روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۵۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن محمد بن جمهور عن حماد بن عيسي عن عبد المومن عن سالم قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ أَوْرَثْنَا اَلْكِتََابَ‏ اَلَّذِينَ اِصْطَفَيْنََا مِنْ عِبََادِنََا فَمِنْهُمْ ظََالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سََابِقٌ بِالْخَيْرََاتِ‏ بِإِذْنِ اَللََّهِ‏ قَالَ اَلسَّابِقُ بِالْخَيْرَاتِ اَلْإِمَامُ وَ اَلْمُقْتَصِدُ اَلْعَارِفُ لِلْإِمَامِ‏ وَ اَلظَّالِمُ لِنَفْسِهِ اَلَّذِي لاَ يَعْرِفُ اَلْإِمَامَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۶۷

سالم گويد: از امام باقر (ع) پرسيدم از قول خداى عز و جل (۲۹ سوره فاطر): «سپس ارث داديم كتاب را به كسانى كه برگزيديم از بندگان خود، برخى به خود ستم كردند و برخى ميانه روند و برخى پيش رو براى هر كار خيرى به اذان خدا» فرمود: پيشرو در خيرات امام است و ميانه رو عارف به امام و ستمكار به خود آنكه امام را نشناسد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۳۱۲

سالم گويد: از امام باقر عليه السلام پرسيدم راجع بقول خداى عز و جل (۲۲ سوره ۳۵) «آنگاه اين كتاب را بكسانى كه از ميان بندگان خود انتخاب كرده‏ايم، بارث داديم. بعضى از ايشان بخود ستم كنند و بعضى معتدلند و بعضى باذن خدا بسوى نيكيها شتابانند،» فرمود: شتابنده بسوى نيكها امامست و معتدل امام‏شناس است و ستمگر بخويش كسى است كه امامرا نميشناسد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۹۷

حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن جمهور، از حمّاد بن عيسى، از عبدالمؤمن، از سالم روايت كرده است كه گفت: از امام محمد باقر عليه السلام سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ: «ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ» «۱»، يعنى: «بعد از آن‏كه ما به سوى تو وحى فرموديم، ميراث داديم و عطا نموديم اين كتاب كامل را (كه قرآن است) به آنان كه برگزيديم ايشان را بندگان از خويش، پس پاره‏اى از ايشان، ستم‏كار است بر نفس خويش، و برخى از ايشان، متوسط الحال و ميانه‏رو است، و بعضى از ايشان، پيشى گيرنده است به جميع خوبى‏ها» (كه پيوسته عمل به احكام اين كتاب مى‏نمايد). حضرت فرمود كه: «آن‏كه به خوبى‏ها پيشى گرفته، امام است و __________________________________________________

(۱). فاطر، ۳۲.

آن‏كه ميانه‏رو است، كسى است كه امام را بشناسد، و ستم‏كار بر نفس خويش، آن است كه امام را نمى‏شناسد».