روایت:الکافی جلد ۸ ش ۲۳۲

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن بكر بن صالح عن سليمان بن جعفر الجعفري قال سمعت ابا الحسن موسي ع يقول :

دَوَاءُ اَلضِّرْسِ تَأْخُذُ حَنْظَلَةً فَتُقَشِّرُهَا ثُمَّ تَسْتَخْرِجُ دُهْنَهَا فَإِنْ كَانَ اَلضِّرْسُ مَأْكُولاً مُنْحَفِراً تُقَطِّرُ فِيهِ قَطَرَاتٍ وَ تَجْعَلُ مِنْهُ فِي قُطْنَةٍ شَيْئاً وَ تَجْعَلُ فِي جَوْفِ اَلضِّرْسِ وَ يَنَامُ صَاحِبُهُ مُسْتَلْقِياً يَأْخُذُهُ ثَلاَثَ لَيَالٍ فَإِنْ كَانَ اَلضِّرْسُ لاَ أَكْلَ فِيهِ وَ كَانَتْ رِيحاً قَطِّرْ فِي اَلْأُذُنِ اَلَّتِي تَلِي ذَلِكَ اَلضِّرْسَ‏ لَيَالِيَ كُلَّ لَيْلَةٍ قَطْرَتَيْنِ أَوْ ثَلاَثَ قَطَرَاتٍ يَبْرَأُ بِإِذْنِ اَللَّهِ قَالَ وَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ لِوَجَعِ اَلْفَمِ وَ اَلدَّمِ اَلَّذِي يَخْرُجُ مِنَ اَلْأَسْنَانِ وَ اَلضَّرَبَانِ وَ اَلْحُمْرَةِ اَلَّتِي تَقَعُ فِي اَلْفَمِ تَأْخُذُ حَنْظَلَةً رَطْبَةً قَدِ اِصْفَرَّتْ فَتَجْعَلُ عَلَيْهَا قَالَباً مِنْ طِينٍ ثُمَّ تَثْقُبُ رَأْسَهَا وَ تُدْخِلُ سِكِّيناً جَوْفَهَا فَتَحُكُّ جَوَانِبَهَا بِرِفْقٍ ثُمَّ تَصُبُّ عَلَيْهَا خَلَّ تَمْرٍ حَامِضاً شَدِيدَ اَلْحُمُوضَةِ ثُمَّ تَضَعُهَا عَلَى اَلنَّارِ فَتُغْلِيهَا غَلَيَاناً شَدِيداً ثُمَّ يَأْخُذُ صَاحِبُهُ مِنْهُ كُلَّمَا اِحْتَمَلَ ظُفُرُهُ فَيَدْلُكُ بِهِ فِيهِ وَ يَتَمَضْمَضُ بِخَلٍّ وَ إِنْ أَحَبَّ أَنْ يُحَوِّلَ مَا فِي اَلْحَنْظَلَةِ فِي زُجَاجَةٍ أَوْ بَسْتُوقَةٍ فَعَلَ وَ كُلَّمَا فَنِيَ خَلُّهُ أَعَادَ مَكَانَهُ وَ كُلَّمَا عَتَقَ كَانَ خَيْراً لَهُ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۷۹

سليمان بن جعفر جعفرى گويد: شنيدم از امام موسى بن جعفر عليه السّلام كه فرمود: دواى درد دندان اين است كه: يك دانه حنظل (هندوانه بو جهل) ميگيرى و آن را پوست ميكنى و روغنش را ميگيرى پس اگر دندان را كرم خورده و توى آن خالى شده چند قطره از آن روغن در آن ميچكانى و كمى هم در پنبه‏اى ميريزى و در جاى كرم خوردگى ميگذارى و سه شب متوالى اين كار را ميكنى و به پشت ميخوابى. و اگر كرم‏خوردگى ندارد و درد دندان از باد است دو قطره يا سه قطره از همان روغن در گوشى كه سمت آن دندان است ميچكانى (ان شاء اللَّه) باذن خدا دردش خوب مى‏شود. گويد: و نيز شنيدم كه براى درد دهان و خونريزى دندان و ضربان قلب و قرمزى داخل دهان ميفرمود: حنظل تازه را كه زرد شده باشد ميگيرى و در قالبى از گل ميگذارى (مجلسى (ره) گويد: يعنى خوب اطرافش را با گل ميگيرى كه وقتى روى آتش ميگذارى پوستش نسوزد و سوراخ نشود) و سر آن را سوراخ ميكنى و چاقوئى در آن فرو ميبرى و آهسته آهسته اطرافش را با چاقو ميتراشى آنگاه سركه خرماى بسيار ترشى در آن ميريزى سپس آن را روى آتش ميگذارى تا آن سركه خوب بجوشد، سپس شخص دردمند بمقدار سر ناخن از آن دوا بگيرد و بلثه و دهانش بمالد و با سركه دهان را بشويد، و اگر بخواهد اين دوا را از ميان آن حنظل در شيشه و يا بستوئى هم بريزد مانعى ندارد، و هر زمان سركه آن تمام شد دوباره سركه تازه روى آن بريزد كه هر چه اين سركه بيشتر كهنه شود نافع‏تر است ان شاء اللَّه.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۴۱

سليمان بن جعفر جعفرى مى‏گويد: از امام موسى بن جعفر عليه السّلام شنيدم كه فرمود: داروى درد دندان اين است كه يك دانه حنظل [هندوانه ابو جهل‏] بر مى‏گيرى و آن را پوست مى‏كنى و روغنش را مى‏گيرى، و اگر دندان را كرم خورده و توى آن خالى شده باشد چند قطره از آن روغن، در آن مى‏چكانى و كمى هم روى پنبه‏اى مى‏ريزى و در جاى كرم خوردگى مى‏نهى و سه شب پياپى، اين كار را مى‏كنى در حالى كه به پشت خوابيده باشى، و اگر كرم خوردگى ندارد و درد دندان از باد است دو يا سه قطره از همان روغن در گوشى كه سمت آن دندان قرار دارد مى‏چكانى و به خواست خدا دردش آرام مى‏گيرد. او مى‏گويد: نيز شنيدم كه براى درد دهان و خونريزى دندان و ضربان قلب و قرمزى داخل دهان مى‏فرمود: حنظل تازه را كه زرد شده باشد مى‏گيرى و در قالبى از گل مى‏گذارى و سر آن را سوراخ مى‏كنى و چاقويى در آن فرو مى‏برى و آهسته آهسته اطرافش را با چاقو مى‏تراشى، آن گاه سركه خرماى بسيار ترشى در آن مى‏ريزى، سپس آن را روى آتش مى‏نهى تا آن سركه خوب بجوشد، سپس شخص دردمند به مقدار سر ناخن از آن دارو برگيرد و به لثه و دهانش بمالد و با سركه دهان را بشويد، و اگر بخواهد اين دارو را از ميان آن حنظل در شيشه‏اى بريزد مانعى ندارد، و هر گاه سركه آن تمام شد دوباره سركه تازه روى آن بريزد كه اين سركه هر چه بيشتر كهنه شود به خواست خدا فايده‏مندتر گردد.