روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۰۸

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد و غيره عن جعفر بن محمد عن علي بن العباس بن عامر عن موسي بن هلال الكندي عن عبد الله بن عطا عن ابي جعفر ع قال :

قُلْتُ لَهُ إِنَّ شِيعَتَكَ‏ بِالْعِرَاقِ‏ كَثِيرَةٌ وَ اَللَّهِ مَا فِي أَهْلِ بَيْتِكَ مِثْلُكَ‏ فَكَيْفَ لاَ تَخْرُجُ قَالَ فَقَالَ يَا عَبْدَ اَللَّهِ بْنَ عَطَاءٍ قَدْ أَخَذْتَ‏ تَفْرُشُ‏ أُذُنَيْكَ لِلنَّوْكَى إِي وَ اَللَّهِ مَا أَنَا بِصَاحِبِكُمْ قَالَ قُلْتُ لَهُ فَمَنْ صَاحِبُنَا قَالَ اُنْظُرُوا مَنْ عَمِيَ عَلَى اَلنَّاسِ‏ وِلاَدَتُهُ‏ فَذَاكَ صَاحِبُكُمْ إِنَّهُ لَيْسَ مِنَّا أَحَدٌ يُشَارُ إِلَيْهِ بِالْإِصْبَعِ وَ يُمْضَغُ بِالْأَلْسُنِ إِلاَّ مَاتَ غَيْظاً أَوْ رَغِمَ أَنْفُهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۸۱

عبد الله بن عطا گويد: به امام باقر (ع) گفتم: در حقيقت شيعيان شما در عراق بسيارند و به خدا در خاندان خودت مانندى ندارى چطور خروج نمى‏كنى؟ گويد: فرمود: اى عبد الله بن عطا تو گوش خود را به اختيار احمق‏ها نهادى؟ آرى به خدا من صاحب الامر شما نيستم، گفتم: پس صاحب الامر ما كيست؟ فرمود: امامى را در نظر بگيريد كه زايش او از مردم نهان باشد، او صاحب الامر شما است حقيقت مطلب اين است كه از ما ائمه كسى نيست كه انگشت نما شود و ميان دهان مردم بيفتد جز آن كه دق مرگ شود يا به ناحق بميرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۴۳

عبد اللَّه بن عطا گويد: بامام باقر عليه السلام عرضكردم: شيعيان شما در عراق بسيارند و بخدا مانند شما هم در خاندانت كسى نيست، پس چرا خروج نميكنى؟ فرمود: اى عبد اللَّه بن عطا! تو گوشهايت را براى بيخردان ميگسترى (هر سخنى را از هر نادانى باور ميكنى) بخدا كه من صاحب شما نيستم، گويد عرضكردم: پس صاحب ما كيست؟ فرمود: بنگريد هر كه ولادتش از مردم نهان گشت او صاحب شماست، همانا كسى از ما خاندان نيست كه انگشت نما شود و ميان دهان مردم افتد (مشهور و معروف گردد)، جز اينكه مرگش يا از خون دل خوردن و يا از بينيش بخاك ماليده شدن باشد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۸۵

حسين بن محمد و غير او، از جعفر بن محمد، از على بن عبّاس بن عامر، از موسى بن هلال كِندى، از عبداللَّه بن عطا، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده‏اند كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: شيعيان تو در عراق بسياراند و به خدا سوگند، كه در ميانه اهل بيت تو، مثل تو نيست، پس چرا خروج نمى‏كنى؟ راوى مى‏گويد كه: حضرت فرمود كه: «اى عبداللَّه پسر عطا، شروع كرده‏اى كه گوش‏هاى خويش را فرش كنى از براى احمقان (كه سخن ايشان را بشنوى). آرى، به خدا سوگند كه من، صاحب شما نيستم». عبداللَّه مى‏گويد كه: به آن حضرت عرض كردم كه: پس صاحب ما كيست؟ فرمود كه: «نظر كنيد آن‏كه ولادتش بر مردم مشتبه است، همان صاحب شما است. به درستى كه هيچ‏يك از ما نيست كه به سوى او به انگشتان اشاره شود، و به زبان‏ها خوانده شود (كه انگشت نما باشد و به سر زبان مردمان افتاده باشد) و به خوبى، يا بدى در باب او سخن گويند، مگر آن‏كه مى‏ميرد از روى غيظ يا بينى‏اش بر خاك ماليده مى‏شود» (و اين، كنايه است از ذلّت و خوارى).