روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۴۸۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْوَصِيَّة

روي عبد الصمد بن محمد عن حنان بن سدير عن ابيه عن ابي جعفر ع قال :

دَخَلْتُ عَلَى‏ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ اِبْنِ اَلْحَنَفِيَّةِ وَ قَدِ اُعْتُقِلَ لِسَانُهُ فَأَمَرْتُهُ بِالْوَصِيَّةِ فَلَمْ يُجِبْ قَالَ فَأَمَرْتُ بِطَسْتٍ فَجَعَلْتُ فِيهِ اَلرَّمْلَ فَوُضِعَ فَقُلْتُ لَهُ خُطَّ بِيَدِكَ فَخَطَّ وَصِيَّتَهُ بِيَدِهِ فِي اَلرَّمْلِ وَ نَسَخْتُ أَنَا فِي صَحِيفَةٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷

عبد الصّمد بن محمّد، از حنان بن سدير، از پدرش، از امام أبو جعفر باقر عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: بر محمّد بن علىّ ابن الحنفيّه وارد شدم در حالى كه زبانش بند آمده بود، پس او را به وصيّت فرمان دادم، ولى جواب نداد، پس طشتى خواستم، و شن در آن ريختم، و آن را در برابر او نهادند، پس به او گفتم: با دستت بروى آن شنها بنويس پس او وصيّتش را با دست خود بر آن ريگها بنوشت، و من آن را در نامه‏اى استنساخ كردم.