روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۱۴۷

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن محمد بن جمهور عن اسماعيل بن سهل عن القاسم بن عروه عن ابي السفاتج عن زراره عن ابي جعفر ع :

فِي قَوْلِهِ تَعَالَى فَلَمََّا رَأَوْهُ‏ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ اَلَّذِينَ كَفَرُوا وَ قِيلَ هََذَا اَلَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ‏ قَالَ هَذِهِ نَزَلَتْ فِي‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ وَ أَصْحَابِهِ اَلَّذِينَ عَمِلُوا مَا عَمِلُوا يَرَوْنَ‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فِي أَغْبَطِ اَلْأَمَاكِنِ‏ لَهُمْ‏ فَيُسِي‏ءُ وُجُوهَهُمْ وَ يُقَالُ لَهُمْ هََذَا اَلَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ‏ اَلَّذِي اِنْتَحَلْتُمِ‏ اِسْمَهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۰۳

از زراره از امام باقر (ع) در تفسير قول خدا تعالى (۲۷ سوره ملك): «چون او را مقرَّب ديدند، سياه و زشت شد روى آن كسانى كه كافر شدند، و گفته شد اين است آنچه شما بوديد كه آن را مى‏خواستيد» فرمود: اين آيه در باره امير المؤمنين و اصحابش نازل شده، آنها كه كردند آنچه كردند (از غصب خلافت و ستم) و امير المؤمنين را در رشك آورترين جايگاهها بينند و رويشان سياه شود و به آنها گفته شود اين است كه شما بدان ادعا داشتيد يا آن كه نام او را بر خود به ناروا گذاشتيد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۹۸

امام باقر عليه السلام در باره قول خداى تعالى: «و چون عذاب را نزديك بينند، چهره كافران زشت و بدريخت شود و بآنها گويند: اين همانست كه آن را طلب ميكرديد- ۲۷ سوره ۶۷-» فرمود: اين آيه در باره امير المؤمنين و آن اصحابش نازل شده كه كردند آنچه كردند (مانند طلحه و زبير و خوارج و امثال آنها) آنها (در قيامت) مى‏بينند كه امير المؤمنين در مقامى‏ست كه همه بحالش غبطه ميبرند، پس چهره‏هاى ايشان زشت شود و بآنها گفته شود «اين همانست كه آن را ميخواستيد» همان كسى كه نامش را بخود مى‏بستيد (يعنى لقب امير المؤمنين كه مختص باو بود بخود ميبستيد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۴۵۵

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از محمد بن جمهور، از اسماعيل بن سهل، از قاسم بن عروه، از ابو السَفاتِج، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خداى تعالى: «فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ قِيلَ هذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ» «۲»، كه آن حضرت فرمود كه: «اين آيه، در شأن امير المؤمنين عليه السلام و اصحاب آن حضرت- كه كردند آنچه كردند- نازل شد. امير المؤمنين عليه السلام را مى‏بينند در جايى كه ايشان را از همه جاى‏ها بيشتر در غبطه اندازد (و آن را از هر جايى بيشتر خواسته باشند، يعنى: در بهترين مكان‏ها)، پس روهاى ايشان ناخوش شود و با ايشان گفته شود كه: اينك آن كسى است كه بوديد پيوسته كه به او خويش را مى‏خوانديد و آن‏كه نام او را به خود بستيد، و خود را امير المؤمنين نام كرديد». و ترجمه آيه اين است كه: «پس آن هنگام كه ببينند او را در حالتى كه نزديك باشد زشت گردانيده شود و تيره و تار گردد روى‏هاى آنان كه كافر شدند، و گفته شود كه: اين است آن‏كه بوديد كه به آن خود را مى‏خوانديد و دعوى مى‏كرديد». __________________________________________________ (۲). ملك، ۲۸.