدا: توصیه هاى خدا ۳; سرزنشهاى خدا ۵
- ذکر: ذکر جاودانگى خدا ۲، ۳; ذکر فناپذیرى زندگى دنیوى ۳; ذکر قدرت خدا ۲، ۳; ذکر کرامت خدا ۲، ۳
- زمین: نعمتهاى اهل زمین ۱
- غفلت: آثار غفلت ۴; غفلت از ربوبیت خدا ۵; غفلت از فناپذیرى زندگى دنیوى ۴; غفلت از نعمتهاى خدا ۵
- کافران: سرزنش کافران ۵
- کفر: زمینه کفر ۴
- کفران: زمینه کفران ۴
- نعمت: نعمت جاودانگى خدا ۲; نعمت قدرت خدا ۲; نعمت کرامت خدا ۲; نعمت مرگ ۱
