۱۶٬۲۶۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۱۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى (رواياتى درباه برخی از آیات گذشته)
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
<span id='link153'><span> | <span id='link153'><span> | ||
==بحث روايتى (رواياتى | ==بحث روايتى: (رواياتى درباره برخی از آیات گذشته) == | ||
در امالى | در امالى شيخ، از زيد بن على، از پدرش «عليهما السلام» نقل شده كه در تفسير آيه: «وَ لَقَد كَرَّمنَا بَنِى آدَم» مى فرمود: يعنى بنى آدم را بر ساير مخلوقات برترى داديم، «وَ حَمَلنَاهُم فِى البَرِّ وَ البَحر». يعنى او را بر خشكى و ترى عالم مسلط كرديم، «وَ رَزَقنَاهُم مِنَ الطَّيِّبَات»، يعنى انواع ميوه هاى پاكيزه روزيش كرديم، «وَ فَضَّلنَاهُم»، يعنى در خوردن از آن طيبات، او را بر ديگر حيوانات برترى داديم و مسلط ترش كرديم. چون هيچ پرنده و جنبنده اى در موقع خوردن، دست خود را كار نمى زند، مگر بنى آدم. | ||
و در تفسير | و در تفسير عياشى، از جابر، از حضرت ابى جعفر «عليه السلام» روايت شده كه در ذيل جملۀ «وَ فَضَّلنَاهُم عَلَى كَثِيرٍ مِمَّن خَلَقنَا تَفضِيلاً» فرمود: خداوند تمامى حيوانات را (منكب: به روى افتاده) خلق كرده، جز آدمى را كه او را منتصب آفريده و اين، خود يكنوع برترى است. | ||
مؤلف : آنچه در اين | مؤلف: آنچه در اين دو روايت است، دو مصداق از برترى است. نه اين كه آيه منحصر در همين ها باشد. به دليل كلام خود امام كه در آخر روايت فرمود: اين، خود يكنوع برترى است. | ||
و | و نيز، در همان كتاب، از فضيل روايت شده كه گفت: از حضرت ابى جعفر «عليه السلام»، معناى آيه: «یَومَ نَدعُوا كُلَّ أُنَاسٍ بِإمَامِهِم» را پرسيدم. فرمود: در آن روز، رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» و على «عليه السلام» و حسن بن على و حسين بن على «عليهما السلام» با قوم خود مى آيند و هر كس كه در عصر هر امامى از دنيا رفته، آن روز با آن امام محشور مى شود. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۴ </center> | ||
و در تفسير | و در تفسير برهان، از ابن شهر آشوب، از امام صادق «عليه السلام» روايت مى كند كه فرمود: آيا حمد خدا به جا نمى آوريد، كه وقتى قيامت مى شود، هر قومى را به سوى كسى مى خوانند كه آن كس را دوست مى داشتند؟ ما دست به دامن رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» مى شويم و شما دست به دامن ما. | ||
مؤلف : اين روايت | مؤلف: اين روايت را، مجمع البيان، از آن جناب نقل كرده و اين، خود دلالت دارد بر اين كه رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم»، امام امامان است، همچنان كه گواهى است بر گواهان. و نيز دلالت دارد بر اين كه مسأله دعوت به امام در روز قيامت، در بين خود ائمه هم جريان خواهد داشت. | ||
و در مجمع البيان مى گويد: عامه | و در مجمع البيان مى گويد: عامه و خاصه (يعنى سنى و شيعه)، از على بن موسى الرضا «عليه السلام»، با سندهاى صحيح روايت كرده اند كه آن جناب، از پدران بزرگوارش، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» روايت كرده اند كه در تفسير اين آيه، فرموده است: هر قومى در آن روز، از امام زمان خود و از كتاب پروردگار و سنّت پيغمبر خود بازخواست مى شوند. | ||
