روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۹۹

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن موسي بن سعدان عن عبد الله بن القاسم عن الحسن بن راشد قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِذَا أَحَبَّ أَنْ يَخْلُقَ اَلْإِمَامَ أَمَرَ مَلَكاً فَأَخَذَ شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ تَحْتَ اَلْعَرْشِ فَيَسْقِيهَا أَبَاهُ فَمِنْ ذَلِكَ يَخْلُقُ اَلْإِمَامَ فَيَمْكُثُ أَرْبَعِينَ يَوْماً وَ لَيْلَةً فِي بَطْنِ أُمِّهِ لاَ يَسْمَعُ اَلصَّوْتَ ثُمَّ يَسْمَعُ بَعْدَ ذَلِكَ اَلْكَلاَمَ فَإِذَا وُلِدَ بَعَثَ ذَلِكَ اَلْمَلَكَ فَيَكْتُبُ بَيْنَ عَيْنَيْهِ وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلاً لاََ مُبَدِّلَ لِكَلِمََاتِهِ وَ هُوَ اَلسَّمِيعُ اَلْعَلِيمُ‏ فَإِذَا مَضَى اَلْإِمَامُ اَلَّذِي كَانَ قَبْلَهُ رُفِعَ لِهَذَا مَنَارٌ مِنْ نُورٍ يَنْظُرُ بِهِ إِلَى أَعْمَالِ اَلْخَلاَئِقِ فَبِهَذَا يَحْتَجُّ اَللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۷۹

حسن بن راشد گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‏فرمود: به راستى خدا تبارك و تعالى چون خواهد امام را بيافريند، به فرشته‏اى دستور دهد تا شربت آبى از زير عرش برگيرد و آن را به پدر آن امام بنوشاند و امام از آن خلق شود و چهل روز در شكم مادرش درنگ كند كه سخنى ننيوشد، سپس سخن نيوشد و چون متولد شود، همان فرشته‏اى كه آن نوشابه را بر گرفته مبعوث شود تا ميان دو ديده او بنويسد: «به كمال رسيد كلمات پروردگارت به راستى و عدالت، ديگرگون كنى براى كلمات او نيست» و چون امام پيش از او درگذرد خدا در هر شهرى براى او مناره چنان بلند برآرد كه به وسيله آن به كردار بندگان بنگرد و بدان خدا بر خلق خود حجت آورد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۲۸

حسن بن راشد گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام ميفرمود: زمانى كه خداى تبارك و تعالى بخواهد امام را خلق كند بفرشته‏ئى دستور دهد كه شربتى از آب زير عرش گرفته بپدر امام بياشاماند، پس آفرينش امام از آن شربت است، آنگاه چهل شبانه روز در شكم مادر است و صدا نميشنود و بعد از آن گوشش براى شنيدن سخن باز مى‏شود، و چون متولد شود همان فرشته مبعوث شود و ميان دو چشم امام بنويسد «كلمه پروردگارت براستى و عدالت پايان يافت، كلمات او را دگرگون‏كننده‏ئى نيست و او شنوا و داناست» و چون امام پيش از وى درگذرد، براى او مناره‏ئى از نور افراشته شود كه بوسيله آن كردار همه مردم را ببيند، و خدا بر خلقش بدان احتجاج كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۳۳

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از موسى بن سعدان، از عبداللَّه بن قاسم، از حسن بن راشد روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «به درستى كه چون خداى تبارك و تعالى خواهد كه امام را خلق كند، فرشته‏اى را امر كند كه شربتى از آب زير عرش را فرا گيرد و آن را به پدر امام بنوشاند، پس امام از اين آب خلق شود، و چهل شبانه روز در شكم مادرش بماند كه آواز را نشنود. بعد از آن، سخن را بشنود و بفهمد، و چون متولّد شود، خدا آن فرشته را بفرستد كه در ميان دو چشم او را بنويسد كه: «وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِكَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» «۳». و چون امامى كه پيش از او بوده از دنيا در گذرد، منادى از نور براى اين امام بلند شود كه به واسطه آن كردارهاى همه خلائق را ببيند، و خدا به همين، حجّت را بر خلق خود تمام مى‏كند». __________________________________________________ (۳). انعام، ۱۱۵.