روایت:الکافی جلد ۸ ش ۳۶۸

آدرس: الكافي، جلد ۸

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب عن محمد بن النعمان ابي جعفر الاحول عن سلام بن المستنير عن ابي جعفر ع قال :

قَالَ إِنَ‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ لَمَّا اِنْقَضَتِ اَلْقِصَّةُ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ‏ طَلْحَةَ وَ اَلزُّبَيْرِ وَ عَائِشَةَ بِالْبَصْرَةِ صَعِدَ اَلْمِنْبَرَ فَحَمِدَ اَللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ وَ صَلَّى عَلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ع‏ ثُمَّ قَالَ يَا أَيُّهَا اَلنَّاسُ إِنَّ اَلدُّنْيَا حُلْوَةٌ خَضِرَةٌ تَفْتِنُ اَلنَّاسَ‏ بِالشَّهَوَاتِ وَ تُزَيِّنُ لَهُمْ بِعَاجِلِهَا وَ اَيْمُ اَللَّهِ إِنَّهَا لَتَغُرُّ مَنْ أَمَّلَهَا وَ تُخْلِفُ مَنْ رَجَاهَا وَ سَتُورِثُ أَقْوَاماً اَلنَّدَامَةَ وَ اَلْحَسْرَةَ بِإِقْبَالِهِمْ عَلَيْهَا وَ تَنَافُسِهِمْ فِيهَا وَ حَسَدِهِمْ وَ بَغْيِهِمْ عَلَى أَهْلِ اَلدِّينِ وَ اَلْفَضْلِ فِيهَا ظُلْماً وَ عُدْوَاناً وَ بَغْياً وَ أَشَراً وَ بَطَراً وَ بِاللَّهِ إِنَّهُ مَا عَاشَ قَوْمٌ قَطُّ فِي غَضَارَةٍ مِنْ كَرَامَةِ نِعَمِ اَللَّهِ فِي مَعَاشِ دُنْيَا وَ لاَ دَائِمِ تَقْوَى فِي طَاعَةِ اَللَّهِ وَ اَلشُّكْرِ لِنِعَمِهِ فَأَزَالَ ذَلِكَ عَنْهُمْ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ تَغْيِيرٍ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ تَحْوِيلٍ عَنْ طَاعَةِ اَللَّهِ وَ اَلْحَادِثِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ قِلَّةِ مُحَافَظَةٍ وَ تَرْكِ مُرَاقَبَةِ اَللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ تَهَاوُنٍ بِشُكْرِ نِعْمَةِ اَللَّهِ لِأَنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ فِي مُحْكَمِ‏ كِتَابِهِ‏ إِنَّ اَللََّهَ لاََ يُغَيِّرُ مََا بِقَوْمٍ حَتََّى يُغَيِّرُوا مََا بِأَنْفُسِهِمْ‏ وَ إِذََا أَرََادَ اَللََّهُ بِقَوْمٍ سُوْءاً فَلاََ مَرَدَّ لَهُ وَ مََا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وََالٍ‏ وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ اَلْمَعَاصِي وَ كَسَبَةَ اَلذُّنُوبِ إِذَا هُمْ حُذِّرُوا زَوَالَ نِعَمِ اَللَّهِ وَ حُلُولَ نَقِمَتِهِ وَ تَحْوِيلَ عَافِيَتِهِ أَيْقَنُوا أَنَّ ذَلِكَ مِنَ اَللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيهِمْ فَأَقْلَعُوا وَ تَابُوا وَ فَزِعُوا إِلَى اَللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ بِصِدْقٍ مِنْ نِيَّاتِهِمْ وَ إِقْرَارٍ مِنْهُمْ بِذُنُوبِهِمْ وَ إِسَاءَتِهِمْ لَصَفَحَ لَهُمْ عَنْ كُلِّ ذَنْبٍ وَ إِذاً لَأَقَالَهُمْ كُلَّ عَثْرَةٍ وَ لَرَدَّ عَلَيْهِمْ كُلَّ كَرَامَةِ نِعْمَةٍ ثُمَّ أَعَادَ لَهُمْ مِنْ صَلاَحِ أَمْرِهِمْ وَ مِمَّا كَانَ أَنْعَمَ بِهِ عَلَيْهِمْ كُلَّ مَا زَالَ عَنْهُمْ وَ أُفْسِدَ عَلَيْهِمْ فَ اِتَّقُوا اَللََّهَ‏ أَيُّهَا اَلنَّاسُ‏ حَقَّ تُقََاتِهِ‏ وَ اِسْتَشْعِرُوا خَوْفَ اَللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ أَخْلِصُوا اَلْيَقِينَ وَ تُوبُوا إِلَيْهِ مِنْ قَبِيحِ مَا اِسْتَفَزَّكُمُ اَلشَّيْطَانُ مِنْ قِتَالِ وَلِيِّ اَلْأَمْرِ وَ أَهْلِ اَلْعِلْمِ بَعْدَ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ مَا تَعَاوَنْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ تَفْرِيقِ اَلْجَمَاعَةِ وَ تَشَتُّتِ اَلْأَمْرِ وَ فَسَادِ صَلاَحِ ذَاتِ اَلْبَيْنِ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَ‏ يَقْبَلُ اَلتَّوْبَةَ وَ يَعْفُوا عَنِ اَلسَّيِّئََاتِ وَ يَعْلَمُ مََا تَفْعَلُونَ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۶۷

