سُلْطَان

آیات شامل این کلمه

«سلطان» در اصل، از مادّه «سَلاطة» (بر وزن مقاله) به معناى قدرت بر مقهور ساختن دیگرى، گرفته شده است. کلمه «سلطان» معناى اسم مصدرى را دارد و به هر گونه «تسلط» اطلاق مى شود، و به همین جهت به «دلیل» که باعث تسلط انسان بر دیگرى است نیز «سلطان» گفته مى شود.

و گاهى به صاحبان قدرت نیز «سلطان» گفته مى شود; ولى در سوره «نساء»، «سلطان» به همان معناى دلیل و حجت است.

و از آنجا که دلیل و برهان، باعث پیروزى مى شود، گاهى به آن «سلطان» گفته مى شود. و در سوره «انعام» به همین معناست یعنى هیچ گونه دلیلى بر اجازه پرستش بت ها وجود ندارد و این در حقیقت مطلبى بود که هیچ بت پرستى نمى توانست آن را انکار کند; زیرا چنین دستورى باید از طریق عقل یا وحى و نبوت اعلام شود و هیچ یک از این دو وجود ندارد.

اما «سلطان» در سوره «یونس» از کلمه «دلیل»، هم پرمعناتر، و هم رساتر است; زیرا دلیل به معناى راهنما است، اما سلطان به معناى چیزى است که انسان را بر طرف مقابل مسلّط مى سازد، و متناسب موارد بحث و مجادله و گفتگو، و اشاره به دلیل کوبنده است.

«سُلْطان» که به معناى تسلط است، گاهى در سلطه ظاهرى و زمانى در سلطه منطقى به کار مى رود. سلطه اى که مخالف را در بن بست قرار دهد، به گونه اى که هیچ راهى براى فرار نیابد!

به نظر مى رسد «سلطان» در سوره «هود» در همان معناى دوم به کار رفته، و آیات، اشاره به معجزات روشن موسى است (مفسران احتمالات دیگرى نیز درباره این دو کلمه داده اند).

درست است که «سُلْطان» به معناى چیزى است که مایه سلطه و پیروزى مى گردد، ولى بعضى از مفسران، احتمال داده اند: «سلطان» در سوره «روم» به معناى فرشته اى است صاحب قدرت، که در این صورت تکلم به معناى حقیقى خواهد بود; یعنى ما فرشته اى که پیام آور شرک باشد، براى آنها نفرستادیم، تا با آنها در این زمینه سخن گوید. ولى تفسیر اول روشن تر است.

ریشه کلمه

• سلط (۳۹ بار)

