۱۴٬۴۲۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۱۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←واکنش كفار در برابر دعوت به انفاق و خدمت به خلق
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۲۹: | خط ۱۲۹: | ||
«'''وَ إِذَا قِيلَ لهَُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكمُ اللَّهُ ...'''»: | «'''وَ إِذَا قِيلَ لهَُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكمُ اللَّهُ ...'''»: | ||
آيه قبلى كه مى فرمايد: «وَ إذَا قِيلَ لَهُم اتّقُوا مَا بَينَ أيدِيكُم وَ مَا خَلفَكُم»، متعرض جواب ايشان در مقابل دعوت به عبادت بود، كه يكى از دو ركن دين حق است. و اين آيه، متعرض جواب ايشان در مقابل دعوت به سوى شفقت بر خلق خداست، كه ركن دوم دين حق است | آيه قبلى كه مى فرمايد: «وَ إذَا قِيلَ لَهُم اتّقُوا مَا بَينَ أيدِيكُم وَ مَا خَلفَكُم»، متعرض جواب ايشان در مقابل دعوت به عبادت بود، كه يكى از دو ركن دين حق است. و اين آيه، متعرض جواب ايشان در مقابل دعوت به سوى شفقت بر خلق خداست، كه ركن دوم دين حق است. | ||
پس جمله «وَ إذَا قِيلَ لَهُم أنفِقُوا مِمّا رَزَقَكُمُ اللّهُ»، متضمن دعوتشان به انفاق بر فقرا و مساكين است. و اگر از اموال آنان تعبير كرد به «آنچه خدا روزيشان كرده»، براى اين است كه: اشاره كند به اين كه مالك حقيقى اموال آنان، خداست كه با آن اموال، روزيشان داده و ايشان را مسلط بر آن اموال كرده است. و همين خداست كه فقرا و مساكين را بيافريده و ايشان را محتاج آنان كرده، تا از زيادى مؤونۀ خود، حوائج ايشان را برآورند و به ايشان انفاق كنند و احسان و خوشرفتارى نمايند. چون خدا، احسان و خوشرفتارى را دوست مى دارد. | و معلوم است كه: وقتى جوابشان از دعوت به ركن اول، ردّ آن دعوت بود، جوابشان از اين دعوت ديگرى هم، رد خواهد بود، نه قبول. | ||
پس جمله «وَ إذَا قِيلَ لَهُم أنفِقُوا مِمّا رَزَقَكُمُ اللّهُ»، متضمن دعوتشان به انفاق بر فقرا و مساكين است. و اگر از اموال آنان تعبير كرد به «آنچه خدا روزيشان كرده»، براى اين است كه: | |||
اشاره كند به اين كه مالك حقيقى اموال آنان، خداست كه با آن اموال، روزيشان داده و ايشان را مسلط بر آن اموال كرده است. و همين خداست كه فقرا و مساكين را بيافريده و ايشان را محتاج آنان كرده، تا از زيادى مؤونۀ خود، حوائج ايشان را برآورند و به ايشان انفاق كنند و احسان و خوشرفتارى نمايند. چون خدا، احسان و خوشرفتارى را دوست مى دارد. | |||
«'''قَالَ الّذِينَ كَفَرُوا لِلّذِينَ آمَنُوا أنُطعِمُ مَن لَو يَشَاءُ اللّهُ أطعَمَهُ'''» - اين جمله، جوابى است كه كفار از دعوت به انفاق داده اند، و اگر از گوينده اين سخن، به اسم ظاهر «الّذِينَ كَفَرُوا» تعبير كرده، با اين كه مقتضاى مقام اين بود كه از آنان با ضمير تعبير كند و بفرمايد: «قَالُوا: گفتند»، براى اين است كه به آن علتى كه وادارشان كرده اين حرف را بزنند، اشاره كرده باشد و بفرمايد كفرشان نسبت به حق، و اعراضشان از آن، به خاطر پيروى شهوات، علت شد كه به مثل اين عذرها، كه اساسش روگردانى از دعوت فطرت است، عذرخواهى كنند. چون فطرت هر انسانى، حكم مى كند كه بايد نسبت به خلق خدا شفقت ورزيد، و آنچه كه در اجتماع فاسد گشته، اصلاح كرد. | «'''قَالَ الّذِينَ كَفَرُوا لِلّذِينَ آمَنُوا أنُطعِمُ مَن لَو يَشَاءُ اللّهُ أطعَمَهُ'''» - اين جمله، جوابى است كه كفار از دعوت به انفاق داده اند، و اگر از گوينده اين سخن، به اسم ظاهر «الّذِينَ كَفَرُوا» تعبير كرده، با اين كه مقتضاى مقام اين بود كه از آنان با ضمير تعبير كند و بفرمايد: «قَالُوا: گفتند»، براى اين است كه به آن علتى كه وادارشان كرده اين حرف را بزنند، اشاره كرده باشد و بفرمايد كفرشان نسبت به حق، و اعراضشان از آن، به خاطر پيروى شهوات، علت شد كه به مثل اين عذرها، كه اساسش روگردانى از دعوت فطرت است، عذرخواهى كنند. چون فطرت هر انسانى، حكم مى كند كه بايد نسبت به خلق خدا شفقت ورزيد، و آنچه كه در اجتماع فاسد گشته، اصلاح كرد. | ||
