روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۳۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و اما خبر حريز عن محمد بن مسلم عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ‏ عَنْ رَجُلٍ يَدْخُلُ مِنْ سَفَرِهِ‏ وَ قَدْ دَخَلَ وَقْتُ اَلصَّلاَةِ وَ هُوَ فِي اَلطَّرِيقِ قَالَ يُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ وَ إِنْ خَرَجَ إِلَى سَفَرِهِ وَ قَدْ دَخَلَ وَقْتُ اَلصَّلاَةِ فَلْيُصَلِّ أَرْبَعاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۳

و امّا خبر حريز، از محمّد بن مسلم از امام صادق عليه السّلام كه گفت: از آن حضرت سؤال كردم در مورد شخصى كه از سفر خود باز آمده و در حالى كه در راه بوده وقت نماز فرا رسيده است چه بايد بكند؟ آن حضرت فرمود: نماز را دو ركعت ميكند (يعنى شكسته)، و اگر در حضر است و اراده بيرون شدن بسفر را دارد وقت نماز درآيد بايد نماز را چهار ركعت بخواند. صدوق- رحمة اللَّه- در توضيح خبر ميفرمايد: همانا مراد آن حضرت اينست كه هر گاه بيم فوت وقت نماز ندارد آن را تمام بخواند (يعنى در محلّ اقامت) و اگر بيم دارد كه وقت نماز فوت شود و از دست برود آن را كوتاه كند (يعنى در راه) و مؤيّد اين نظر حديث آتى است كه: