الأنبياء ٥٥: تفاوت میان نسخه‌ها
(Edited by QRobot) |
(افزودن سال نزول) |
||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|-|معزی=گفتند آیا آورده‌ای ما را به حقّ یا توئی از بازی کنندگان | |-|معزی=گفتند آیا آورده‌ای ما را به حقّ یا توئی از بازی کنندگان | ||
|-|</tabber><br /> | |-|</tabber><br /> | ||
{{آيه | سوره = سوره الأنبياء | نزول = | {{آيه | سوره = سوره الأنبياء | نزول = [[نازل شده در سال::6|٦ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::55|٥٥]] | قبلی = الأنبياء ٥٤ | بعدی = الأنبياء ٥٦ | کلمه = [[تعداد کلمات::8|٨]] | حرف = }} | ||
===معنی کلمات و عبارات=== | ===معنی کلمات و عبارات=== | ||
«اللاّعِبِینَ»: شوخی و مزاح‌کنندگان. | «اللاّعِبِینَ»: شوخی و مزاح‌کنندگان. | ||
نسخهٔ ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۰۵
ترجمه
| الأنبياء ٥٤ | آیه ٥٥ | الأنبياء ٥٦ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«اللاّعِبِینَ»: شوخی و مزاح‌کنندگان.
تفسیر
- آيات ۴۸ - ۷۷ سوره انبياء
- اشاره به وجه تسميه ((تورات (( به : فرقان ، ضياء و ذكر
- مقصود از اينكه قرآن ((ذكر مبارك (( است
- مقصود از اينكه فرمود: ما به ابراهيم رشد او را داديم
- گفتگوى ابراهيم (عليه السلام ) با قوم بت پرست خود
- ابراهيم (ع ) بتها را قطعه قطعه كرد مگر بزرگترين آنها را
- محاجه آن جناب (عليه السلام ) با قوم خود بعد از شكستن بتها:((قال بل فعله كبيرهم ...((
- تنبه مردم بعد از شنيدن كلام ابراهيم (ع )
- اشاره به اينكه ((برد(( و ((سلام (( شدن آتش براى ابراهيم (عليه السلام ) به امرتكوينى خداى تعالى خارج از محدوده اطلاعات ما از سلسله علل و اسباب است
- بيان اينكه در جمله :((و جعلنا هم ائمة يهدون بامرنا(( مراد از هدايت رساندن به مقصد ومراد از ((امر(( امر تكوينى است
- توضيح اينكه مراد از وحى در آيه : ((واوحينا اليهمفعل الخيرات ...(( وحى تسديد است نه وحى تشريع و مؤ يد بودن ائمه به تسديد وتاءييد الهى را افاده مى كند
- بحث روايتى
- چند روايت راجع به اينكه خداوند امامت را در ابراهيم (عليه السلام ) و ذريه او قرار داد
نکات آیه
۱- قوم ابراهیم نسبت به حق بودن سخن ابراهیم(ع) و جدى بودن او در نفى شرک و بت پرستى، تردید داشته و آن را بعید مى دانستند. (قالوا أجئتنا بالحقّ أم أنت من اللّ-عبین )
۲- دعوت حضرت ابراهیم(ع) به توحید و ردّ اندیشه شرک و بت پرستى، موجب تردید مردم بت پرست در عقیده خود شد. (ما هذه التماثیل ... أنتم و ءاباؤکم فى ضلل مبین . قالوا أجئتنا بالحقّ أم أنت من اللّ-عبین)
۳- بت پرستى در جان و روان قوم ابراهیم، رسوخ داشته است. (قالوا أجئتنا بالحقّ ) از این که مردم بت پرست، دعوت ابراهیم(ع) را جدى ندانسته و از دعوت به توحید تعجب کردند، مطلب یاد شده به دست مى آید.
۴- حق جویى و حقیقت پذیرى، طبیعت و فطرت انسانى است. (أجئتنا بالحقّ ) از این که مشرکان و بت پرستان، پذیرش «حق» را اصلى مفروض مى دانستند و تردید آنان تنها در حقانیت دعوت ابراهیم(ع) بود، برداشت یاد شده به دست مى آید.
۵- مردم بت پرست، حضرت ابراهیم(ع) را فردى بازیگر که عقیده آنان رابه شوخى و بازى گرفته است، مى پنداشتند. (أجئتنا بالحقّ أم أنت من اللّ-عبین )
موضوعات مرتبط
- ابراهیم(ع): آثار دعوت ابراهیم(ع) ۲; آثار شرک ستیزى ابراهیم(ع) ۲; ابراهیم(ع) و بازى ۵; شک در حقانیت ابراهیم(ع) ۱; قصه ابراهیم(ع) ۱
- انسان: فطریات انسان ۴
- توحید: دعوت به توحید ۲
- حق: فطریت حق طلبى ۴
- قوم ابراهیم: بازى با عقیده قوم ابراهیم ۵; بت پرستى قوم ابراهیم ۳; بینش قوم ابراهیم ۱، ۵; تاریخ قوم ابراهیم ۱، ۳، ۵; زمینه شک قوم ابراهیم ۲; شک قوم ابراهیم ۱
