روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۹۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن علي بن حفص العوسي عن علي بن السايح عن عبد الله بن موسي بن جعفر عن ابيه قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلْمَلَكَيْنِ هَلْ يَعْلَمَانِ بِالذَّنْبِ إِذَا أَرَادَ اَلْعَبْدُ أَنْ يَفْعَلَهُ أَوِ اَلْحَسَنَةِ فَقَالَ رِيحُ اَلْكَنِيفِ وَ رِيحُ اَلطِّيبِ سَوَاءٌ قُلْتُ لاَ قَالَ إِنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ طَيِّبَ اَلرِّيحِ فَقَالَ صَاحِبُ اَلْيَمِينِ لِصَاحِبِ اَلشِّمَالِ قُمْ‏ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالْحَسَنَةِ فَإِذَا فَعَلَهَا كَانَ لِسَانُهُ قَلَمَهُ وَ رِيقُهُ مِدَادَهُ فَأَثْبَتَهَا لَهُ وَ إِذَا هَمَّ بِالسَّيِّئَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ مُنْتِنَ اَلرِّيحِ فَيَقُولُ صَاحِبُ اَلشِّمَالِ لِصَاحِبِ اَلْيَمِينِ قِفْ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالسَّيِّئَةِ فَإِذَا هُوَ فَعَلَهَا كَانَ لِسَانُهُ قَلَمَهُ وَ رِيقُهُ مِدَادَهُ وَ أَثْبَتَهَا عَلَيْهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۰۵

از عبد اللَّه بن موسى بن جعفر (ع) از پدرش امام كاظم (ع) گويد: از آن حضرت پرسيدم كه دو فرشته موكّل بر انسان مى‏دانند كه او قصد گناه كرده و يا قصد ثواب دارد؟ در پاسخ فرمود: بوى مبال و بوى عطر يكى است؟ گفتم: نه، فرمود: راستى چون بنده قصد كار خوب كند، نفس او خوش بو برآيد و فرشته‏ دست راست به فرشته دست چپ گويد: برخيز، زيرا او قصد كار خوب دارد و چون آن كار خوب را انجام دهد، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را براى او ثبت كند و چون قصد گناه كند نفسش بد بو و درآيد و فرشته دست چپ به فرشته دست راست گويد: توقف كن، او قصد بدكارى دارد و چون آن كار را بكند، زبانش قلم او باشد و آب دهانش مداد او و آن را بر او ثبت كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۶۲

عبد اللَّه بن موسى بن جعفر گويد: از پدرم (موسى بن جعفر عليه السّلام) پرسيدم از دو فرشته (موكل) بر انسان كه آيا هر گاه بنده قصد گناه كند يا قصد كار نيك كند ميدانند؟ فرمود: بوى مبال و بوى عطر يكى است؟ گفتم: نه، فرمود: همانا بنده چون آهنگ كار نيك كند نفسش خوشبو بيرون آيد، پس فرشته دست راست بفرشته دست چپ گويد: برخيز (و دنبال كار خود رو) زيرا اين بنده آهنگ كار خوب كرده، و هنگامى كه آن كار خوب را انجام داد زبانش قلم او باشد و آب دهانش مركب او و آن را براى او ثبت كند، و هر گاه آهنگ گناه كند نفسش بد بو بيرون آيد، پس فرشته دست چپ بدست راستى گويد: توقف كن (و دست نگهدار و چيزى ننويس) زيرا او آهنگ گناه كرده، و چون آن گناه را بجا آورد زبانش قلم او است و مركبش آب دهان او، و آن گناه را بر او ثبت كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۱۹

از او، از على بن حفص عوسى، از على بن سايح، از (امام‏زاده) عبد اللَّه بن موسى جعفر عليهما السلام، از پدرش روايت است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از دو فرشته نويسندگان اعمال، كه آيا علم به هم مى‏رسانند به گناه يا ثواب، چون بنده اراده كند كه آن را به فعل آورد؟ حضرت فرمود كه: «بوى مزبله و آبريز و بوى خوش، برابر است؟» عرض كردم: نه. فرمود: «به درستى كه بنده چون قصد حسنه مى‏كند، نفسش خوشبو بيرون آيد؛ پس فرشته دست راست به فرشته دست چپ مى‏گويد: بايست؛ زيرا كه او قصد حسنه كرد. پس چون آن را به فعل آورد، زبانش قلم آن فرشته، و آب دهانش مركّب او باشد، و آن را از برايش ثابت گرداند و بنويسد. و چون قصد گناهى كند، نفسش گنديده و بدبو بيرون آيد؛ پس‏ فرشته دست چپ به فرشته دست راست مى‏گويد كه: بايست و دست نگاه دار؛ زيرا كه او قصد گناه كرد؛ پس اگر آن بنده، آن گناه را كرد، زبانش قلم آن فرشته، و آب دهانش مركّب او باشد، و آن را ثابت گرداند و بنويسد».