تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها

==معناى اين كه فرمود: شير خالص را از ميان فضولات شكم و خون به شما نوشانيديم ==

«'''من بين فرث و دم '''» - شير حيوانات شيرده كه جايش اواخر شكم ، ميان دو پاست، و خون كه مجرايش شرايين و رگها است كه به تمامى آن دو احاطه دارد، و اگر شير را عبارت دانسته از چيزى كه ميان كثافات و خون بدن قرار دارد، از اين باب بوده كه اين هر سه در داخل بدن و در مجاورت هم قرار دارند، اين غذاى پاك و لذيذ را از ميان آن دو بيرون كشيده ، همچنانكه گفته مى شود: «من از ميان قوم ، زيد را اختيار كردم، و از ميان آنها بيرونش كشيدم»، كه البته وقتى گفته مى شود كه زيد و قوم در يكجا جمع شده باشند، هر چند زيد در حاشيه جمعيت نشسته باشد، نه در وسطشان، چون مراد اين است كه من او را از ميان آن همه جمعيت با اينكه غير شما نيز بود تميز دادم و جدا كردم.

معناى آيه اين است كه ما شما را از آنچه كه در بطون انعام است شيرى از ميان سرگين و خون آنها بيرون كشيديم و به شما نوشانديم ، كه به هيچ يك از آن دو آلوده نبود، و طعم و بوى هيچ يك از آن دو را با خود نياورد، شيرى گوارا براى نوشندگان و اين خود عبرتى است براى عبرت گيرندگان، و وسيله اى است براى راه بردن به كمال قدرت و نفوذ اراده خدا، و اينكه آن كس كه شير را از سرگين و خون پاك نگاه داشته قادر است كه انسان را دوباره زنده كند، هر چند كه استخوانش هم پوسيده و اجزايش در زمين گم شده باشد.

«'''وَ مِن ثَمَرَاتِ النَّخِيلِ وَ الاَعْنَابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سكراً وَ رِزْقاً حَسناً ...'''»:

راغب در مفردات گفته: «سكر» - به ضمه سين - آن حالتى را گويند كه عارض بر انسان و عقل انسان مى شود،

و ميان عقل آدمى و خود او حايل مى گردد - تا آنجا كه مى گويد - «سكر» - به فتحه سين و كاف - آن چيزى است كه براى آدمى سكر مى آورد، چنانچه خداى تعالى فرموده: «تتخذون منه سكرا و رزقا حسنا».

معناى كلمه «سكر» و بيان مفاد آيه «تتخذون منه سكرا و رزقا حسنا...»