روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۱۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

ساله محمد بن مسلم :

وَ عَنِ اَلرَّجُلِ يَسْتَقْرِضُ مِنَ اَلرَّجُلِ قَرْضاً وَ يُعْطِيهِ اَلرَّهْنَ إِمَّا خَادِماً وَ إِمَّا آنِيَةً وَ إِمَّا ثِيَاباً فَيَحْتَاجُ إِلَى اَلشَّيْ‏ءِ مِنْ أَمْتِعَتِهِ فَيَسْتَأْذِنُهُ فِيهِ فَيَأْذَنُ لَهُ قَالَ إِنْ طَابَتْ نَفْسُهُ لَهُ فَلاَ بَأْسَ قُلْتُ إِنَّ مَنْ عِنْدَنَا يَرْوُونَ أَنَّ كُلَّ قَرْضٍ جَرَّ مَنْفَعَةً فَهُوَ فَاسِدٌ فَقَالَ أَ وَ لَيْسَ خَيْرُ اَلْقَرْضِ مَا جَرَّ مَنْفَعَةً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۵

و محمّد بن مسلم از آن حضرت عليه السّلام سؤال كرد در مورد شخصى كه از كسى مبلغى قرض مى‏خواهد و به او غلامى يا ظرفى يا جامه‏اى گرو مى‏دهد، و او بدان گرو نيازمند مى‏گردد و از بدهكار اجازه مى‏طلبد كه در آن تصرّف كند و او به وى إذن مى‏دهد، آيا صحيح است؟ فرمود: اگر به رضايت و دلخواه خود اجازه مى‏دهد اشكالى ندارد، گويد: عرض كردم: فقهاء ناحيه ما مى‏گويند هر قرضى كه منفعتى تحصيل كند فاسد است، امام عليه السّلام فرمود: آيا بهترين قرض آن نيست كه فايده دنيائى هم داشته باشد؟ (در صورتى كه شرطى در ميان نباشد).