روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۰۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن حديد عن منصور بن يونس عن يونس بن ظبيان قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ أَنْ يَخْلُقَ اَلْإِمَامَ مِنَ اَلْإِمَامِ بَعَثَ مَلَكاً فَأَخَذَ شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ تَحْتَ اَلْعَرْشِ ثُمَّ أَوْقَعَهَا أَوْ دَفَعَهَا إِلَى اَلْإِمَامِ فَشَرِبَهَا فَيَمْكُثُ فِي اَلرَّحِمِ أَرْبَعِينَ يَوْماً لاَ يَسْمَعُ اَلْكَلاَمَ ثُمَّ يَسْمَعُ اَلْكَلاَمَ بَعْدَ ذَلِكَ فَإِذَا وَضَعَتْهُ أُمُّهُ بَعَثَ اَللَّهُ إِلَيْهِ ذَلِكَ اَلْمَلَكَ اَلَّذِي أَخَذَ اَلشَّرْبَةَ فَكَتَبَ عَلَى عَضُدِهِ اَلْأَيْمَنِ‏ وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلاً لاََ مُبَدِّلَ لِكَلِمََاتِهِ‏ فَإِذَا قَامَ بِهَذَا اَلْأَمْرِ رَفَعَ اَللَّهُ لَهُ فِي كُلِّ بَلْدَةٍ مَنَاراً يَنْظُرُ بِهِ إِلَى أَعْمَالِ اَلْعِبَادِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۷۹

يونس بن ظبيان گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‏فرمود: به راستى چون خدا عز و جل خواهد از امامى، امامى بيافريند، فرشته‏اى فرستد تا نوشابه از زير عرش برگيرد و آن را به امام دهد تا بنوشد و چهل روز در رحم بماند كه سخنى نشنود و سپس سخن بشنود و چون مادرش او را بنهد، خدا آن فرشته كه نوشابه را برگرفته بفرستد تا در بازوى راستش بنويسد: «و به كمال رسيد كلمه‏ پروردگارت به راستى و عدالت تبديل‏كننده‏اى براى كلمات او نيست» و چون به امر امامت قيام كند، خدا در هر شهرى مناره‏اى براى او بر آورد كه كردار بندگان را از آن بنگرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۲۹

يونس بن ظبيان گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام مى‏فرمود: همانا خداى عز و جل چون خواهد امامى را از امامى ديگر خلق كند، فرشته‏ئى را مبعوث كند تا شربتى از آب زير عرش بگيرد و بامامش دهد تا بنوشد، سپس چهل روز در رحم بماند و سخن نشنود و بعد از آن سخن شنود. و چون مادرش او را بزايد، خدا همان فرشته‏ئى را كه نوشابه برگرفت بفرستد تا بر بازوى راست امام نويسد «كلمه پروردگارت براستى و عدالت پايان يافت، براى كلمات او دگرگون‏كننده‏ئى نيست» و چون بامر امامت قيام كند خدا در هر شهرى برايش مناره‏ئى برافرازد كه بوسيله آن اعمال بندگان را بنگرد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۳۳

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حديد، از منصور از يونس بن‏ يونس، بن ظَبيان روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «به درستى كه خداى عزّوجلّ چون اراده فرمايد كه امام را از امام خلق كند، فرشته‏اى را بفرستد كه شربتى از آب زير عرش را فرا گيرد، پس آن را نگاه دارد تا امام آن را بنوشد (يا فرمود كه: آن را به امام تسليم نمايد و امام آن را بياشامد). و بعد از انعقاد نطفه، چهل روز در رحم بماند كه سخن را نشنود، و بعد از آن، سخن را بشنود و بفهمد، و چون مادرش او را بر زمين گذارد، خدا همان فرشته را كه شربت آب زير عرش را فرا گرفته بود، به سوى او فرستد و بر بازوى راستش بنويسد كه: «وَ تَمَّتْ كَلِمَةُ رَبِّكَ صِدْقاً وَ عَدْلًا لا مُبَدِّلَ لِكَلِماتِهِ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» و چون به امر امامت قيام كند، خداى تعالى براى او در هر شهرى، مشعلى از نور را بلند سازد كه به وساطت آن به سوى اعمال بندگان نظر كند».