روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۱۲۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن علي بن اسباط عن احمد بن عمر الحلال عن علي بن سويد عن ابي الحسن ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلْعُجْبِ اَلَّذِي يُفْسِدُ اَلْعَمَلَ فَقَالَ اَلْعُجْبُ دَرَجَاتٌ مِنْهَا أَنْ يُزَيَّنَ لِلْعَبْدِ سُوءُ عَمَلِهِ فَيَرَاهُ حَسَناً فَيُعْجِبَهُ وَ يَحْسَبَ أَنَّهُ يُحْسِنُ صُنْعاً وَ مِنْهَا أَنْ يُؤْمِنَ اَلْعَبْدُ بِرَبِّهِ فَيَمُنَّ عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لِلَّهِ عَلَيْهِ فِيهِ اَلْمَنُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۲۵

از على بن سويد، گويد: از ابى الحسن (ع) پرسيدم از عُجبى كه عمل را تباه كند، در پاسخ فرمود: عُجب چند درجه دارد: ۱- آنچه كردار بدِ بنده را به چشم او بيارايد تا آن را خوب بيند و او را خوش آيد و پندارد كه كارِ خوبى مى‏كند. ۲- اينكه بنده‏اى به پروردگارش ايمان دارد و به كردار خود بر خدا عز و جل منّت مى‏گذارد با اينكه خدا در آن كار بر سر او منّت دارد (كه او را توفيق آن كردار خوب داده است).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۴۲۷

على بن سويد گويد: از حضرت ابى الحسن عليه السّلام راجع به خود بينى و عجبى كه عمل را فاسد كند پرسيدم، فرمود: خود بينى چند درجه دارد: بعضى از آن درجات اينست كه. كردار زشت بنده بنظرش جلوه كند و آن را خوب پندارد «۱» و از آن خوشش آيد و گمان كند كار خوبى ميكند، «۲» و بعضى از درجاتش اينست كه: بنده به پروردگارش ايمان آورد و بر خداى عز و جل منت گذارد، در صورتى كه خدا را بر او منت است «۳» (كه بايمانش هدايت فرموده).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۷۴۱

على بن ابراهيم، از پدرش، از على بن اسباط، از احمد بن عمر حلّال، از على بن سويد، از امام موسى‏كاظم عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را سؤال كردم از عجبى كه عمل را تباه مى‏گرداند. فرمود كه: «عجب، چندين درجه است. از جمله آنها اين است كه بدى كردار بنده از برايش آراسته شود. پس آن را خوب و نيكو بيند و او را به شگفت آورد، و چنان پندارد كه كار نيكو مى‏كند. و از جمله آنها اين است كه بنده به پروردگار خويش ايمان مى‏آورد. پس بر خداى عز و جل منّت مى‏گذارد، و خدا را بر او منّت است» (در باب ايمان).