الذاريات ٤٨: تفاوت میان نسخهها
(افزودن جزییات آیه) |
(←تفسیر) |
||
خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
{{ نمایش فشرده تفسیر| | {{ نمایش فشرده تفسیر| | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link391 | آيات ۲۰ - ۵۱ سوره ذاريات]] | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link391 | آيات ۲۰ - ۵۱ سوره ذاريات]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link392 | اقسام | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link392 | اقسام آيات و نشانه هایی كه در نفوس خودِ انسان ها هست]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link393 | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link393 | مراد از «رزق»، در آیه: «وَ فِى السّمَاء رِزقُكُم وَ مَا تُوعَدُون»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link395 | گفتارى درباره كافى بودن رزق، براى روزى خواران]] | |||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link395 | گفتارى درباره كافى بودن | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link396 | داستان وارد شدن ملائكه عذاب قوم لوط، بر ابراهيم«ع»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۴#link396 | داستان وارد شدن ملائكه | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link397 | آيتى كه خداوند با عذاب و هلاکت قوم لوط، بر جاى گذاشت]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link397 | آيتى كه خداوند با عذاب قوم | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link398 | اشاره به هلاكت قوم عاد، ثمود و قوم نوح «ع»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link398 | اشاره به هلاكت | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link399 | معناى آيه: «وَ السّمَاء بَنَينَاهَا بِأيدٍ وَ إنّا لَمُوسِعُون»]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link399 | معناى آيه : | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link400 | بحث روايتى]] | ||
*[[تفسیر:المیزان جلد۱۸_بخش۴۵#link400 | | |||
}} | }} |
نسخهٔ کنونی تا ۲ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۰۷:۴۲
گسترشکپی متن آیه |
---|
ترجمه
الذاريات ٤٧ | آیه ٤٨ | الذاريات ٤٩ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«فَرَشْنَاهَا»: زمین را پهن کردهایم. «الْمَاهِدُونَ»: جمع ماهِد، آماده سازنده. خدای مهربان زمین را برای زندگی مردمان همچون گهواره آماده فرموده است و چنانکه باید برای آسایش ایشان فراهم آورده است (نگا: طه / ، زخرف / ).
آیات مرتبط (تعداد ریشههای مشترک)
تفسیر
- آيات ۲۰ - ۵۱ سوره ذاريات
- اقسام آيات و نشانه هایی كه در نفوس خودِ انسان ها هست
- مراد از «رزق»، در آیه: «وَ فِى السّمَاء رِزقُكُم وَ مَا تُوعَدُون»
- گفتارى درباره كافى بودن رزق، براى روزى خواران
- داستان وارد شدن ملائكه عذاب قوم لوط، بر ابراهيم«ع»
- آيتى كه خداوند با عذاب و هلاکت قوم لوط، بر جاى گذاشت
- اشاره به هلاكت قوم عاد، ثمود و قوم نوح «ع»
- معناى آيه: «وَ السّمَاء بَنَينَاهَا بِأيدٍ وَ إنّا لَمُوسِعُون»
- بحث روايتى
نکات آیه
۱ - گستردگى زمین و آمادگى آن براى آسایش بشر، به تدبیر و اراده خداوند (و الأرض فرشنها) «فرش» (مصدر «فرشنا») و «مهد» (مصدر «ماهدون») در اصل به معناى پهن کردن و گستردن چیزى براى نشستن بر آن و یا خوابیدن است; یعنى، «و الأرض بسطناها وسطحناها لتستقروا علیها و تسکنوها فنعم الباسطون نحن».
۲ - هماهنگى نظام طبیعت با نیازهاى بشر، برنامه ریزى شده از سوى خداى توانمند و نه پدیده اى اتفاقى (و الأرض فرشنها فنعم المهدون) گستردگى صفحه زمین و «مهد» بودن آن براى بشر، بیانگر هماهنگى نظام طبیعت بانیاز بشر به آسایش است. از این که خداوند، «فرشناها» را با ضمیر متکلم آورده، براى جلب توجه انسان به دخالت تدبیر الهى در پیدایش این هماهنگى است.
۳ - مطالعه در گستردگى سطح زمین و آرامش آن، راهگشاى انسان به تدبیر بهینه خداى جهان (و الأرض فرشنها فنعم المهدون) تعبیر «فنعم الماهدون»، انسان را به این حقیقت توجه مى دهد که در تدبیر بهینه خداوند، بیندیشد و نمود این تدبیر عالى را در گستردگى سطح زمین و آرامش آن، مطالعه کند.
۴ - مهیّا گشتن سطح زمین براى زندگى، پس از شکل گیرى بناى آسمان (نظام کرات) * (و السّماء بنینها ... و الأرض فرشنها) ترتب لفظى «و الأرض...» بر «و السّماء...»، مى تواند بیانگر ترتیب حقیقى و تقدّم بنیان آسمان بر سامان زمین باشد.
موضوعات مرتبط
- آسمان: بناى آسمان ۴
- آفرینش: تدبیر آفرینش ۳
- خدا: آثار اراده خدا ۱; آثار تدبیر خدا ۱، ۲; تدبیر خدا ۳; قدرت خدا ۲
- زمین: آثار مطالعه زمین ۳; آرامش در زمین ۱، ۳; آمادگى زمین ۴; زندگى در زمین ۴; گسترش زمین ۳; منشأ گسترش زمین ۱
- طبیعت: هماهنگى طبیعت و نیازها ۲
منابع