قاموس قرآن

دليل و غلبه كه عبارت اخراى تسلّط است [يونس:68]. شما را به اينكه مى‏گوئيد دليلى نيست آيا به خدا نسبت مى‏دهيد آنچه را كه نمى دانيد. و مثل [حجر:42]. كه در اين آيه نيز به معنى تسلّط و غلبه است. دليل و حجّت را از آن سلطان گويند كه سبب غلبه و تسلّط است. دقّت در موارد استعمال سلطان نشان مى‏دهد و دليل به كار رفته است. سلطان گاهى در معجزه به كار رفته به عنوان آنكه سبب تسلط است نحو [مؤمنون:45]. «سُلْطانٍ مُبينٍ» بيان آيات است كه معجزه‏ها بوده باشد. * [اعراف:71]. اين تعبير در چنر جمله آيه 40 يوسف و 23. نجم آمده است. مراد آن است كه اين نام گذارى و بت‏ها را معبود خواندن و آنها را داراى اثر و تصرف و تقرّب دانستن از جانب شما و پدرانتان است و خداوند به وسيله پيامبران در اين باره دليلى نازل نكرده و نفرموده كه بتها تقرّب آورند. مراد از «اَسْماء» آن است مه اينها نام خالى اند و حقيقت ندارند و اين كه مى‏گوئيد: بت معبود و مقرّب است لفظ پوچى بيش نيست. تسلط شيطان‏ * [ابراهيم:22]. اين سخن شيطان است كه روز قيامت باغوا شدگان خواهد گفت بعنى: من بر شما تسلّطى نداشتم مگر آنكه من خواندم و شما دعوتم را پذيرفتيد، پس مرا ملامت نكنيد كه چرا خواندم چون كار من آن بود و خودتان را ملامت كنيد كه چرا از من قبول كرديد؟. مراد از سلطان تسلّطى است كه شيطان بتواند مردم را به گناه مجبور كند. به صريح آيه شيطان چنين قدرتى ندارد و قدرت شيطان همان وسوسه و دعوت صرف است كه در صورت اهميّت ندادن منكوب خواهد شد. از اين كلام و آيات ديگر كه در زمينه است روشن خواهد شد. كه قدرت او يكجانبه است و در صورت قبول مردم، مؤثّر مى‏شود. [سباء:20-21]. مراد از سلطان در اين آيه به قرينه آيه سابق همان تسلّط بر دعوت و وسوسه است مى‏فرمايد: شيطان از جانب خود اين قدرت را هم نداشت و ما به او تفويض كرديم تا روشن كنيم كدام شخص به آخرت ايمان مى‏آورد و كدام در شك است و اهميّت نداده و از دعوت شيطان پيروى مى‏كند و به تصريح اين آيه تسلّط شيطان يك آزمون است. و ايضاً روشن مى‏كند كه ظنّ شيطان درباره اطاعت از وى درست در آمده است. * [حجر:39-42]. از اين آيات نيز روشن است كه تسلّط شيطان فقط بر تزيين اعمال قبيح است كه در اثر آن مردم اغوا مى‏شوندو ظاهراً غرض مفى چنين تسلّطى است و گرنه عباد مخلصين را نيز دعوت مى‏كند ولى دعوت و تزيين او كارگر نمى‏شود. شيطان در اين آيه فقط عباد خالص رااستثنا كرده كه عبارت از انبياء و ائمه و اوصيااند ولى ظاهر «اِنَّ عِبادى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ» آن است كه تسلّط بر بندگان مؤمن نيز ندارد و آنها هم از وى پيروى نمى‏كنند و در صورت اشتباه فوراً جبران مى‏نمايد [اعراف:201]. مورد تصديق قرآن در تسلّط شيطان فقط «اِلّا مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوينَ» است [نحل:98-100]. آنانكه ايمان آورده و كار خود ره به خدا واگذار نموده‏اند شيطان را بر آنهاتسلّطى و دعوتى كه سبب اغوا شود نيست. در سوره اسراء نيز مقدارى از دعوت و اغواء را بيان فرموده سپس مى‏فرمايد: [اسراء:65]. رجوع شود به «شيطان». * [حاقة:29]. در مجمع از زجاج نقل كرده كه‏ها در اين كلمه براى وقف است يعنى حجّت و دليل و يا تسلّطى كه در دنيا داشتم از من فوت شد و رفت. نا گفته نماند سلطان در قرآن فقط به دو معناى دليل و تسلّط آمده و در معناى دليل و تسلّط آمده و در معناى شاه، خليفه، والى، فرمانده به كار نرفته است. جوهرى تصريح مى‏كند كه ان در اين معنى جمع بسته نمى‏شود زيرا كه جارى مجراى مصدر است . اطلاق آن بر حكومت و خليفه و فرمانده به اعتبار تسلّطى است كه آنهادارند چنانكه در نهج البلاغه و صحيفه سجّديه و غيره آمده است. جمع آن به اين اعتبار سلاطين است در اقرب گفته: اطلاق سلطنت بر حكومت و پادشاهى از كلام مولدين است.

کلمات نزدیک مکانی

وَ مِن إِن إِلاّ اللّه مَا مُبِين إِلَى فِرْعَوْن فِي عَلَيْهِم بِآيَاتِنَا بِهَا لَيْس الّذِين عَلَى أَتَاهُم مُوسَى بِغَيْر کَان عَلَيْکُم لَه لَک أَرْسَلْنَا مَن آيَات أَ کُنْتُم أَنْزَل عِبَادِي لَکُم لِي آبَاؤُکُم مَلَئِه فَلا يُجَادِلُون لَقَد بِهٰذَا فَأْتُوا الشّيْطَان فَانْتَظِرُوا بَل عِنْد أَن آمَنُوا کَفَى أَم عِنْدَکُم کَبُر إِنّي يَتّبِعُون بِکِتَابِکُم تَذَکّرُون الْحُکْم لِنَعْلَم مَقْتا هَارُون اتّبَعَک لَنَا بِرَبّک قَوْما الرّجِيم إِنّه دَعَوْتُکُم تَقُولُون مَعَکُم طَاغِين وَکِيلا أَنْتُم أَخَاه يُؤْمِن لِلّه الْأَرْض تَحْکُمُون فَحَق رَبّکُم نَزّل فَاسْتَجَبْتُم الظّن هَامَان صُدُورِهِم فَاسْتَکْبَرُوا صَادِقِين فَاتّبَعُوا غُرُورا أَمَر عَلَيْنَا فَأَنْجَيْنَاه الْغَاوِين کَيْف الّذِي بِالْآخِرَة الْمُنْتَظِرِين مُسْتَقِيم بِاللّه الْعِقَاب يُزْجِي مُرْتَاب مِمّن الْمُؤْمِنِين

تکرار در هر سال نزول

در حال بارگیری...