سلام بن مستنير از امام باقر (ع) روايت كند كه فرمود: هنگامى كه داستان (جنگ) امير مؤمنان (ع) و طلحة و زبير و عايشه در بصره بپايان رسيد آن حضرت بمنبر رفته حمد و ثناى الهى را بجاى آورد و برسول خدا (ص) درود فرستاده سپس فرمود: اى مردم همانا دنيا شيرين و سر سبز نمايد، و مردم را بشهوات بفريبد، و خوشيهاى زودگذر خود را براى ايشان آرايش دهد، و سوگند بخدا كه دنيا آرزومند خويش را گول زند، و با اميدوار بدان خلف وعده كند، و بزودى پشيمانى و افسوس ببار آورد براى مردمانى كه بدان رو آوردند و در بدست آوردن آن با هم رقابت كردند و بر اهل دين و فضيلت از روى ستم و كينه‏جوئى و طغيان و گردن كشى و تكبر، حسد ورزيده و ستم كردند. و بخدا قسم براستى كه هيچ گاه مردمى در خرمى نعمتهاى خدا در زندگى دنيا عمر خويش بسر نبردند و نه در پرهيزگارى پيوسته‏اى كه در انجام طاعت خدا و شكر نعمتهاى او باشد و خداوند آن نعمت را از ايشان گرفته باشد جز پس از اينكه خودشان آن را دگرگون كرده‏اند و از اطاعت حق بگشتند و گناهان تازه پديد آوردند، و خودداريشان (از گناه) كم شده و نگران خداى عز و جل نبوده و در انجام سپاس نعمت خدا سهل انگارى كرده‏اند، زيرا خداى عز و جل در آيه محكم كتاب خود فرمايد: «براستى كه خداوند نعمتى را كه نزد گروهى است تغيير ندهد تا آنچه را در خودشان هست تغيير دهند، و چون خدا براى گروهى بدى خواهد جلوگيرى ندارد، و آنها را جز خدا دوستدارى نيست» (سوره رعد آيه ۱۱) و اگر چنانچه نافرمانها و گنهكاران در آن وقتى كه از زوال نعمت خدا و رسيدن انتقامش و دگرگون شدن عافيتش بر حذر ميشدند باين مطلب يقين پيدا ميكردند كه اينها از طرف خدا است و بواسطه اعمال خود آنها است، و در آن حال دست ميكشيدند و توبه ميكردند و از روى راستى و صدق و صفا و اعتراف بگناه خويش بدرگاه خداى جل ذكره پناه ميبردند، خداوند از همه گناهانشان چشم پوشى ميكرد، و از هر لغزشى كه از آنها سر زده بود در ميگذشت و هر نعمتى كه بآنها اكرام كرده بود بدانها بازمى‏گرداند و هر نوع صلاح كارشان و هم چنين هر نعمتى را كه از ايشان گرفته بود و بر ايشان تباه ساخته بود بر ايشان باز ميگرداند. پس اى مردم از خدا آنچنان كه بايد بترسيد، و ترس خدا را شعار خود سازيد (شعار بجامه گويند كه در زير لباسها بر تن كنند) و يقين خود را پاك كنيد، و از كار زشتى كه شيطان شما را بدان واداشت توبه كنيد يعنى از جنگ با ولى امر و دانشمند پس از رسول خدا (ص) و از همكارى با يك ديگر در پراكنده كردن جمع مسلمانان و از هم پاشيدن كار و تباه ساختن صلاح ميان مردم، (از اين اعمال زشت توبه كنيد) همانا خداى عز و جل توبه را بپذيرد و از بديها درگذرد و ميداند آنچه را انجام دهيد.