مؤلف : اين روايت | مؤلف: اين روايت را، تفسير برهان هم، از ابن شهرآشوب، از آن جناب، از پدران بزرگوارش، از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم»، مثل همين عبارت روايت كرده و او هم گفته كه عامه و خاصه، اين روايت را نقل كرده اند. | ||
و در الدر المنثور است كه ابن | و در الدر المنثور است كه ابن مردويه، از على «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم»، در معناى آيه: «يَومَ نَدعُوا كُلَّ أُنَاسٍ بِإمَامِهِم» فرمود: هر قومى از امام زمانش و از كتاب پروردگارش و از سنّت پيغمبرش پرسش مى شود. | ||
و در تفسير | و در تفسير عياشى، از عمّار ساباطى، از حضرت صادق «عليه السلام» نقل كرده كه گفت: زمين بدون امام رها نمى شود كه حلال كند حلال خدا را و حرام كند حرام خدا را، و همان قول خداوند تعالى است كه مى فرمايد: «يَومَ نَدعُوا كُلَّ أُنَاسٍ بِإمَامِهِم». پس فرمود: رسول خدا فرموده است: كسى كه بدون امام بميرد، مُرده است مانند مردم عهد جاهليت. | ||
مؤلف : علت استدلال به آيه در اين | مؤلف: علت استدلال به آيه در اين حديث، عموم دعوت است، كه شامل جميع مردم مى شود. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۵ </center> | ||
و | و نيز، در همان كتاب، از اسماعيل بن همام، از حضرت صادق «عليه السلام» نقل مى كند كه در قول خداوند تعالى: «يَومَ نَدعُوا كُلَّ أُنَاسٍ بِإمَامِهِم» فرمود: چون روز قيامت شود، خداوند مى فرمايد: آيا عدالت از پروردگارشان نيست اين كه بگويد: هر قومى دنبال هر كسى بوده اند، بروند. مى گويند: بلى، عدالت است، پس گفته مى شود: از هم جدا شويد، پس جدا مى شوند. | ||
مؤلف : در اين روايت | مؤلف: در اين روايت تأييد است در آنچه ما گفتيم مراد از (دعوت به امام) در آيه، احضار مردم است با امام خودشان، و دعوت به معناى نداى با اسم نيست و روايات در معانى گذشته زياد است. | ||
در تفسير | در تفسير قمى، در قول خداوند «وَ لَا يُظلَمُونَ فَتِيلاً» گفته: «فتيل»، پوسته اى است نازك كه روى هسته خرما را پوشانده. | ||
و در تفسير | و در تفسير عياشى، از مثنى، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه گفت: ابوبصير، از آن جناب پرسيد: در حالى كه من مى شنيدم كه چه مى فرمایيد در باره مردى كه صد هزار درهم داشت، همه ساله با خود مى گفت امسال به زيارت حج مى روم - امسال به زيارت حج مى روم و نرفت، تا مُرد و به حج اسلام موفق نشد! | ||
فرمود اى | فرمود: اى ابابصير! مگر نشنيدى كلام خداى را كه مى فرمايد: «مَن كَانَ فِى هَذِهِ أعمَى فَهُوَ فِى الآخِرَةِ أعمَى وَ أضَلّ سَبِيلاً»؟ و مگر نمى دانى كه مقصود از كورى در دنيا، كورى نسبت به واجبى از واجبات خدا است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۳۶ </center> | ||
<span id='link154'><span> | <span id='link154'><span> | ||
==آيات ۷۳ - ۸۱ سوره إسراء == | ==آيات ۷۳ - ۸۱ سوره إسراء == | ||
وَ إِن كادُوا لَيَفْتِنُونَك عَنِ الَّذِى أَوْحَيْنَا إِلَيْك لِتَفْترِى عَلَيْنَا غَيرَهُ وَ إِذاً لاتّخَذُوك خَلِيلاً(۷۳) | وَ إِن كادُوا لَيَفْتِنُونَك عَنِ الَّذِى أَوْحَيْنَا إِلَيْك لِتَفْترِى عَلَيْنَا غَيرَهُ وَ إِذاً لاتّخَذُوك خَلِيلاً(۷۳) | ||
