تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۴۷: تفاوت میان نسخه‌ها

قُلْ هُوَ الَّذِى أَنشأَكمْ وَ جَعَلَ لَكمُ السمْعَ وَ الاَبْصارَ وَ الاَفْئِدَةَ قَلِيلاً مَّا تَشكُرُونَ(۲۳)

قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنىَ اللَّهُ وَ مَن مَّعِىَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَن يجِيرُ الْكَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ(۲۸)

قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ ءَامَنَّا بِهِ وَ عَلَيْهِ تَوَكلْنَا فَستَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فى ضلَالٍ مُّبِينٍ(۲۹)

قُلْ أَ رَءَيْتُمْ إِنْ أَصبَحَ مَاؤُكمْ غَوْراً فَمَن يَأْتِيكم بِمَاءٍ مَّعِينِ(۳۰)

اين آيات، نشانه هاى ديگرى از ربوبيت خداى تعالى را به مشركان تذكر مى دهد تا به وسيله آن به وحدانيت خدا در خلقت و تدبير رهنمونشان شود، و در آن مطالب را توأم با تخويف و تهديد بيان مى كند، همچنان كه گفتيم همه سوره اين طور است. چيزى كه هست، بايد اين را در نظر بگيريم كه خداى تعالى بعد از آن كه در جمله «بَل لَجُّوا فِى عُتُوّ وَ نُفُور» به لجاجت و عناد آنان درباره حق اشاره كرد، سياق را از خطاب به آنان برگردانيد، و روى سخن از ايشان برتافته، خطاب را متوجه رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» كرد، و فرمود: حالا تو با آنان سخن بگو، و بگوششان بخوان، و آيات و نشانه هاى ربوبيت من در خلقت و تدبير را - كه همه بر يگانگى من در ربوبيت دلالت دارند - به يادشان بياور، و از عذاب من انذارشان كن: «قُل هُوَ الّذِى...»، «قُل هُوَ الّذِى ذَرَأكُم...»، «قُل إنّمَا العِلمُ...»، «قُل أرَأيتُم إن أهلَكَنِىَ اللّهُ...»، «قُل هُوَ الرّحمَنُ...»، «قُل أرَأیتُم إن أصبَحَ مَاؤُكُم غَوراً...»، كه در همه اين آيات مى فرمايد: تو بگو چنين و چنان.